Nie wiem, czy Moni Nilsson pisząc w 1995 roku pierwszą książkę o Tsatsikim (Tsatsiki i Mamuśka, w Polsce wydana w 2009 roku) zdawała sobie sprawę, że seria przyniesie jej tak wielki sukces. I choć zarzekała się, że Tsatsiki i Retsina to już ostatnia część, po dziesięciu latach napisała jeszcze jedną. Na szczęście, w świecie Tsatsikiego upłynęło zaledwie kilka miesięcy, nie dekada. Dla dorastającego chłopaka to jednak i tak bardzo dużo. Od wakacji spędzonych u taty, poławiacza pereł, zmieniło się wiele. Grecja, dom w Sztokholmie, Mamuśka i Jens, dziewczyny z klasy, a przede wszystkim on sam. Czy Tsatsikiemu się to podoba? Niekoniecznie. Z jednej strony dobrze, że dorasta, z drugiej wszystko staje się takie skomplikowane, a zmiany niekoniecznie są dobre. Oprócz problemów dojrzewania, w książce znajdziemy próbę opisania problemu bezdomnych emigrantów w Szwecji, czy kryzysu w Grecji.
Uwielbiam Moni Nilsson za to, że tak rewelacyjnie potrafi ukazać świat oczami dziecka. Nie idealizuje, umie krytycznie pokazać zachowania dorosłych, nie unika trudnych zagadnień, a w jej książkach nigdy nie ma tematów tabu.

Nie wiem, czy Moni Nilsson pisząc w 1995 roku pierwszą książkę o Tsatsikim (Tsatsiki i Mamuśka, w Polsce wydana w 2009 roku) zdawała sobie sprawę, że seria przyniesie jej tak wielki sukces. I choć zarzekała się, że Tsatsiki i Retsina to już ostatnia część, po dziesięciu latach napisała jeszcze jedną. Na szczęście, w świecie Tsatsikiego upłynęło zaledwie kilka miesięcy, nie ...