Oczywiście, takie rzeczy spotykają tylko takich, jak ja. Człowiek chce sobie wyjechać spokojnie na wakacje, wiedząc zaś, że bardzo szybko czyta, decyduje się na zakup paru e-booków, bo przecież nie może przytargać drugiej walizy wypełnionej po brzegi książkami, co by mu starczyło na pobyt (znaczy niby może, ale ceny dodatkowego bagażu wystarczyłyby na kilka dobrych tytułów za cenę okładkową, więc rozumie się samo przez się). No więc człowiek kupuje sobie kilkanaście książek, coś tam jest w przecenie, coś tam brzmi ciekawie, ale nie w typie książek, które kupuje w wersji papierowej. I jest zadowolony – dopóki nie odkrywa, że póki co z trzech przeczytanych e-booków trzy książki papierowe dopisał sobie do listy zakupów.

„Eliza i jej potwory”, jak można się domyślić po tym przydługim wstępie, jest jednym z tych tytułów, co to miały być lekkie, miłe, ale raczej nie do utkwienia w pamięci i nieangażujące człowieka aż tak bardzo emocjonalnie. Ale nie, oczywiście, „Eliza…” zachwyciły mnie od pierwszej strony zarówno koncepcją, fabułą (bądź co bądź nie znowu aż tak bardzo oryginalną), wreszcie rysunkami, które fenomenalnie wyglądają na ekranie czytnika, co tylko jeszcze bardziej kusi by zobaczyć je na papierze.

Do tego poruszony problem – stany lękowe głównej bohaterki – rozpisany jest na tyle dobrze, że nie ma się wrażenia naciągania i przesadzania. Wręcz przeciwnie – z łatwością mogłam się utożsamić z Elizą, bo sama znam te problemy. I wiem, że tak to może wyglądać. Napisane zostało to sprawnie, ładnie rozłożono to na całą powieść, więc jeśli jest się uważnym, można dostrzec, gdzie bomba wybuchnie, dużo wcześniej niż do tego dojdzie. Jednocześnie – nie jest to wątek przesłaniający resztę, nie definiuje bohaterki, nie sprawia, że na Elizę patrzymy jedynie przez pryzmat jej problemu. Kwestia stanów lękowych jedynie wyjaśnia, sprawia, że lepiej rozumie się, dlaczego Eliza czasem postępuje tak, a nie inaczej.

Wreszcie bohaterowie – całkowicie mogę zrozumieć wszystkie postacie, wszystkie zachowania i – co mnie zachwyca – de facto nie ma tu negatywnych per se bohaterów. To tylko kwestia perspektywy, dla której Eliza może postrzegać w pewnym momencie swoich rodziców jako negatywne postacie. Do tego są tak przyziemne, że łatwo można się z nimi utożsamić, a Eliza jest daleka od bycia Mary Sue (oprócz bycia autorką komiksu online, który znają praktycznie wszyscy). Jest samolubna, tak zakotwiczona w swoim świecie, że często nie widzi nic wokół, a przez swoje postrzeganie świata, wielu uważa za wrogów. Ale jednak – można ją polubić, można ją zrozumieć. Wallace z kolei nie jest typowym amantem powieści YA i są momenty, w którym trudno go nawet lubić – ale jednocześnie, jest to takie ludzkie, tak możliwe reakcje.

Oczywiście, takie rzeczy spotykają tylko takich, jak ja. Człowiek chce sobie wyjechać spokojnie na wakacje, wiedząc zaś, że bardzo szybko czyta, decyduje się na zakup paru e-booków, bo przecież nie może przytargać drugiej walizy wypełnionej po brzegi książkami, co by mu starczyło na pobyt (znaczy niby może, ale ceny dodatkowego bagażu wystarczyłyby na kilka dobrych tytułów...