Książkę przeczytałem kilkukrotnie.

Dobre stare science-fiction napisane może trochę topornym językiem, ale warto się w nie zagłębić. Spora odmiana od światowej literatury pełnej akcji i spektakularnych wydarzeń. Tempo może się okazać dla niektórych zbyt ślamazarne, ale wartość merytoryczna i dość nietypowe zakończenie, pozostające na długo w umyśle, powinno to wynagrodzić.

Książka pochodzi z czasów, gdzie polska twórczość science-fiction dopiero raczkowała, a klasyków mieliśmy raptem kilku.

Poza tym książka nie należy do kolosów, więc czyta się ją raz dwa.

Książkę przeczytałem kilkukrotnie.

Dobre stare science-fiction napisane może trochę topornym językiem, ale warto się w nie zagłębić. Spora odmiana od światowej literatury pełnej akcji i spektakularnych wydarzeń. Tempo może się okazać dla niektórych zbyt ślamazarne, ale wartość merytoryczna i dość nietypowe zakończenie, pozostające na długo w umyśle, powinno to...

Książka nie jest wcale taka zła. Oceniam ją jako "przeciętną". Jest dość typowym produktem lat 80' gdzie sytuacja gospodarcza i społeczna mocno wpływała na twórczość literacką... jakże mogło być inaczej. Książka jest jednocześnie antyutopią i manifestem... to znaczy antyutopia jest manifestem w utopii. Brzmi nie możliwe? Brzmi zawile? Ale tak jest :) Nie dziwię się, że treść może stanowić dla niektórych kuriozum ale jest to zabieg celowy. To stylizacja na zapis badań nieznanej planety. Nie raz, nie dwa autor "puszcza oko" do czytelnika opisując pewne zjawiska czy rzeczy wiedząc, że czytelnik domyśli się o jakich rzeczywistych sprawach pisze. Wymagający czytelnik lub czytelnik z oczekiwaniami raczej się zawiedzie na lekturze. Czytelnik będący pilnym studentem i tropicielem fantastyki naukowej XX wieku przebrnie przez lekturę i doceni niektóre pomysły.

A na koniec dodam: xol dla wszystkich! :D

Książka nie jest wcale taka zła. Oceniam ją jako "przeciętną". Jest dość typowym produktem lat 80' gdzie sytuacja gospodarcza i społeczna mocno wpływała na twórczość literacką... jakże mogło być inaczej. Książka jest jednocześnie antyutopią i manifestem... to znaczy antyutopia jest manifestem w utopii. Brzmi nie możliwe? Brzmi zawile? Ale tak jest :) Nie dziwię się, że...

Kolejne kuriozum w serii "Z Glistą". Z pozoru jest to proza zaangażowana, pokazująca, że wszelkie odgórne kształtowanie społeczeństw wedle dość abstrakcyjnych, w ten czy inny sposób restrykcyjnych założeń, jest groźne w skutkach i tak naprawdę niszczy więzi międzyludzkie. Jednak z każdą kolejną stroną czytelnik odkrywa, że "Dzień Czerwonego Giganta" jest jedynie jakąś przewrotną grą, pewnego rodzaju psikusem spłatanym miłośnikom fantastyki i ogólnie konsumentom literatury pięknej (tu może nie aż tak pięknej, bo język chwilami jest mocno nieporadny i najeżony zbędnymi zaimkami).

Pierw - ci bardziej oczytani - mogą zacząć się denerwować, że autor nie tyle czerpie inspiracje z Zamiatina i Orwella, ile chwilami wręcz niebezpiecznie ociera się o plagiat. Potem - ci bardziej wyrozumiali - mogą nabawić się niestrawności ze względu na wrzucenie w środek fabuły DWUDZIESTU STRON mętnych, pisanych zawikłanym językiem wywodów o etnosie, po których to wywodach autor beztrosko pisze W TREŚCI KSIĄŻKI, że cały ten rozdział jest "parafrazą wywiadu udzielonego Wiktorowi Osiatyńskiemu przez profesora Lwa N. Gumilowa", a "wywody "mędrca" (...) są niemal dosłownym cytatem wypowiedzi prof. Gumilowa". Następnie - ci mocno cierpliwi - mogą lekko zsinieć ze zdenerwowania, kiedy to blisko finału autor machnął ręką na ciągnięcie fabuły i jako kolejny rozdział wrzucił DWADZIEŚCIA STRON suchych encyklopedycznych definicji, mających tłumaczyć obserwowane przez bohaterów zjawiska.

A wtedy - TA DAM! - następuje finał, który stawia całość na głowie i doprowadza tych, co jednak dobrnęli do końca książki, do białej gorączki. Nie napiszę, o co konkretnie chodzi, bo w może jakiś straceniec będzie chciał się przedrzeć przez to dziwo, ale stwierdzę tylko tyle, że w tym momencie czystym idiotyzmem jest cała wstawka encyklopedyczna, w świetle finału nie mająca w ogóle racji bytu właśnie ze względu na swoją formę. Sens traci też intryga, czyli pierwotna przyczyna wyprawienia ekspedycji.

Wobec tak poważnych mankamentów nie ma co już bardziej szczegółowo załamywać rąk nad wyskakującymi jak filip z konopi kuriozalnymi zdaniami ("Nola uderzyło drogą paralelnej kontranalizy zwrotnej zadziwiające podobieństwo Xila do Ety.") czy nad klasycznymi dla prozy tamtej epoki imionami (Gona, Eta, Tor, Zela, Var, Xil, Axa). Wystarczy stwierdzić, że "Dzień Czerwonego Giganta" to po prostu zła, wzbudzająca podczas lektury frustrację książka.

Kolejne kuriozum w serii "Z Glistą". Z pozoru jest to proza zaangażowana, pokazująca, że wszelkie odgórne kształtowanie społeczeństw wedle dość abstrakcyjnych, w ten czy inny sposób restrykcyjnych założeń, jest groźne w skutkach i tak naprawdę niszczy więzi międzyludzkie. Jednak z każdą kolejną stroną czytelnik odkrywa, że "Dzień Czerwonego Giganta" jest jedynie jakąś...

Jestem pozytywnie zaskoczony tą książką. Zmusza czytelnika do myślenia i jest napisana w ciekawy sposób (do tego niebanalne zakończenia). Po przeczytaniu książki można nawet wieli rozmyślać nad wątkami w niej zawartymi. Gorąco POLECAM!

Jestem pozytywnie zaskoczony tą książką. Zmusza czytelnika do myślenia i jest napisana w ciekawy sposób (do tego niebanalne zakończenia). Po przeczytaniu książki można nawet wieli rozmyślać nad wątkami w niej zawartymi. Gorąco POLECAM!

Nudna, jak prace naukowe z PRLu.

Nudna, jak prace naukowe z PRLu.