RECENZJA

Premiera: 24.01.2018

„Udało mi się przetrwać w Auschwitz, bo miałam silną psychikę. Nie rozckliwiałam się nad sobą, bo to osłabiało. A słaby więzień to trup. Żyłam z dnia na dzień. Modliłam się o siłę i to dodawało mi otuchy. Nigdy nie zwątpiłam w Boga. W końcu to ludzie ludziom zgotowali taki los. Homo homini lupus est. O Auschwitz trzeba mówić, trzeba pisać. Jesteśmy świadkami historii, kiedy my odejdziemy, książki zostaną.” – fragment wspomnień Wiesławy Gołąbek, opisanych w „Dziewczętach z Auschwitz”.

Piszę tę notkę z ciężkim sercem… Dzień po 73 rocznicy wyzwolenia niemieckiego obozu koncentracyjnego KL Auschwitz-Birkenau… Jakież to symboliczne… I mówiąc szczerze, nie zaprezentuję Wam recenzji, rozbierającej język i styl dzieła literackiego na czynniki pierwsze, traktującej o jego fabule i wrażeniach z lektury. Bo w moim odczuciu taka analiza jest nie na miejscu w przypadku książek z nurtu tzw. „literatury obozowej”. Jedyne, co moim zdaniem jest dopuszczalne, to nawoływanie do lektury tego tytułu, bo jest najświeższym z dostępnych na rynku wydawniczym wstrząsających tytułów faktograficznych, traktującym o ludziach, którym przyszło żyć w nieludzkich czasach.

„Dziewczęta z Auschwitz. Głosy ocalonych kobiet” autorstwa Sylwii Winnik to książka-pamiętnik, stanowiąca kolejne, jakże ważne i ponadczasowe, świadectwo okrucieństw wojny oraz bestialstwa wobec drugiego człowieka. To wielogłos dwunastu bohaterek, które urodziły się w obozie lub trafiły do niego jako małe dziewczynki, nastolatki lub młode kobiety, i widziały tam trudne do opisania i zrozumienia cierpienie – śmiercionośne selekcje, egzekucje, katorżniczą pracę, eksperymenty medyczne, dramatyczne warunki bytowania. Kobiety te wyszły z założenia, że o nazistowskich zbrodniach i nieludzkich warunkach egzystencji (bo o życiu nie może być w tym kontekście mowy) w obozach koncentracyjnych należy mówić głośno i otwarcie, pomimo tego, jak ogromny ból niosą wspomnienia. Wspomnienia, które nam – czytelnikom, powinny zawsze jeżyć włos na głowie i prowadzić do jednej refleksji: to, co miało miejsce w niemieckich obozach śmierci w sercu cywilizowanej Europy, nie ma prawa wydarzyć się już nigdy. I że nie wolno nam pod żadnym pozorem zapomnieć o gehennie, jaka stała się udziałem wielu niewinnych istnień ludzkich.

Nie napiszę w tej notce już nic więcej poza: PAMIĘTAMY!

RECENZJA

Premiera: 24.01.2018

„Udało mi się przetrwać w Auschwitz, bo miałam silną psychikę. Nie rozckliwiałam się nad sobą, bo to osłabiało. A słaby więzień to trup. Żyłam z dnia na dzień. Modliłam się o siłę i to dodawało mi otuchy. Nigdy nie zwątpiłam w Boga. W końcu to ludzie ludziom zgotowali taki los. Homo homini lupus est. O Auschwitz trzeba mówić, trzeba pisać....