Niedawno skończyłem "Lód". Wymęczył mnie niemożebnie, dwa miesiące z kalendarza wyrwał. W sumie nie narzekam - bo były to dwa miesiące ciekawe i świetne, jednak niesamowicie żmudne i długie. Gdy chwyciłem z półki "Wrońca" ucieszyłem się bardzo - taka mała zemsta - zamiast siedzieć dwa miesiące, usiądę i przeczytam w dzień - dwa.

Więc usiadłem w domu, do środka zajrzałem i czytać zacząłem. W pierwszym rozdziale wbiłem się w tok narracji - wszystko widziane oczami dziecka, opisane zwięzłymi, krótkimi zdaniami, pęczniejącymi, gdy pojawiało się coś godnego większego opisu. Dobrze.
A co działo się dalej? Pewnej nocy do domu Adasia wpadł Wroniec. Wpadł, porwał tatę, mamę zranił, może nawet zabił. Adaś uciekł, schował się u sąsiada. Przyszli, rodzinę zabrali. Trzeba było ją ratować. Adaś ruszył więc w miasto w towarzystwie sąsiada - Jana Stanisława Wieńczysława - albo po prostu Pana Betona.

W międzyczasie na zewnątrz też stało się coś złego, a wszystko to możemy zobaczyć oczami samego Adasia, bo narracja i cała logika tutaj nagięte są do tego właśnie punktu widzenia. Tak więc zamiast radiowozów na ulicach biegały wielkie, blaszane, czworonożne Suki. Wszędzie szpiclowali szpicle, z wbitymi w głowy szpicami wystającymi ponad ulicę antenami radiowymi do donoszenia. Na wszystkich liniach telefonicznych siedziały Puchacze-Słuchacze - podsłuchujące rozmowy, donoszące o wszystkim Wrońcowi. Bubecy. Tajniacy... I niesamowity olbrzymi Potwór GAZ-u! Pożerający ludzi i trawiący ich żywcem w swoich kwaśnych trzewiach. Wszystko wykrzywione jak w bajce. I tak Adaś bierze kartkę, pisze na niej A D A M i pokazuje Milipantom i różnym urzędnikom, a oni widzą oficjalne dokumenty i przepuszczają go tam gdzie chce. Adaś wywraca czapeczkę na lewą stronę - i wtedy staje się ona czapką niewidką, pozwalającą dostać się wszędzie, uratować rodziców.
Niesamowity nastrój, budowany między innymi przez te, nie do końca zgodne z logiką rozwiązania. Coś niesamowitego, bajkowego i magicznego, a jednocześnie ciężkiego i mrocznego. Wszystko ilustrowane w naprawdę wspaniały sposób, co wzmacnia doznania płynące z czytania.

No i bohaterowie. Adaś - chłopiec, który nie wie co się dzieje, cały czas jest to bardziej, to mniej zagubiony, ale ciągle idzie do przodu, to dzięki pomocy Pana Betona, to dzięki odwadze i uporowi. Tata i Wujek Kazek, Babcja, Sjostra. No i przede wszystkim Pan Beton. Odrealniony, wąsaty siłacz, gołymi rękoma (TEMI RĘCYMA!) miażdżący czołgi, przebijający ściany, zmiatający setki Bubeków i Milipantów wyrwanymi latarniami! TEMI RĘCYMA!. Zdecydowanie najciekawsza postać w książce, od początku budząca sympatię, siłą, lakonicznością, trochę gburowatością, ale przede wszystkim dobrodusznością. No całe zastępy mniej ważnych bohaterów spotkanych po drodze - Kolejka (bohater kolektywny), Członek, Pan Oporny, Pan Oporniejszy, Pan Najoporniejszy (i widziany tylko na plakacie pan Najnajnajnajoporniejszy). Wszyscy w jakiś sposób przepuszczeni przez filtr oczu dziecka.

Magia, magia, magia, magia. Naiwnie napisana bajka - przy czym to oczywiście plus - jest niewinna i właśnie naiwna, z wszystkimi swoimi niemożliwymi i nielogicznymi rzeczami, magicznymi i nieprawdopodobnymi przygodami, tym zniekształconym, w bajkę wtłoczonym światem, Wroniec porwał mnie i nie puszcza! Myślę, że przeczytam jeszcze nie raz. Cudo.

Niedawno skończyłem "Lód". Wymęczył mnie niemożebnie, dwa miesiące z kalendarza wyrwał. W sumie nie narzekam - bo były to dwa miesiące ciekawe i świetne, jednak niesamowicie żmudne i długie. Gdy chwyciłem z półki "Wrońca" ucieszyłem się bardzo - taka mała zemsta - zamiast siedzieć dwa miesiące, usiądę i przeczytam w dzień - dwa.

Więc usiadłem w domu, do środka zajrzałem i...