Legendarna kreatorka mody. Kobieta, która w latach dwudziestych ubiegłego stulecia stworzyła i wylansowała petite robe noire – małą czarną – sukienkę, która do dziś jest najbardziej uniwersalnym kobiecym strojem na każdą okazję.
Jaka była w życiu prywatnym? Tego chciałam się dowiedzieć, gdy sięgnęłam po tę książkę. Spodziewałam się po niej raczej zwyczajnej biografii, opisu życia Coco rok po roku i jej wspinania się po szczebelkach kariery. Ale to, co zawiera ta książka, przeszło moje najśmielsze oczekiwania. Nigdy nie pomyślałabym, że ta biografia będzie jedną z najlepszych, jakie dotąd czytałam.
Jest to zwyczajna opowieść o kobiecie, której projekty do dziś poruszają wyobraźnię i której myśl kontynuuje kontrowersyjny dyrektor artystyczny domu mody Chanel, Karl Lagerfeld. Ale nie jest to wyłącznie słodka historyjka o kaczątku, które zmieniło się w łabędzia, bynajmniej. Coco, autorstwa Cristiny Sánchez-Andrade, to porażająca opowieść o kobiecie, która nie potrafiła okazywać uczuć. Która była zimna, pogardliwa i antypatyczna, a której wyniosłość i uprzedzenia nie pozwalały na zawieranie jakichkolwiek bliskich i szczerych przyjaźni. Z książki tej wyłania się obraz zupełnie inny, niż moglibyśmy sobie wyobrażać. Dotychczas myślałam, że mademoiselle Coco wychodziła naprzeciw oczekiwaniom swoich klientek, z sercem i duszą na dłoni. Tymczasem okazało się, że moje wyobrażenia o jej osobie były co najmniej błędne. Nie znaczy to jednak, że jestem rozczarowana. Wprost przeciwnie – jestem wręcz zachwycona tym, jak bardzo niedostępna była dla ludzi, a nie będzie przesadą gdy powiem, że dostrzegłam w niej kawałeczek siebie. Właściwie nawet spory kawałek.
Moje oczy i wyobraźnię pieścił doskonały język, którym posługiwała się autorka. Umiejętnie przeplatała narrację trzecio- i pierwszoosobową, a pewne fragmenty książki czytane przeze mnie na głos (musiałam to usłyszeć!) były jak muzyka dla uszu...

"(...) To nie był kurz ani wiatr, ani słońce, ani owad. I Coco doskonale o tym wiedziała. Usiadłszy na brudnym krawężniku przy ulicy Cambon, z policzkami czarnymi od tuszu i rozstawionymi elegancko nogami, zakrywając oczy dłońmi, pogrążyła się w rozmyślaniach. Przed jej oczami przesuwały się prześwietlone obrazy: bezzębna matka, nieznane rodzeństwo, zbierane w lesie kolczaste kasztany... Po raz pierwszy w życiu czuła na skórze ciepłą wilgoć łez. Zapach nieszczęścia. Po raz pierwszy w życiu płakała. Płakała nad wilgotnymi, porośniętymi czarnymi włosem cipami swoich bogatych ciotek, nad osami, które krążyły nad pielonym przez zakonnice zagonem truskawek, nad zapachem świeżo wypranych prześcieradeł, nad Długą Meg i jej rozdzierającym szlochem w nocnej ciszy. Płakała nad deszczem w Paillers, stukotem maszyn do szycia w warsztacie pani Desboutin, nad wonią siana i końskich odchodów na hipodromie. I płakała nad Ernym. I nad odkręconymi kranami. Ale przede wszystkim nad Ernym. I kranami odkręconymi po to, żeby zagłuszyć zwierzęce wycie. Nad tym, czego nigdy nie powiedziała, nad pieszczotami, których skąpiła. Jako matka (którą nigdy nie była, ale przecież mogła być) płakała, że już nigdy nie urodzi Erny’emu dzieci, że nigdy ich nie wykąpie ani nie pocałuje, że nie pocozyta im bajki na dobranoc. Płakała, że nigdy nie pozna swoich wnuków. Płakała nad sobą. (...)"

Dzięki tej historii, opowiedzianej w tak niezwykły sposób, można poznać Coco taką, jaka była naprawdę. I choć jednym się to spodoba, innym nie, zaprzeczyć nie można, że ta kobieta zmieniła świat mody, a z wylansowanego przez nią stylu czerpiemy do dziś. Polecam tę książkę przede wszystkim kobietom - miłośniczkom mody, ale i nie tylko. To doskonała lekcja mogąca uchronić nas samych przed samotnością.

Legendarna kreatorka mody. Kobieta, która w latach dwudziestych ubiegłego stulecia stworzyła i wylansowała petite robe noire – małą czarną – sukienkę, która do dziś jest najbardziej uniwersalnym kobiecym strojem na każdą okazję.
Jaka była w życiu prywatnym? Tego chciałam się dowiedzieć, gdy sięgnęłam po tę książkę. Spodziewałam się po niej raczej zwyczajnej biografii,...