Ludzie z poczekalni

Można powiedzieć, że „Rdza” to coś, co czytałem już kilka razy wcześniej – ale i tak jestem bardziej niż zadowolony. Oczywiście, takiego uderzenia jak w „W odbiciu” nie było, ja po prostu już wiem, czego się po prozie Małeckiego spodziewać. Po drodze mamy jeszcze chociażby świetny „Dygot” i całkiem niezłe, przywołujące narracyjne zagrania Alejandro Gonzalesa Iñárritu, „Ślady”. Autor nie wychodzi za bardzo poza swoje schematy i „Rdza” nie zaskakuje. Ale nie ma to znaczenia – jest to bardzo dobra powieść, która ma jeszcze jeden niezaprzeczalny atut. Chyba najbardziej z wszystkich dotychczasowych powieści Małeckiego, gra na emocjach i szarpie wnętrzności. I nie robi tego tylko dla taniego efektu, nie jest według mnie na to obliczona.

W 2002 roku, siedmioletni Szymek jest na wakacjach w Chojnach u babci Tosi. Jego rodzice pojechali na koncert i mają lada chwila wrócić. Mały Szymek bardzo ich kocha, ma ułożone życie w dużym mieście, kolegów, komiksy i fajne dzieciństwo. Czeka na rodziców z utęsknieniem potęgowanym dodatkowo faktem, że obiecali mu przywieźć najnowszy numer Asteriksa. I co?

„Szedł wolno, szurając butami o ścieżkę z chodnikowych płyt. Potarł prawą rękę, wciąż pokrytą rudymi smugami. Złapał za klamkę i tak skończyło się to wszystko, całe to siedem lat, z których poza torami i malowaniem krów pamiętał później niewiele. Tego dnia nie usiadł za stołem w kuchni i nie nakarmił rybek. Nie przeczytał ani jednej strony nowego Asteriksa”

Babcia Tosia układa wnukowi życie na nowo. Szymek cierpi niewysłowione katusze, boi się, że zła Bozia zabierze wszystko, co jeszcze mu pozostało. Babcia obserwuje swojego bezgranicznie samotnego wnuka z świadomością, że nie może mu pomóc. Najgorsze jednak jest to, że bardziej go żałuje niż kocha i że zdaje sobie z tego sprawę. To ich wspólne przecież nieszczęście jest katalizatorem wspomnień Tośki, która sześćdziesiąt kilka lat wcześniej również przeżywała tragedię. Kto zresztą jej wtedy nie przeżywał? Mieszkańcy Chojn zostali wysiedleni siłą przez niemieckiego okupanta, mała Tosia spędziła koszmarne dni w bydlęcym wagonie, podążającym w nieznanym kierunku.

Ciąg dalszy na:
http://plejbekpisze.blogspot.com/2018/05/rdza.html

Ludzie z poczekalni

Można powiedzieć, że „Rdza” to coś, co czytałem już kilka razy wcześniej – ale i tak jestem bardziej niż zadowolony. Oczywiście, takiego uderzenia jak w „W odbiciu” nie było, ja po prostu już wiem, czego się po prozie Małeckiego spodziewać. Po drodze mamy jeszcze chociażby świetny „Dygot” i całkiem niezłe, przywołujące narracyjne zagrania Alejandro...