Byłam bardzo ciekawa debiutu polskiej autorki młodego pokolenia, tym bardziej, że przeczytałam mnóstwo pozytywnych opinii. Nikt jednak nie wspomniał o minusach tej książki, przez co nastawiłam się na coś lepszego niż dostałam. Książka nie jest zła, absolutnie, szczególnie biorąc pod uwagę wiek pisarki i jej już obecny talent, który należy trochę doszlifować. Muszę też przyznać, że porównanie Sandry Nowaczyk do Estelle Maskame okazało się całkiem trafne, bo chwilami czułam się, jakbym czytała serię Dimily.

Czasami czuję się jakby wspieranie polskich autorów było moją pracą, którą uwielbiam wykonywać. A za każdym razem, gdy autor pozytywnie mnie zaskakuje, to tak, jakbym dostała właśnie awans. Myślę, że nadzieja tkwi w młodych autorach, których nikt jeszcze nie odnalazł, takich którzy czekają na odpowiedni moment lub w tych niepewnych swojego talentu, którzy jeszcze się nie pokazali. Mam nadzieję, że niedługo to zrobią, a wydawnictwa zaczną ich doceniać, tak jak Wydawnictwo Feeria dało szansę Sandrze.

Autorka ma lekkie i płynne pióro, a to sprawia, że książkę czytało mi się szybko i przyjemnie. Miałam wręcz wrażenie, że mogła to być książka zagranicznego autora, bowiem kreatywne pisanie to na pewno jest jej mocna strona. Niestety w treści pojawiło mnóstwo długich, jak na moje oko, zbędnych opisów, które mnie nudziły i założę się, że bez nich książka byłaby prawie o połowę krótsza. Pamiętam, że zaczynając czytanie pomyślałam "ale super, w końcu trafiłam na nieirytujących bohaterów". Jak to mówią, nie chwal dnia przed zachodem słońca. Nie ja jedna zauważyłam, że postaci z czasem stawały się coraz bardziej niezdecydowane i egoistyczne, a pewne wydarzenia mocno naciągane. Friendzone z założenia opowiada o miłości, ale miałam wrażenia, że jest jej tu raczej nie wiele, a jej nagłe wybuchy biorą się znikąd, po czym wracamy do punktu wyjścia.

Najbardziej podobało mi się przedstawienie portretu przyjaźni i obalenie stereotypów - każdych, nie tylko tych dotyczących jej samej. Historia opowiada o tym, by nie oceniać książki po okładce, o relacjach międzyludzkich, pomiędzy przyjaciółmi, bliskimi. Pierwszy z motywów mocno mnie poruszył. Przyjaźń, choć w jej obrazie często pojawiały się jakieś niezałatane dziury, okazała się być wyjątkowa, wieczna, czyli taka jak być powinna, którą bohaterowie mogą wspominać. Gdybym ja miała kogoś takiego jak Griffin miał Tatum lub na odwrót, byłabym jedną z najszczęśliwszych osób na świecie.

Jeśli macie ochotę na coś lekkiego, na dwa wieczory, przy kubku herbaty, Frienzone jest idealną książką. Niewymagającą, określającą wartości, chwilami zabawną, pełną pięknych cytatów.

Byłam bardzo ciekawa debiutu polskiej autorki młodego pokolenia, tym bardziej, że przeczytałam mnóstwo pozytywnych opinii. Nikt jednak nie wspomniał o minusach tej książki, przez co nastawiłam się na coś lepszego niż dostałam. Książka nie jest zła, absolutnie, szczególnie biorąc pod uwagę wiek pisarki i jej już obecny talent, który należy trochę doszlifować. Muszę też...