Wiele szumu zrobiło się w ostatnich miesiącach wokół książki Hanya’i Yanagihara’y „Małe życie”. Wall Street Journal napisał, że „powieść „Małe życie" dowodzi, że Yanagihara to obecnie jedna z najwybitniejszych amerykańskich powieściopisarek." Swoje pochlebne opinie na temat dzieła potwierdziły także inne czasopisma tematyczne, szerokie grono autorów i publicystów, wreszcie my sami, czytelnicy. Powieść znajduje się na większości zestawień najlepszych książek roku 2016 wydanych w Polsce. Mnie takie rekomendacje na ogół nie ruszają, nie jestem typem człowieka który ustawia się w kolejce w księgarni po kolejnej głośnej premierze. Tym razem po książkę jednak sięgnąłem, po części dlatego żeby wiedzieć czym ludzie się teraz interesują, a po części dlatego że książkę wygrałem, miałem ją na półce i z uwagi na jej rozmiary chciałem aby tę półkę jak najszybciej opuściła.
„Małe życie” liczy 800 stron, trzeba zatem niemało motywacji i zapału aby się za nią zabrać, a w dalszej kolejności ukończyć. Cała książka opisuje losy Juda – skrzywdzonego przez los studenta, który w toku rozwoju akcji zmienia się w pracownika, wielkiego prawnika, kochanka, osobę niepełnosprawną. Jude ma wielu przyjaciół, trzech głównych i kilku pobocznych. Ich losy, z początku rozpisane sensownie i wciągająco, z czasem przeradzają się w niezrozumiały dla mnie ciąg wydarzeń, który ma dowodzić, że życie może być trudne i piękne, różnorodne i hermetyczne, barwne i nudne. Akcja dzieje się w czasach nam współczesnych, stąd bohaterów nękać mają te same rozterki, które targają mną czy Tobą. Mamy poczuć bliskość z dziejami wymyślonych przez autorkę postaci, mamy im współczuć, cieszyć się z nimi, bać się, stresować i odczuwać setki innych wrażeń. I być może zamierzenie Pani Yanagihary było słuszne, być może tego właśnie ludzkość potrzebuje. Przyjmując jednak to założenie, ja nie należę to ludzkości.
„Małe życie” napisane jest monotonnym językiem, bez próby urozmaicania go zabiegami stylistycznymi czy narzuceniem własnego stylu przez autorkę. Z tą powieścią jest jak z Harrym Potterem – po 100 stronach jest nieźle, po 200 zaczyna się już nudzić, po 300 wpadamy w marazm, a dalej możemy przewidzieć każde kolejne słowo jakie autorka użyje. To co ma szokować, jest przewidywalne, a to co ma opowiadać o życiu codziennym tylko denerwuje. Nazbyt liczne powtórzenia (np. wymienianie kto pojawił/nie pojawił się na obiedzie/spotkaniu/pogrzebie itd.) wprawiały mnie pod koniec lektury w pasję. Nie przekonały mnie też liczne opisy związków międzyludzkich, tworzone bez odpowiedniej namiętności i sensu. Sama historia pozostaje dla mnie zupełnie obca, nigdy nie byłem w sytuacji bohatera, nie myślałem jak on, nie czułem jak on. Wszystko to sprawia, że powieść jawi się jako dzieło sztuczne, twór wykreowany pod gusta czytelnika z USA.
„Małe życie” to w moim odczuciu kolejna wydmuszka, o której chwile będzie głośno, na szczęście później zniknie i przepadnie w zapomnienie. Porównania do Steinbecka czy Faulknera są nie tylko przesadzone, ale wręcz obraźliwe dla wymienionej dwójki. Jeśli to ma być najlepsza powieść roku, to ja wracam do klasyki.

Wiele szumu zrobiło się w ostatnich miesiącach wokół książki Hanya’i Yanagihara’y „Małe życie”. Wall Street Journal napisał, że „powieść „Małe życie" dowodzi, że Yanagihara to obecnie jedna z najwybitniejszych amerykańskich powieściopisarek." Swoje pochlebne opinie na temat dzieła potwierdziły także inne czasopisma tematyczne, szerokie grono autorów i publicystów, wreszcie...