Przemoc domowa, niesłusznie przypisywana wyłącznie ubogim rodzinom, to zjawisko, o którym powinno się mówić i mówi się coraz głośniej. A jednak dla wielu kobiet to wciąż temat wstydliwy, niesłusznie tajony, bo w końcu ludziom trudno przychodzi przyznać się do nieudanego życia. Ofiary, bo tak należy nazywać dręczone i potrzebujące pomocy kobiety, niejednokrotnie obarczając winą właśnie siebie, brną w ślepe zaułki gubiąc szansę na szczęście. Walcząc jednak, można pokonać nawet największego wroga i wyjść z koszmaru, który zdawał się nie mieć końca. I o tym właśnie opowiada książka, którą chciałam Wam dzisiaj przedstawić. „Ambasadorowa” to historia, która zdarzyła się naprawdę.

O CZYM JEST TA KSIĄŻKA?
Przystojny, szanowany mąż, przestronny dom, możliwość uczestniczenia w spotkaniach dla elit. Złudzenie i gra pozorów. Dla Ewy, żony ambasadora, życie i despotyczna matka przygotowali złotą klatę, w której zamknięta z tyranem musiała stawiać czoła trudom każdego dnia. A było ich wiele. Poniżana, odcięta od dochodów, skazana na samotność i zgwałcona. Postanowiła zawalczyć. Co osiągnęła? Poznajcie los żony ambasadora, kobiety, która długo godziła się na ubezwłasnowolnienie i funkcjonowanie pod dyktando partnera.

AMBASADOROWA
Ewa, bohaterka tej książki (właściwie Bohaterka przez wielkie „B”) przemawia do czytelnika w narracji pierwszoosobowej. Mamy okazję zerknąć w jej codzienność w czasach, kiedy nie była jeszcze mężatką, a kiedy ogromną, zbyt nachalną i szkodliwą rolę pełniła w jej życiu egoistyczna matka. To właśnie ona pchnęła ją w ramiona tyrana, poniekąd ucząc życia objętego czyjąś kontrolą. Posłuszna, przestraszona, godząca się na poniżanie. Taka też stała się u boku męża, który nie dawał jej prawa głosu nawet przy wyborze własnego ubrania. To straszne, jak łatwo utracić swoją dumę u boku człowieka bez serca. To pokrzepiające, jak wiele potrafią jednak zdziałać uczynni ludzie, odpowiednie instytucje i silna wola.

TYRAN
Całkowicie negatywną, uzależnioną od alkoholu, despotyczną, zapatrzoną w siebie, wręcz niepoczytalną postacią okazuje się ambasador. Człowiek skrywający pod maską pozorów gnębiciela, którego oblicze niekontrolowanie z czasem wydostaje się na zewnątrz. Właśnie on staje się dowodem na to, jak wyniszczająca może okazać się przemoc psychiczna. To osoba, która poszła nawet o krok dalej, nie widząc w swoim postępowaniu żadnych nieprawidłowości.

WYJAZD
Włochy. Luksusowe limuzyny, wystawne przyjęcia, pobyt w VIPowskim szpitalu. Dla wielu obraz bogactwa i powodzenia, tutaj jawiący się jako rzeczywistość zakłamania, fałszu i nieszczęścia. Prawdziwa tragedia Ewy zaczęła się w momencie, kiedy jej mąż został mianowany ambasadorem Łotwy w Rzymie. Zmuszona do wyjazdu z Polski została odcięta od bezpośredniego kontaktu z bliskimi. Na szczęście znalazły się dobre dusze, które w kryzysowym momencie odegrały w jej życiu odpowiednio ważną rolę.

JĘZYK I DODATEK
Historia opisana została prostym językiem. Szczera relacja ma więc szansę uderzyć w serce każdej kobiety, a przykład bohaterki staje się dowodem na to, że zjawiska przemocy domowej mają miejsce w każdej klasie społecznej, niezależnie od statusu majątkowego czy zajmowanej pozycji. Książka, oprócz losów ambasadorowej, w finalnej części zawiera zapis konwencji o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej.

PODSUMOWANIE
Prawdziwa opowieść, którą czyta się z przejęciem uświadamiając sobie fakt, jak wiele kobiet doświadcza w swoim życiu nieszczęścia. Bolesna, ale i dająca nadzieję tym, którzy ją potrzebują. Liczę na to, że numer telefonu Centrum Praw Kobiet umieszczony na okładce, po przeczytaniu tej historii przyniesie korzyść tym paniom, które zdeterminowane i napompowane odwagą postanowią zawalczyć o lepszą przyszłość. Polecam także jako niezobowiązującą, niekoniecznie przyjemną, ale wartościową lekturę, bo przyznam, że z ciekawością i niepewnością sama śledziłam losy bohaterki kibicując jej do samego końca.

http://ktoczytaksiazki-zyjepodwojnie.blogspot.com/

Przemoc domowa, niesłusznie przypisywana wyłącznie ubogim rodzinom, to zjawisko, o którym powinno się mówić i mówi się coraz głośniej. A jednak dla wielu kobiet to wciąż temat wstydliwy, niesłusznie tajony, bo w końcu ludziom trudno przychodzi przyznać się do nieudanego życia. Ofiary, bo tak należy nazywać dręczone i potrzebujące pomocy kobiety, niejednokrotnie obarczając...