Jak na pierwszą powieść to bardzo udany debiut Chloë Mayer. Interesująco napisana powieść psychologiczna. Opowiada o rodzinie dotkniętej depresją matki, wychowującej samotnie syna.
Dużą rolę w powieści odgrywa motyw baśni. Dziewięciolatek opuszczony duchowo przez matkę, kocha ją i na swój sposób stara się chronić. Sam ucieka w świat baśni i fantazji. Kojarzą mu się z tym co najlepsze. Dobrym wspomnieniem jest wieczorna lektura – jedyna czynność rodzicielska - od której matka się nie odżegnywała i spełniała ją w miarę regularnie. Dobrze, że kochanek matki i magiczny drwal dla chłopca okazuje się być nazistą. Inaczej cała powieść byłaby baśniową laurką. Tak się złożyło, że wśród moich ostatnich lektur aż trzy dotyczyły miłości potępianej, miłości do wroga. („Akuszerka” Katji Kettu, „Dom sióstr” Charlotte Link). Uważam, że książka Mayer jest najlepsza. W książkach Link i Mayer dla mnie zdumiewający był obraz wojny na angielskiej prowincji. Były miejsca w Wielkiej Brytanii gdzie wojna toczyła się jakby w tle, niektóre kobiety potrafiły wybrzydzać w restauracji, że kawa jest niedobra. Nie byli przerażająco głodni. Jakże inaczej niż w Polsce...
Książkę gorąco polecam.

Jak na pierwszą powieść to bardzo udany debiut Chloë Mayer. Interesująco napisana powieść psychologiczna. Opowiada o rodzinie dotkniętej depresją matki, wychowującej samotnie syna.
Dużą rolę w powieści odgrywa motyw baśni. Dziewięciolatek opuszczony duchowo przez matkę, kocha ją i na swój sposób stara się chronić. Sam ucieka w świat baśni i fantazji. Kojarzą mu się z tym...