Jęk zawodu zieje z zamieszczonych tutaj recenzji! Rzeczywiście - pozycja ta, jak na Wydawnictwo Czarne, nietypowa. Ci którzy spodziewają się klasycznego reportażu, w którym prowadzi się Czytelnika za rękę, mogą być zdziwieni. Dostajemy bowiem esej pełną gębą, a co za tym idzie: przypisy, trudne słownictwo i tematykę flirtującą z filozofią i socjologią.

W wielkim skrócie: Autorka przedstawia Norwegię jako kraj wolnych chłopów, niejako skazany na demokrację i egalitaryzm. Nigdy nie wykształcił się tam feudalizm czy rządy odizolowanej od społeczeństwa, zblazowanej szlachty. Celem państwa było dbanie o owych chłopów, a nie napełnianie własnej kiesy, co znamy chociażby z tragicznego XVIII wieku polskich dziejów. Chłopi ci, kiedy stali się milionerami po odkryciu złóż ropy i gazu, zaczęli eksportować za granicę znane im z autopsji wartości - wolność, równość i demokrację. Świat jednak okazał się nie do końca chłonny na ten norweski soft power.

Wywód Autorki okraszony jest nazwiskami mniej lub bardziej znanych Norwegów, nurtów społecznych i filozoficznych. Całość, jak dla mnie, jest jednak napisana przystępnie, ze swadą, nie nudzi. Oczywiście pomoc z Wikipedii czasami okazywała się niezbędna, ale podpieranie się innym źródłem w trakcie lektury nigdy nie stanowiło dla mnie problemu. Czasami można było natknąć się na pewne niespójności, uporczywe przyglądanie się jednemu zagadnieniu, co pewnie - nieobytym z akademickim stylem - mogło sprawiać trudność.

Lektura ta jest jednak z pewnością godna polecania. Tylko może nie etatowym pożeraczom reportaży spod znaku Czarnego, którzy z innymi gatunkami prozy spotykają się przypadkowo.

Jęk zawodu zieje z zamieszczonych tutaj recenzji! Rzeczywiście - pozycja ta, jak na Wydawnictwo Czarne, nietypowa. Ci którzy spodziewają się klasycznego reportażu, w którym prowadzi się Czytelnika za rękę, mogą być zdziwieni. Dostajemy bowiem esej pełną gębą, a co za tym idzie: przypisy, trudne słownictwo i tematykę flirtującą z filozofią i socjologią.

W wielkim skrócie:...