Czytając opis bez wahania zgodziłam się, żeby wydawnictwo przesłało mi książkę. Gdy ją dostałam na okładce doczytałam „Szwedzki kryminał noir w najlepszym wydaniu!”. Do tego dodać autora, który jest nauczycielem historii, jest podziarany i ma łobuzerskie spojrzenie. Czego chcieć więcej?!

Zapowiadało się tak cudownie… ale niestety bardzo mocno się zawiodłam. Po przeczytaniu i zestawieniu z opisem na okładce, pojawia się wiele nieścisłości. Po pierwsze: w jego łóżku lądują głównie mężczyźni, a w sumie nie w łóżku tylko na masce samochodu, w parku i innych miejscach publicznych. Jedyna kobieta, która się pojawia w jego łóżku to klientka, z którą wdaje się w „romans”, a gdy ona go „ujeżdża”, jemu mięknie i musi sobie przypomnieć ostatniego Leonarda, żeby znowu mu stwardniał. Po drugie: świat Kvista bynajmniej nie wali się w gruzy w noc zabójstwa dłużnika, jednak długo przedtem. Najpierw gdy przegrywa ostatnią walkę, a później gdy zostawia go żona. Podejrzenie o zabójstwo to tylko kolejny z jego wielu problemów. Po trzecie: akcja nie jest intrygująca, a powieść nie jest mroczna. Wręcz przeciwnie wieje nudą, a jedyne pytanie jakie się nasuwa podczas czytania, to co się stało z córką Kvista. Po czwarte: napięcie i groza nie towarzyszyły mi od pierwszej do ostatniej strony tej opowieści. One w ogóle mi nie towarzyszyły. Jedyny ciekawy i zaskakujący moment pojawia się, gdy czytelnik dowiaduje się kto był zamieszany w morderstwo. Po piąte i ostatnie: w opisach miejsc, ludzi i ich strojów w ogóle nie czułam klimatu lat 30. XX wieku. Gdyby dać bohaterom telefony komórkowe, równie dobrze akcja mogłaby się toczyć w czasach współczesnych.

To by było na tyle nieścisłości opisu z treścią, teraz czas na inne negatywne aspekty książki. Autor w taki sposób opisuje Harrego Kvista, że miałam wrażenie, iż dobiega on 50-tki. Pod koniec opowieści okazuje się, że kończy 34 lata. Szok i niedowierzanie! Momentami miałam wrażenie, że tłumaczenie powieści nie zostało poddane korekcie. Tylu literówek, braku przecinków i spójników, nie widziałam w żadnej innej książce. Na jednej stronie to już było kompletne przegięcie, znalazłam co najmniej 10 błędów! Dodam, że to jest książka w ostatecznej wersji, dostępnej w sprzedaży.

Ja rozumiem, że każdy autor kocha swoje literackie dzieło i w większości uważają, że są to świetne książki. Ale wyobraźcie sobie sytuację, w której skończyliście czytać beznadziejnie złą książkę i w podziękowaniach od autora czytacie, ze bez pewnych osób „ta książka nie byłaby tak cholernie świetna”. Że co proszę? W takiej sytuacji znalazłam się ja w przypadku tej właśnie książki. W tym momencie wyśmiałabym autora w twarz. Sorry. Jest to pierwszy tom trylogii i zdecydowanie nie chcę czytać kolejnych.

Niestety tej książki nie mogę nikomu polecić. Chyba że lubicie marnować czas na beznadziejne książki, to proszę bardzo.

Czytając opis bez wahania zgodziłam się, żeby wydawnictwo przesłało mi książkę. Gdy ją dostałam na okładce doczytałam „Szwedzki kryminał noir w najlepszym wydaniu!”. Do tego dodać autora, który jest nauczycielem historii, jest podziarany i ma łobuzerskie spojrzenie. Czego chcieć więcej?!

Zapowiadało się tak cudownie… ale niestety bardzo mocno się zawiodłam. Po przeczytaniu...