Nie przepadam za książkami pisanymi przez celebrytów. Nie przepadam za książkami, w których ilość zdjęć niemal dorównuje ilości tekstu, mimo że lubię zobaczyć miejsca, o których czytam. Dlaczego więc sięgnęłam po książkę Martyny Wojciechowskiej?
Otóż tematyka zdobywania gór pochłonęła mnie na tyle, że chcę poznać różne spojrzenia. Martyna z pewnością nie jest typowym himalaistą, choć ma na swoim koncie duże osiągnięcia (zdobyta Korona Ziemi).
Sposób, w jaki autorka relacjonuje przebieg wyprawy sprawia, że chce się tam być. A innym razem absolutnie nie chce się tam być. Trudno zatem o obojętność - emocje Wojciechowskiej się udzielają, a przygody, które przeżyła chce się poczuć samemu.
"Przesunąć horyzont" może stać się ciekawą lekturą dla osób interesujących się samą Martyną, również dla zainteresowanych górami, ale i dla zawodowych wspinaczy, których zjadła rutyna i zapomnieli jak to jest, gdy dopiero zaczyna się przygodę z górami wysokimi.
Na rynku sporo jest książek o samym Evereście. Ostatnio w mych rękach były dwie bardzo podobne - obie pisane przez kobiety pochodzące z Polski, raczej amatorki choć już doświadczone, obie parające się dziennikarstwem, opisujące swój udział w wyprawie na najwyższy szczyt świata. Choć obie panie szczyt zdobyły, w mojej ocenie to Martyna wzniosła się wyżej w swojej relacji.

Nie przepadam za książkami pisanymi przez celebrytów. Nie przepadam za książkami, w których ilość zdjęć niemal dorównuje ilości tekstu, mimo że lubię zobaczyć miejsca, o których czytam. Dlaczego więc sięgnęłam po książkę Martyny Wojciechowskiej?
Otóż tematyka zdobywania gór pochłonęła mnie na tyle, że chcę poznać różne spojrzenia. Martyna z pewnością nie jest typowym...