Zachęcona opisem na okładce sięgnęłam po "Księgę cmentarną", oczekując opowieści w stylu filmów jednego z moich ulubionych reżyserów, Tima Burtona. Pod względem mrocznego, ale nie powodującego ciarek na plecach klimatu i tajemniczości - nie zawiodłam się. Świat Nobody'ego Owensa i jego przyjaciół okazał się być niezwykle plastyczny i na swój sposób urokliwy. Doceniam starania autora w wykreowaniu miejsca pełnego zagadek, stworów. Widać liczne odniesienia do dawnych wierzeń czy popkulturowe.

Niestety, przy całej magii przedstawionego świata kuleje fabuła. Główny motyw wyjaśniony został dopiero pod koniec książki i moim zdaniem, to uzasadnienie było znalezione na siłę. Tak, jakby Neil Gaiman przez cały tok swojej pracy zastanawiał się jak objaśnić sytuację z pierwszych stron "Księgi cmentarnej" i z braku ciekawego pomysłu zaproponował proste i niesatysfakcjonujące rozwiązanie.

Akcja toczy się leniwie, żeby nie powiedzieć, że wręcz stoi przez niemal 200 stron. Dopiero na ostatnich trzydziestu-czterdziestu nabiera tempa. Dziwi mnie wydłużenie niektórych niewpływających w żaden sposób na fabułę treści, a skrócenie tych, moim zdaniem, istotniejszych.

Autor posługuje się prostym językiem, dlatego nawet niewyprawieni w języku angielskim młodsi (czy może młodociani) czytelnicy będą w stanie przeczytać książkę w wersji oryginalnej.

Zachęcona opisem na okładce sięgnęłam po "Księgę cmentarną", oczekując opowieści w stylu filmów jednego z moich ulubionych reżyserów, Tima Burtona. Pod względem mrocznego, ale nie powodującego ciarek na plecach klimatu i tajemniczości - nie zawiodłam się. Świat Nobody'ego Owensa i jego przyjaciół okazał się być niezwykle plastyczny i na swój sposób urokliwy. Doceniam...