Jedna z nich żyje w Indiach poza kastą. Najbiedniejsza i najbardziej odrzucona. Druga na Sycylii walczy o przyszłość rodzinnego biznesu i lepsze jutro dla swych krewnych. Trzecia mierzy się w Kanadzie z codziennością, która miała być tą wymarzoną, a zawiodła w najbardziej bolesny sposób. Ich losy w niezwykły sposób zostają połączone dzięki włosom, które odegrają pierwszoplanową rolę w życiu każdej z nich.

„Warkocz” to historia trzech kobiet, których losy zostają ze sobą splecione niczym pasemka warkocza. Ich życia nie mają ze sobą zbyt wiele wspólnego, wręcz przeciwnie- właściwie nic ich nie łączy. A jednak autorka zestawiła je ze sobą w sposób zaskakujący i niebanalny, podkreślając, że coś, o czym na co dzień nie myślimy, często nie przykładając do tego większej wagi, może mieć dla innych niebagatelne znaczenie. Włosy stają się dla bohaterek symbolem życia, kobiecości, oddania.

Trzy niezwykle istotne sprawy i trzy wspaniałe bohaterki. Colomboni naprzemiennie ukazuje czytelnikowi świat każdej z nich. Już na wstępie zaskakuje mnogość dzielących ich różnic, przepaść oddzielająca ich światy. W oryginalny sposób igrają ze sobą różne miejsca, losy, płaszczyzny czasowe. Każda z tych opowieści urzeka swą wiarygodnością i realizmem. Można by odnieść wrażenie, że autorka poznała swoje bohaterki lub spisała dzieje znajomych czy krewnych. Tyle w tym smutnej prawdy, zadziwiającej szczerości, sprawiedliwości dla bohaterek i zaangażowania w te krótkie historie.

W „Warkoczu” autorka raz po raz udowadnia, że książki nie musi być długa i spisana drobną czcionką, by można było umieścić w niej mnóstwo emocji i informacji. Przekazana przez nią treść jest dość oszczędna, a opowieści dość krótkie- całość liczy zaledwie 200 stron. A jednak powieść ta wielokrotnie mnie zaskoczyła i bardzo poruszyła. Rzadko mam chęć rozmawiać o czytanych książkach, wyrażać opinie na temat poznanych tematów. Tym razem bardzo chciałam podzielić się z kimś refleksjami, uwierzyć, że faktycznie takie rzeczy się zdarzają. Mocno uderzyła we mnie ta historia, zapadając w pamięć i skłaniając do przemyśleń.

To jedna z tych książek, w której wiele ukryte zostało między wersami. Pozostawia miejsce dla wyobraźni, zachęca do rozmowy, pozwala na wzruszenia, zmusza do oceny bohaterek. Siłą rzeczy podczas czytania nie potrafimy pozostać obojętni, wyrabiamy sobie opinię na tematy, nad istnieniem których wcześniej w ogóle się nie zastanawialiśmy. To historia, która wdziera się głęboko w umysł i nie chce opuścić naszych myśli przez długi czas. To splot niezwykle ważnych kwestii, które w takim wydaniu robią na czytelniku jeszcze mocniejsze wrażenie.

Uwielbiam takie bohaterki. Kobiety Colomboni są silne, zdeterminowane i gotowe, by zawalczyć o swój los, wręcz wszystkim przeciwnościom. Odwaga to cecha, która zawsze w moim mniemaniu wypada pozytywnie, to coś, obok czego nie mogę przejść obojętnie. Takie sylwetki dają nam przykład, uczą jak postępować, motywują do podejmowania istotnych decyzji i nie poddawania się. Autorka wykreowała charyzmatyczne i wartościowe bohaterki, chętnie stanęłabym na miejscu jednej z nich.

Colomboni pisze lekko o sprawach trudnych. Łącząc subtelność i odwagę opowiada o tematach, jakie wielu z nas wolałoby przemilczeć. Jej styl jest oszczędny, a jednak miejscami wyraża więcej niż tysiąc słów.

W tym tekście kryje się wiele smutku, melancholii i powagi, które niepokojąco podkreślają istotę dzisiejszych czasów. To wyjątkowa i cenna opowieść. Warto poświęcić jej jeden wieczór.

Jedna z nich żyje w Indiach poza kastą. Najbiedniejsza i najbardziej odrzucona. Druga na Sycylii walczy o przyszłość rodzinnego biznesu i lepsze jutro dla swych krewnych. Trzecia mierzy się w Kanadzie z codziennością, która miała być tą wymarzoną, a zawiodła w najbardziej bolesny sposób. Ich losy w niezwykły sposób zostają połączone dzięki włosom, które odegrają...