Szczerze mówiąc mam bardzo ambiwalentne odczucia wobec tej pozycji. Sam rdzeń książki, czyli merytoryczny opis systemu gospodarczo-politycznego Japonii w XX w., jest dość ciekawy i szczegółowy. Szczegółowy na tyle, że opisy poszczególnych instytucji są niekiedy aż zbyt dokładne.

Czytając ma się często wrażenie, że poszczególne wątki są powielane na kolejnych stronach, a wrażenie to potęguje przytłaczająca liczba różnego rodzaju (często zbytecznych) grafów, które również są do siebie bliźniaczo podobne.

Muszę się również zgodzić z opinią Tobsona, że wątek ASE wydaje się w książce całkowicie zbyteczny i przydługi. Zamiast odnosić się poszczególnych założeń szkoły austriackiej i zestawiać ją z poszczególnymi zjawiskami charakterystycznymi dla Japonii, autor zafundował nam na wstępie niezłą przeprawę przez meandry teorii ekonomii, do której odnosi się jedynie sporadycznie.

W przypadku zakończenia liczyłem na podsumowanie problemów Japonii w kontekście ASE i analizę ewentualnych dalszych scenariuszy. Niestety autor zdecydował się zafundować nam powtórkę z historii pieniądza i systemów pieniężnych. Byłem tym faktem o tyle zaskoczony, iż rola banków w gospodarce Japonii rzeczywiście została stosunkowo dokładnie opisana, jednak nie odniosłem wrażenia jakoby autor wskazywał ją jako główną przyczynę problemów Państwa Samurajów.

Wszystko zostało dodatkowo okraszone strasznie męczącą szatą językową, zza której nieustannie wyziera akademicka sztywność, przez co czytanie tej pozycji nie należy do łatwości.

Wracając jednak do plusów to trzeba przyznać, że jest to kawał dobrej pracy badawczej, dobrze udokumentowanej źródłami. W szczególności na uwagę zasługują zebrane dane liczbowe, które dobrze unaoczniają pułapki, w jakie wpadła japońska gospodarka (chociaż w przypadku niektórych tabel/wykresów zabrakło dat danych).

Mam jednak wrażenie, że brakuje w tym wszystkim pierwiastka twórczego, przez co książka sprawia wrażenie jakby została napisana trochę pod przymusem akademickiego obowiązku, wynikającego z chęci uwieńczenia kolejnego etapu kariery naukowej. Ponadto, za największe wady książki uznałbym toporny język i zupełnie nieprzemyślaną strukturę, co czyni lekturę przydługą. Myślę, że zdecydowanie większą wartość dodaną stanowiłaby próba podjęcia tematu kulturowego Japonii, zamiast powielania wykładów z historii pieniądza i myśli ekonomicznej.

Podsumowując, poleciłbym książkę jedynie wytrwałym entuzjastom historii gospodarczej, gdyż lektura nie należy do łatwych.

Szczerze mówiąc mam bardzo ambiwalentne odczucia wobec tej pozycji. Sam rdzeń książki, czyli merytoryczny opis systemu gospodarczo-politycznego Japonii w XX w., jest dość ciekawy i szczegółowy. Szczegółowy na tyle, że opisy poszczególnych instytucji są niekiedy aż zbyt dokładne.

Czytając ma się często wrażenie, że poszczególne wątki są powielane na kolejnych stronach, a...