Pomimo faktu, iż scenariusz tego albumu jest mocno sztampowy i jakże naiwny w swej prostocie, rysunki zaś wykonała, jak to ostatnio w DC jest modnie, cała armia rysowników (przez co tzw. indywidualność kreski staje się pojęciem iście wirtualnym...), czytało mi się go bardzo przyjemnie. Panu Scenarzyście, zwanemu Danem Abnettem, pomimo tej całej sztampowości i naiwności udało się przedstawić Aquamana jako istotę niezwykle potężną, której nawet Superman z bidą dostaje pola. Ale Aquaman jest również król Atlantydy, państwa podwodnego, przy którym wszystkie ziemskie supermocarstwa zebrane do kupy, wyglądają niczym taki maluśki pikuś... No i na koniec Aquaman jest również mieszańcem, który nigdzie nie może zaznać miejsca. Wśród ludzi uważany jest za ryboluda, a wśród Atlantydów za jednego z tych dzikusów z powierzchni.
Wiem, iż wszystko to jest niezwykle oklepane, ale cóż... Sprawia to, iż Aquaman to nie tylko taki gadający z rybami wodnik szuwarek...
Komiks niniejszy sprawdza się idealnie jako narzędzie wieczornego relaksu po ciężkim dniu pracy (podobnie jak wielkie kino akcji w stylu Niezniszczalnych).
Osoby szukające wielkiego i ambitnego dzieła powinny trzymać się od tego komiksu z daleka, ale ludzie... Litości... Któż, będąc przy zdrowych zmysłach oczekuje od komiksu superbohaterskiego wzniosłości i jakichkolwiek ambicji? No któż??? ;)

Pomimo faktu, iż scenariusz tego albumu jest mocno sztampowy i jakże naiwny w swej prostocie, rysunki zaś wykonała, jak to ostatnio w DC jest modnie, cała armia rysowników (przez co tzw. indywidualność kreski staje się pojęciem iście wirtualnym...), czytało mi się go bardzo przyjemnie. Panu Scenarzyście, zwanemu Danem Abnettem, pomimo tej całej sztampowości i naiwności...