"To wierny portret współczesnego świata" jak mówi sam autor. I rzeczywiście komentarzy do otaczającej nas rzeczywistości jest tu sporo. Z tym że właśnie nie wnoszą one niczego nowego. Nie po raz pierwszy słyszymy bowiem, że żyjemy w czasach, w których najważniejsze są pieniądze, sława i władza. Na ilustrację tej degrengolady Coelho wybrał sobie dodatkowo Festiwal w Cannes, co mam wrażenie, dodatkowo oddala jego spostrzeżenia od życia przeciętnego mieszkańca tej ziemi. Bo niby co wspólnego ma zwykły człowiek ze sławnym dyktatorem mody, czy też odnoszącą sukcesy na wybiegu modelką? Potrafię zrozumieć, że przesłanie ma być uniwersalne, wyrażone z resztą, jak zwykle wprost - "Ludzie są wiecznie niezadowoleni. Kiedy mają niewiele, chcą więcej. Jeśli mają dużo, chcą jeszcze więcej. A kiedy już to osiągną, tęsknią za prostym, skromnym życiem, tyle tylko, że nic w tym kierunku nie czynią" (11:45) – ale całość jakoś nie trzyma się kupy. Tytułowy zwycięzca – Igor – choć jest wybitnym przedstawicielem zepsutego do szpiku kości świata i morduje, przepraszam – „unicestwia światy”, po to by udowodnić coś żonie, która odeszła od niego do innego, to ostatecznie rzeczywiście zwycięża. Gdzie więc odnośnik do tego, jak skoro nie tak, powinien wyglądać świat? Próba usprawiedliwienia mordercy nie brzmi wiarygodnie.
Podkreśla się zgodnie, że „Zwycięzca jest sam” jest książką inną od poprzednich pozycji Coelho. Tym razem gatunkiem zbliża się do thrilleru. I gdyby tak patrzeć na tę książkę to może by się wybroniła : w miarę wartka akcja rozgrywająca się w ciągu dwudziestu czterech godzin, psychopatyczny morderca, wybierający przypadkowo ofiary, które poznajemy na kilka godzin przed ich śmiercią, tykający zegar, który przypomina o sobie tytułami kolejnych rozdziałów i bezsilni policjanci. Wszystko to sprawia, że książkę czyta się w miarę szybko. Ale tylko w miarę – wielbicielom thrillerów z pewnością przeszkadzać będą zdecydowanie za długie opisy, analizy zachowań i fragmenty na siłę wyciskanej patetyczności, zwłaszcza w przypadku prób wniknięcia w umysł Igora. Jest więc ta książka czymś po środku. Trudno więc patrzeć na nią tak, jak na poprzednie pozycje autora. Do czytelnika należy decyzja, z jakim nastawieniem będzie ją czytał.
Czytałam opinie wielbicieli Coelho, którzy byli zawiedzeni „Zwycięzcą”, inni byli zachwyceni, tak jak poprzednimi jego pozycjami. Ja spodziewałam się po tej książce po prostu czegoś więcej. Może niepotrzebnie.

"To wierny portret współczesnego świata" jak mówi sam autor. I rzeczywiście komentarzy do otaczającej nas rzeczywistości jest tu sporo. Z tym że właśnie nie wnoszą one niczego nowego. Nie po raz pierwszy słyszymy bowiem, że żyjemy w czasach, w których najważniejsze są pieniądze, sława i władza. Na ilustrację tej degrengolady Coelho wybrał sobie dodatkowo Festiwal w Cannes,...