Jako nastolatka połykałam wszystkie książki Anne McCaffrey, jakie wpadły mi w ręce. Cykl o jeźdźcach smoków z Pern był jednym z moich ulubionych, tak samo jak trylogia "Rowan". I o ile w "Rowan" Utalentowani, czyli osoby posiadające parapsychiczne zdolności, kierują ruchem międzyplanetarnym, gdyż ludzkość już dawno rozprzestrzeniła się poza Układ Słoneczny, w przypadku powieści "Ujeździć Pegaza" mamy do czynienia z początkami tworzenia się społeczności Talentów na Ziemi oraz poznawaniem ich dopiero co odkrytych możliwości.

W jednej z recenzji któryś z czytelników porównywał powieść McCaffrey do "Fundacji" Asimova, a właściwie do tych części cyklu, które opowiadają o tworzeniu podwalin Fundacji. Muszę przyznać, że porównanie jest wyjątkowo trafne; McCaffrey tworzy równie interesujące uniwersum, nawet jeśli czyni to z mniejszym rozmachem, niż Asimov. Autorka skupia się bowiem nie na zdarzeniach, które zdecydują o kształcie świata i przyszłości ludzkości, a skupia się na problemach jednostek.

Do lektury książki wróciłam ponownie po kilkunastu latach. Nadal czytało mi się ją z wielką przyjemnością, a losy bohaterów i społeczności Talentów nadal okazały się mi bliskie. Straciłam jednak bezkrytyczny zachwyt, jakim niegdyś darzyłam autorkę. "Ujeździć Pegaza" to tylko (albo aż) bardzo dobra książka o telepatach, empatach, telekinetykach... Wbrew pozorom nie jest to temat oklepany - bardzo trudno o dobrą książkę fantastyczną o parapsychologii, która byłaby napisana z głową, a bohaterzy nie byliby kreowani na superbohaterów. "Ujeździć Pegaza" spełnia to kryterium.

Jako nastolatka połykałam wszystkie książki Anne McCaffrey, jakie wpadły mi w ręce. Cykl o jeźdźcach smoków z Pern był jednym z moich ulubionych, tak samo jak trylogia "Rowan". I o ile w "Rowan" Utalentowani, czyli osoby posiadające parapsychiczne zdolności, kierują ruchem międzyplanetarnym, gdyż ludzkość już dawno rozprzestrzeniła się poza Układ Słoneczny, w przypadku...