Miał niecałe 22 lata, gdy w następstwie ciężkiego zranienia w czasie akcji pod pomnikiem Kopernika w Warszawie zmarł 5 czerwca 1943 r. Należał do najaktywniejszych twórców i organizatorów życia kulturalnego podziemnej Warszawy, ale przede wszystkim był "autorem mocnych, pięknych liryków prozą, autorem sześciu wykończonych i dojrzałych jak owoce opowiadań, żywiołowym człowiekiem teatru, aktorem, reżyserem, dramaturgiem [...], drugim redaktorem SiN-u i publicystą z ogniem fanatyzmu, twórcą i wykonawcą [...] piosenek Uderzenia, politykiem i żołnierzem, konspiratorem i kpiarzem [...]. Twórcą najbujniejszego, jakie znam, życia" - pisał o nim we "Wspomnieniu o przyjacielu" Andrzej Trzebiński.
W czterdziestolecie śmierci Wacława Bojarskiego prezentujemy obecnie jego ocalałą spuściznę literacką. Niestety, wiele utworów uległo bezpowrotnemu zniszczeniu. To, co zostało, wydawca podzielił na trzy grupy tematyczne: a) wiersze, liryki prozą i piosenki, b) nowele, c) publicystyka. Ich młody autor tak wyraża nadzieję na przekazanie obecnemu pokoleniu swych rówieśników atmosfery tamtych walk, marzeń i cierpień: "Choćby miał po nas przemaszerować but kata, choćby wgniótł w ziemię nasze ciała, zniszczył, zgnoił, rozmazał, choćby zmienił naszą, jakże nędzną, broń w kupę złomu - to przecież dla przyszłych pokoleń będzie ten nasz krzyk nie zaspokojony, nie zdławiony, żarliwy - pragnieniem mocnego dobra. I choćby zawieść miało wszystko, to jedno po nas zostanie na pewno".