Nieszczęśliwy wypadek spowodowany odrobiną nieuwagi, masą złości i sporą ilością alkoholu. Wszystko trwało ułamek sekundy. Błysk ognia i nagle Dominika stała się żywą ludzką pochodnią. Jej ukochany ojciec ląduje w więzieniu, a ona leży w szpitalu i walczy o życie. Przewrotny los stawia na jej drodze ambitnego lekarza, który dostrzega w niej coś więcej niż tylko pacjentkę. Gdy on będzie leczył jej ciało, jego brat Marcel, spróbuje uleczyć jej duszę.


Ważna uwaga na sam początek: nie nastawiajcie się na trójkąt miłosny! To nie o tym jest ta historia, chociaż opis, który znajdziecie na okładce, właśnie to sugeruje. A teraz przejdźmy do rzeczy.

To nie było moje pierwsze spotkanie z autorką, więc miałam nadzieję, że tym razem będzie równie dobrze, albo może nawet lepiej niż wtedy. Już na wstępie mogę Wam śmiało zdradzić, że „Najlepszy powód, by żyć” podobała mi się o wiele bardziej niż „Cała ja”. Pomysł na fabułę jest ciekawszy, a bohaterowie dosyć szybko zyskali moją sympatię. Podoba mi się również styl autorki, który jest bardzo hmm… nazwałabym go naturalnym, bez zbędnych udziwnień, ale równocześnie nie jest on prostacki. Taki idealny balans między jednym i drugim sprawia, że książkę czyta się niesamowicie szybko. Można rzec, że czyta się ona sama. Są niestety dwa szczegóły, do których MUSZĘ się przyczepić. Dominika mówiąca „Uhm” i Marcel śmiejący się „hłe, hłe”. Wygląda to źle, czyta się to źle i w ogóle jest to złe. Gdyby to pojawiło się w tekście raz, pół biedy, ale powtarza się to niestety bardzo często. „Przytaknęła” sprawdza się milion razy lepiej niż „Uhm”. Jednak może tylko mnie to tak kłuło w oczy ;)

Wzruszająca i na swój własny sposób cudowna historia o dziewczynie, której życie legło w gruzach przez głupią nieuwagę, przypadek. A może dopiero teraz jej życie się zacznie…? Przeżywałam wraz z Dominiką wszystkie jej rozterki i chciałam, aby los zlitował się nad nią. No i zlitował się. Postawił na jej drodze Marcela, który zawrócił jej w głowie. Chłopak jest czasem zbyt idealny, żeby być prawdziwym, ale przymknęłam na to oko. A co do głównej bohaterki, to muszę przyznać, że w pewien sposób się z nią utożsamiłam. Został poruszony w tej książce problem, z którym sama w pewien sposób się zmagam. Brak akceptacji swojego ciała, znaczenie wyglądu w sytuacjach intymnych i to, jak kompleksy mogą przeszkadzać w cieszeniu się codziennością. Oczywiście powody są różne, ale w głowach siedzi nam to samo. Zapewne wiele czytelników z tego powodu poczuje pewną więź z Dominiką, a ma to swoje plusy (na rzecz odbioru książki) i minusy (które odbijają się na naszej codzienności).

Nim więcej czytam, tym częściej widzę, że jestem czytelniczką, którą bardzo łatwo zachwycić, ale równie szybko można niewielką błahostką kompletnie zniechęcić do dalszej lektury. Jestem po prostu na swój sposób skomplikowana. Jednak z czystym sercem polecam Wam sięgnięcie po „Najlepszy powód, by żyć”, bo jest to książka, o której (mam nadzieję) nie zapomnicie zbyt prędko. Ma ona w sobie coś wyjątkowego, sami musicie się przekonać. Są pewne niedociągnięcia, czasem czegoś mi brakowało, ale nawet mimo tego jestem oczarowana tą gorzką historią, która daje nadzieję na lepsze jutro. Jestem przekonana, że będę chciała zapoznać się z większą ilością książek tej autorki. Bardzo się cieszę, że sięgnęłam po ten tytuł i oczywiście od razu zabieram się za drugą część, bo wciąż mi mało Dominiki i Marcela ♥

Nieszczęśliwy wypadek spowodowany odrobiną nieuwagi, masą złości i sporą ilością alkoholu. Wszystko trwało ułamek sekundy. Błysk ognia i nagle Dominika stała się żywą ludzką pochodnią. Jej ukochany ojciec ląduje w więzieniu, a ona leży w szpitalu i walczy o życie. Przewrotny los stawia na jej drodze ambitnego lekarza, który dostrzega w niej coś więcej niż tylko pacjentkę....