Minęło osiem miesięcy od wypadku, w którym zginął ojciec Mickeya. W ciągu tego czasu pojawiło się wiele nowych poszlak i pytań, ale prawie żadnych odpowiedzi. Chłopak jednak wciąż uparcie wierzy, że to nikczemna intryga i że jego ojciec żyje. Nastolatek i w tej części oprócz tego prowadzi także inne śledztwa – jedno w sprawie afery dopingowej, jaka wybuchła w szkolnej drużynie koszykarskiej oraz próbuje rozwikłać zagadkę tajemniczego zniknięcia chłopaka Emy.

„Odnaleziony” to trzecia część przygód Mickeya Bolitaira. W tym tomie w końcu dostajemy odpowiedzi na większość pytań, które nie dawały nam spokoju podczas czytania dwóch poprzednich tomów. To, co mi bardzo przeszkadzało w trakcie tej lektury to tytuł. Wiem, że to brzmi dziwnie, ale przez cały czas, kiedy ją czytałam, sądziłam, że tytuł zdradził mi zakończenie. Inną kwestią jest to, czy tytuł rzeczywiście się do tego odnosi i tego Wam absolutnie nie zdradzę, ale samo to uczucie, że tytuł mi to sugerował i sądziłam, że dotyczy tego jakoś trochę odbierało mi przyjemność z odkrywania losów Mickeya w tej części.

Ponownie jak w poprzednich częściach ogromnym plusem są bohaterowie. Ema, Łyżka i Mickey to wspaniała paczka, która razem rozwiąże każdą zagadkę. Mogą na siebie liczyć przyjemnie mi się czyta o takiej prawdziwej i szczerej przyjaźni. A jakby tego było mało to plusem jest również poczucie humoru wplecione w ich dialogi.

Ta trylogia to raczej thrillery dla młodszego czytelnika. Jak już na pewno wiecie Coben to mój ulubiony autor i lubię wszystkie jego książki, które przeczytałam, ale tę serię odrobinę mniej niż pozostałe jego pozycje. Mam wrażenie, że w „Odnalezionym” autor trochę zmniejszył jednak liczbę przerysowanych sytuacji w stosunku do poprzednich części. To są nastolatkowie, a sporo rzeczy przychodziło im bardzo łatwo i często mieli po prostu szczęście, co mogło się wydawać trochę naiwne i naciągane – wydaje mi się, że tutaj jest tego mniej.

Przeplatających się kilka wątków sprawia, że książka wciąga od pierwszych stron. A do tego fakt, że jest to ostatni tom trylogii i poczucie, że w końcu poznamy odpowiedzi na dręczące nas pytania powoduje, że nie możemy się od niej oderwać dopóki nie przeczytamy ostatniej strony. Mimo kilku minusów książkę czyta się szybko i polecam ją, ale nie każdemu może się spodobać, więc raczej młodszemu czytelnikowi.

Minęło osiem miesięcy od wypadku, w którym zginął ojciec Mickeya. W ciągu tego czasu pojawiło się wiele nowych poszlak i pytań, ale prawie żadnych odpowiedzi. Chłopak jednak wciąż uparcie wierzy, że to nikczemna intryga i że jego ojciec żyje. Nastolatek i w tej części oprócz tego prowadzi także inne śledztwa – jedno w sprawie afery dopingowej, jaka wybuchła w szkolnej...