Kiedy maski zostają zrzucone na scenę.


Wszystko jest dobrze, dopóki maskarada trwa. Można udawać, można świetnie się bawić, żyć w złudzeniach... Ale w końcu maski opadają i prawda (jakakolwiek ona by nie była) wychodzi na jaw.
Tatum i Griffin przyjaciele od dzieciństwa. Najlepsi przyjaciele. Wiedzą o sobie wszystko, spędzają praktycznie każdą wolną chwilę razem, rozumieją się bez słów i to po prostu jedna z tych dwuosobowych paczek, której żadna siła nie ma prawa rozdzielić.
Do czasu.
Bo nagle miłość okazuje się ponad przyjaźń i właśnie wtedy wszystko zaczyna się walić.
Jestem pełna podziwu, jeżeli chodzi o styl pisarski autorki. Jest młodsza ode mnie, a mimo tego napisała tę powieść bardzo dojrzałym piórem i idealnie wgrała się w swoich bohaterów. Również uważam, że jej pomysł był bardzo fajny, specyficzny i oddawał idealnie rozterki dzisiejszych nastolatków.
Mam jednak parę zastrzeżeń.
Przede wszystkim to nagłe uczucie, które zaczęło rodzić się pomiędzy Tate i Griffinem było dosyć...dziwaczne. Moment balu, który swoją drogą został opisany tak szybko jakby nie miał wielkiego znaczenia, a jednak był tym kluczowym. A więc moment balu, jeden taniec, a oni już tak po prostu się zakochują? Trochę tego nie kupuję.
Żałuję również, że autorka niespecjalnie skupiła się na relacji Tatum i Griffina. Fajnie, że opisała historię z punktu widzenia ich obojga, ale, niestety, w tych rozdziałach toczyli osobne życia. Tylko trochę było ich razem, a tak to wszystko działo się osobno. Kolejny dosyć wielki szkopuł.
Nie zmienia to jednak mojego nastawienia do powieści, a od początku było ono ogromnie pozytywne. Książka opowiada o losach nastolatków i nie chodzi tylko o główne postacie ani też ich uczucie, tego jest znacznie więcej.
Podoba mi się to, że Griffin jest takim wesołym, pełnym energii chłopakiem, żadnym tam bad boyem, to była właśnie fajna odskocznia. Bardzo już lubię Kita, Paige też okazała się całkiem spoko. I może to jak zachowywała się później Tatum po tym pocałunku z Griffinem, było dosyć dziwne, zwłaszcza ta jej ucieczka i zamknięciem się przed całym światem, to również mi się spodobało, cóż poradzić, sama jestem dziwna ;). Tak więc Tatum też lubię mimo tego całego jej dramatyzmu. Rebecca też okazuje się tą dobrą siostrą jednak, to samo Kieran świetnie się spisał. A Noel zasłużył dokładnie na to, co zgotowali mu Griffin z Kitem. Świetnie,chłopaki!
Sandra Nowaczyk naprawdę świetnie się spisała jak na swoją pierwszą powieść. Stworzyła bardzo ciekawą historię nastolatków, przeplatając rozdziały ścieżką dźwiękową, którą aktualnie słucham ;). Oddała wyraźny obraz tego, co siedzi w duszach nas wszystkich bez żadnego ukrywania i cenzury. Stworzyła świat fikcji literackiej, z którym uważam, każdy może się utożsamić na swój własny sposób i dopowiedzieć swoje. To jest właśnie fajne.
"Friendzone" jak najbardziej zasłużył na uznanie w moich oczach. Przeczytałam tę historię praktycznie jednego dnia, tak bardzo wchłonęłam w ten świat i losy tych bohaterów. Może lekko czuję się rozczarowana tym, że jednak miłość wygrała nad przyjaźnią, ale jestem pewna, że Griffin i Tatum zasłużyli na to uczucie i go nie zmarnują. Do tego jestem jak najbardziej za pisarstwem nowej autorki i mam nadzieję, że wkrótce usłyszę o jej kolejnej książce.
PS: Czy tylko mi podobają się te inne i oryginalne imiona głównych bohaterów? :)

Kiedy maski zostają zrzucone na scenę.


Wszystko jest dobrze, dopóki maskarada trwa. Można udawać, można świetnie się bawić, żyć w złudzeniach... Ale w końcu maski opadają i prawda (jakakolwiek ona by nie była) wychodzi na jaw.
Tatum i Griffin przyjaciele od dzieciństwa. Najlepsi przyjaciele. Wiedzą o sobie wszystko, spędzają praktycznie każdą wolną chwilę razem,...