Wielu wydaje się, że nie ma nic prostszego niż zrobienie wywiadu. Niby cóż w tym skomplikowanego? Siedzimy na wprost drugiej osoby, zadajemy pytania, cała rozmowa się nagrywa, a potem tylko trzeba ją spisać. Jednak podobnie jak w innych dziedzinach, tak i tutaj rzeczywistość rozwiewa takie podejście. Sam fakt, że wszyscy jesteśmy różni sprawia, że nie sposób prowadzić dwóch takich samych wymian zdań. Do pewnych osób podchodzić należy ostrożnie, krok po kroku zdobywać ich zaufanie, by można było przejść do bardziej ważkich kwestii. Inni są jowialni, chętni do konwersacji, ale jeśli dotkniemy nie tej struny co trzeba, zamykają się w sobie. Innymi słowy dobra rozmowa to sztuka kontaktu z drugim człowiekiem i nie każdy się w niej odnajduje.

Bardziej zawile wygląda to, gdy mamy do czynienia z artystami. W tym wypadku aktorami i aktorkami, którzy to zapewnili nam wiele radości na deskach teatralnych, a także na ekranach kin czy telewizorów. Wyzwania dyskusji z piętnastoma przedstawicielami aktorskiej profesji podjęła się Kinga Burzyńska, a efekty tego możemy ujrzeć w książce „Szkoła filmowa. Rozmowy”. Obcowanie z legendami zawodu i dobrze ugruntowanymi w nim przedstawicielami stwarza wielkie możliwości, ale trzeba umieć z nich skorzystać. Wszakże tak wiele może zależeć od jednego pytania, klucza, który otworzy osobę po drugiej stronie mikrofonu.

W tym wypadku autorka skupia się wyraźnie na kilku kwestiach. Przede wszystkim początkach wspomnianych nietuzinkowych osobowości. Szczególnie na szczeblu edukacyjnym, a także postrzeganiu aktorstwa samego w sobie. Metod, przekonań, podejścia do swoich ról, ich przygotowania, ale też całego zawodu. Brzmi to wszystko bardzo interesująco, szczególnie gdy obcuje z tym zbiorem ktoś, kto uwielbia kinematografię i zbliżenie się do tej muzy tożsame jest z przyjemnością.

Tym większą, bo należy przyznać, że Burzyńska dobrze wie co robi i doświadczenie w swojej profesji ma. Dzięki odpowiednim pytaniom i stworzeniu często familiarnej przestrzeni, udaje jej się płynnie i z dużą swobodą prowadzić swoich rozmówców po meandrach tematu. Widać przygotowanie do każdej rozmowy, wyciągane mniejsze i większe smaczki, czy nietypowe historie z przeszłości. Okazuje się, że w dobrym wywiadzie wcale nie trzeba silić się na kontrowersje. Wystarczy się odpowiednio przygotować, stworzyć swoim gościom przyjazną atmosferę i pozwolić na trochę humoru, by uzyskać wspaniały efekt.

Tu jest nim przede wszystkim olbrzymie i różnorodne spektrum osobowości, z których każda jest na swój sposób inna. Owszem, zdarzają się drobne połączenia między nimi, ale wydaje się, że kogo by nie zapytać, to spojrzenie na to czym jest pracę aktora, ale i aktorstwo samo w sobie, tyle różnorodnych odpowiedzi otrzymamy. Począwszy od fascynujących i zanurzonych w tej tkance, jak i zaskakująco zdystansowanych, przyrównujących do zawodu jak każdy inny.

Doprawdy, winszuję Kindze Burzyńskiej bo sprawiła, że każdy miał coś interesującego do powiedzenia. Nawet jeśli za jakąś personą się nie przepada, to podczas czytania rozmów nie ma to znaczenia. Każda konwersacja ma w sobie to coś, co nie pozwala jej przerwać, namawia by nie tyle ją skończyć, co przejść do następnej. Trafić do kolejnego światopoglądu, innej krainy wyobraźni i postrzegania. Sprawdzić jakie pasje, miłości i rozczarowania kryją się na kolejnych kartach. Dużym sukcesem „Szkoły filmowej” jest to, że czyta się ją nie jak piętnaście wywiadów, ale opowieść z różnymi nurtami, które łącznie tworzą wspaniały i niejednorodny portret sztuki aktorskiej.

Patryk Rzemyszkiewicz