Part 9 (płaczę)

No dobra. Stało się. Zamknęłam ostatnią z części przygód wybitnego detektywa i jego nieocenionego przyjaciela. I co mam teraz zrobić? Nie wiem, więc wyleje parę zdań, żeby sobie ulżyć.
Podsumowuję całość, tak trzeba to skończyć.
Według mnie jest to jedna z najlepszych, najwybitniejszych, przemyślanych, zaskakujących i wciągających serii jakie było mi dane przeczytać. I czyniłam to z niesamowitą przyjemnością. Mój mózg aż mruczał od takiej ilości intryg i zwrotów akcji. Zrobiłam sobie dobrze, serio.
Postać Sherlocka Holmesa jest tak cudownie skomplikowana i pokręcona, a jednocześnie genialna i zaskakująca, że nie wyobrażam sobie lepszego głównego bohatera. Przeczytałam już w życiu kilka książek, i ani Harry Potter, ani Frodo Baggins, Robert Langdon, Gerald, Katniss Everdeen czy inni protagoniści nie są nawet w 1/5 tak świetnie wykreowani jak Holmes.
Nie mogę oczywiście pominąć Johna Watsona. To, że Doyle przekazał mu narrację (w znakomitej większości) jest zabiegiem zdecydowanie bardzo dobrze przemyślanym, ze skutkiem, który wszyscy znamy. Watson jest postacią tak zapatrzoną w swojego przyjaciela, bezgranicznie mu ufającą, opiewającą jego czyny, że można spokojnie powołać go na "Literackiego najlepszego przyjaciela nr 1".
Kilka słów o samych wyczynach tej dwójki. Ilość różnych rozwiązań, niesamowitych ścieżek dedukcyjnych, zagadek i szczegółów, które tak zgrabnie zauważa Holmes, a do tego zawsze pomocne ramie Watsona, sprawia, że nie można przeczytać ich przygód ze spokojem. Trzeba usiąść, wyłączyć otaczającą rzeczywistość i czytać. I do póki nie dowiesz się jak to się kończy, nie masz szans na pomyślenie o czymś innym. I tak wciągająca powinna być tego typu literatura.
Z niesamowitym smutkiem oświadczam, że skończyłam. Serce mi pęka na myśl, że nie ma więcej, że sir Arthur Conan Doyle nie napisał jeszcze chociaż kilku opowiadań, bo jestem pewna i stawiam każde pieniądze, że nie ustępowałyby poziomem od tych, które dobrze znamy. Przewracanie kolejnych stron było dla mnie przyjemnością nie do opisania.
Kończąc, bo czuję, że im więcej będę pisać, tym bardziej będzie mi smutno. Ogłaszam tę serię moim obecnym faworytem w klasyce literatury. Chociaż mam nie małą nadzieję, że jeszcze nie raz uda mi się natrafić na książki, które przyprawią mnie o podobną dawkę emocji.

Idę się napić. Nie da rady inaczej.
Do napisania.
A.


ps- najlepsza część: "Dolina śmierci".

Part 9 (płaczę)

No dobra. Stało się. Zamknęłam ostatnią z części przygód wybitnego detektywa i jego nieocenionego przyjaciela. I co mam teraz zrobić? Nie wiem, więc wyleje parę zdań, żeby sobie ulżyć.
Podsumowuję całość, tak trzeba to skończyć.
Według mnie jest to jedna z najlepszych, najwybitniejszych, przemyślanych, zaskakujących i wciągających serii jakie było mi dane...