Z cyklu "Miałam tylko zerknąć".
Nie pomylę się chyba nazywając Barańczaka jednym z największych mistrzów polskiego słowa zeszłego stulecia. Pomijając już w tym miejscu jego poezję i doskonałe przekłady, próbkę talentu publicystycznego dawał w każdym wstępie do swoich przekładów - kto czytał z wypiekami na twarzy na przykład wstęp do mistrzowskiego przekładu szekspirowskich sonetów, ten wie, w czym rzecz.

Zbiór wydany przez Ossolineum to uczta. Najwyższa przyjemność. Czytelnicza ekstaza. Barańczak w swojej analizie mass-mediów PRL jest bezbłędny, nie daje się wywieść w pole żadnej nawet najsubtelniejszej językowej propagandzie (esej o neonach, analiza transparentów kibiców), niczego nie pomija, zwraca uwagę na rzeczy pozornie tak częste, że zwyczajne i bezlitośnie demaskuje mechanizmy, jakie się za nimi kryją (powieść policyjna).

Dla kulturoznawcy zaawansowanego eseje mogą być "za mało hermetyczne", ale dla początkujących jest to wspaniała lekcja warsztatu. Pewnie, czasy się zmieniły (najpierw o 180 stopni, ale kto wie, czy właśnie nie zaczynają się obracać o kolejne 180...), ale "działanie" serialu, "działanie" komentarza sportowego, rola propagandy i państwowej rozrywki pozostają takie same. Ja wiem, jak to brzmi, ale naprawdę eseje napisane w czasach ciężkiego komunistycznego zamordyzmu są wstrząsająco aktualne.

Osso, brawo.

Z cyklu "Miałam tylko zerknąć".
Nie pomylę się chyba nazywając Barańczaka jednym z największych mistrzów polskiego słowa zeszłego stulecia. Pomijając już w tym miejscu jego poezję i doskonałe przekłady, próbkę talentu publicystycznego dawał w każdym wstępie do swoich przekładów - kto czytał z wypiekami na twarzy na przykład wstęp do mistrzowskiego przekładu szekspirowskich...