Panowie Kunicki i Ławecki nie wysilili się nadmiernie. Skorzystali z całkiem bogatej listy prac na temat seriali okresu PRL-u i stworzyli kompilację, która nawet dla mało obeznanego z tematem czytelnika nie wprowadza w zagadnienie. Do tego słaba praca redakcyjna (o czym dalej) i mamy bardzo mierne opracowanie - nie, nie opracowanie, a jedynie zasygnalizowanie - tematu.
Autorzy postanowili przybliżyć seriale telewizyjne wg schematu - najpierw najbardziej popularne, potem te mniej, a wreszcie kilka tematów w miarę często wykorzystywanych przez filmowców. Powstał miszmasz, który niczego nie wyjaśnia, a jedynie streszcza dzieje produkcji tej formy telewizyjnej. Nawet nie chodzi o porządek - można przecież równie dobrze stworzyć przegląd chronologiczny, jak i tematyczny seriali. A tu jest chaos i przypadek. Za to nie ma wprowadzenia, oceny gatunku, znaczenia - a przecież można było pokusić się o jakieś podsumowania, zaznaczyć, że wobec istnienia tylko jednego, potem dwóch programów telewizyjnych, seriale odgrywały ważną rolę, że wybierano znakomitych aktorów, że muzykę pisali fantastyczni artyści, że nie spieszono się z produkcją i dlatego mało było bylejakości (to moja opinia, autorzy mogli wyrazić inną, ale nie przedstawili żadnego podsumowania).
Zrozumiałe jest skrótowe potraktowanie każdego tytułu, jednak niekiedy autorzy przesadzili w lakoniczności i np. "Kolumbowie" zostali ledwie dotknięci, a to nie jest odosobniony przykład. Poza tym mam wrażenie, że osoby, które przyczyniły się do powstania tej broszurki, nie znają ani kontekstu powstania i emisji filmów, ani nawet niekiedy treści, nie rozumieją też charakteru epoki, kiedy seriale powstawały, bo niektóre wnioski są dość naiwne lub co najmniej dziwne.
A teraz przegląd stron:
29 - z podpisu pod fotografią wyłania się przyjaźń między Januszem Gajosem a psem grającym rolę Szarika. Może to i prawda, ale spotkałem się też z opinią przeciwstawną z uwagą, że przyjaźń psa skierowana była w stronę Wiesława Gołasa. Swoją drogą oba seriale wojenne ("Stawka większa niż życie" i "Czterej pancerni i pies") wyraźnie dominują nad resztą produkcji.
37 - to wyjątkowy błąd. Fotografia przedstawia śmierć Karola Marii Fabiankiewicza (w tę rolę wcielił się genialnie Zdzisław Maklakiewicz; zmarł naprawdę tydzień przed premierą odcinka),nauczyciela tańca, który został zmuszony do tańca przez gestapowca podczas sprawdzania dokumentów w szkole tańca. A podpis zdjęcia w książce - niemiecka łapanka. Oglądałem serial podczas jego premiery i później. Autorzy chyba nie. Redaktorzy także.
50 - Sylwester Chęciński zostaje przedstawiony jako "(...) twórca pierwszej części trylogii o Ziemiach Odzyskanych 'Nie ma mocnych'(...)", a w następnym akapicie dowiadujemy się, że "(...) Chęciński zajął się realizacją drugiej części trylogii 'Kochaj albo rzuć' (...)". I co tu komentować? Dla młodszych i nie znających trylogii - a gdzie się podziali "Sami swoi"?
Na tej samej stronie w serialu "Droga" główny bohater, wg autorów, wozi pasażerów. Czasem tak, kiedy jedzie autobusem. Częściej jednak marian kieruje ciężarówką, pracując rzeczywiście w bazie PKS. Takie niedopowiedzenie.
I jeszcze ta sama strona. Może dla autorów serial "Daleko od szosy" to ówczesna telenowela, ale to jeden z najbardziej smutnych produkcji tego okresu, a bohaterom wiatr ciągle wieje w oczy. I serial nie kończy się "żyli długo i szczęśliwie". Taki obraz o tamtych czasach, nie tylko o romansie chłopa z córką inteligencką.
65 - opinia o "Królewskich snach" - szkoda, że zostały zapomniane. Nie, nie szkoda - były po prostu nudne.
69 - "Przygody pana Michała" powstawały równolegle jako serial do produkcji filmowej Hoffmana "Pan Wołodyjowski". Tylko, że w brew zdaniu autorów, realizował serial Paweł Komorowski. Łatwo sprawdzić.
74 - szkoda, że autory nie rozwinęli jednej z nielicznych w tej książeczce opinii, określającej serial "Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy" mianem jednego z najmądrzejszych i najważniejszych polskich seriali. Pod taką opinią podpisuję się obiema rękami.
84 i 87 - ledwie krótki akapit o jednym z najlepszych seriali, znakomitej ekranizacji powieści Prusa "Lalka". Dlaczego tak mało?
Bez strony - chociaż "Ziemia obiecana" to przede wszystkim film, to jednak funkcjonował także jako serial. A w książce ani słowa o nim.
124 - to ewidentnie wina redakcji, już poza tekstem zasadniczym. Mityczna szarża polskiej kawalerii na czołgi niemieckie podczas wojny 1939 r. została określona jako efekt niemieckiej propagandy... powojennej. Ciekawe, o jaką wojnę chodzi...
Skrótowość, źle wyważone proporcje, brak niektórych ważnych produkcji, chaos redakcyjny, błędy, brak opinii, brak podsumowania (o wstępie nie wspominając) - to ciężkie zarzuty i nawet liczne zdjęcia (z fatalnymi podpisami) nie poprawiają oceny. Oczekiwałem znacznie lepszego opracowania, nawet na tak małej liczbie przeznaczonych na to stron.

Panowie Kunicki i Ławecki nie wysilili się nadmiernie. Skorzystali z całkiem bogatej listy prac na temat seriali okresu PRL-u i stworzyli kompilację, która nawet dla mało obeznanego z tematem czytelnika nie wprowadza w zagadnienie. Do tego słaba praca redakcyjna (o czym dalej) i mamy bardzo mierne opracowanie - nie, nie opracowanie, a jedynie zasygnalizowanie -...