Trudno na chłodno recenzować książkę, która zbiera skrajne oceny - od zachwytu, po totalną krytykę. Nie ma się co dziwić, w końcu religia i wiara w Boga to najbardziej drażliwy temat, jaki tylko można poruszyć. O tym też pisze Dawkins w swojej książce. Czemu można rozmawiać o wszystkim, a o religii nie?

Być może z Dawkinsem szczególnie nie chce się o tym rozmawiać, bo w wielu miejscach jest on brutalny dla wierzących, używa słów i zwrotów, które nie pozwolą mu dotrzeć do teistów. A więc jego, wyrażany wprost, cel napisania tej książki, przekonanie nieprzekonanych - może się nie powieść.

To oczywiście nie przesądza, że argumenty Dawkinsa są słuszne czy nie. A z tymi jest różnie. Najciekawiej czyta się pierwszą część książki, gdzie autor pisze stricte o istnieniu Boga. Rozważa argumenty, które były podawane przez filozofów i teologów, za istnieniem Boga, krytykuje je, a także przedstawia swoje, za nieistnieniem Boga. Te rozważania są ciekawe, argumenty te powinni znać wszyscy ludzie, bez względu na wyznanie. Nie ze wszystkimi tezami Dawkinsa można się zgodzić, a ściślej mówiąc: można z nimi polemizować. Chociażby - najpoważniejszy według mnie argument za istnieniem Boga to powstanie Wszechświata. Autor nawet nie próbuje z tym polemizować, przechodząc obok tego typu wątpliwości. Odnosząc się do argumentów o małym prawdopodobieństwie powstania złożonego świata - pisze, że prawdopodobieństwo istnienia Boga również jest niskie. Pewnie, ale czy to znaczy, że Bóg na pewno nie istnieje? W jaki sposób Dawkins obliczył takie prawdopodobieństwo? Albo - dlaczego Dawkins mało pisze o tym, że stworzenie Wszechświata z teorią ewolucji przez Boga jest również możliwe?

Wątpliwości, siłą rzeczy, musi być sporo, ale nie zmienia to faktu, że Dawkins pisze często bardzo zdroworozsądkowo i trudno się z nim nie zgodzić. Lektura książki w wielu miejscach pozwala zastanowić się nad tym, co często umyka w świecie, gdzie religijność jest czymś naturalnym, dogmatycznym.

Krytycznie oceniam dalszą część książki. Dużo tutaj publicystyki i kontrowersyjnych twierdzeń. Autor niepotrzebnie pisze chociażby o aborcji. Ciężko się zgodzić z jego twierdzeniami, podobnie jak wtedy, gdy pisze o wychowywaniu dzieci. Pewnie, można dyskutować jak powinno się wychowywać dzieci, ale jego twierdzenia czasem przypominają wołanie do państwa, aby to ono indoktrynowało dzieci. Niektórym twierdzeniom Dawkinsa blisko jest do usprawiedliwiania państwowego, ateistycznego totalizmu, gdzie rodzice nie mogą swobodnie wychowywać dzieci. Niestety, Dawkins nie poświęcił książki zimnej analizie hipotezy Boga, wrzucił do swojej książki zbyt dużo lewicowych, politycznie poprawnych twierdzeń, które nie są związane ani z religią, ani z tym, na czym Dawkins się naprawdę zna, czyli biologią ewolucyjną.

Podsumowując: książkę, mimo wszystko, polecam. Niewierzącym jednak radzę podchodzić krytycznie do tego, co pisze Dawkins. Wierzącym polecam otworzenie głowy na inny punkt widzenia, a przede wszystkim uzbrojenie się w dystans wobec niektórych epitetów używanych przez Dawkinsa. W końcu książka miała się dobrze sprzedać, a filozoficznych, suchych analiz nikomu się nie chce czytać...

Trudno na chłodno recenzować książkę, która zbiera skrajne oceny - od zachwytu, po totalną krytykę. Nie ma się co dziwić, w końcu religia i wiara w Boga to najbardziej drażliwy temat, jaki tylko można poruszyć. O tym też pisze Dawkins w swojej książce. Czemu można rozmawiać o wszystkim, a o religii nie?

Być może z Dawkinsem szczególnie nie chce się o tym rozmawiać, bo w...