Ile razy za Waszego życia miał się kończyć świat? Ja mam 27 lat i pamiętam dobrze dwa zapowiadane „końce świata”, pierwszy w 2000, drugi w 2012 roku. Pomniejszych końców świata było zapewne więcej, ale nawet nie zwróciłam na nie uwagi. Niektórzy ludzie wierzą w kalendarz Majów, inni w przepowiednie Nostradamusa. Są jeszcze tacy, którzy wykonują własne obliczenia, na bazie których próbują oszacować, kiedy ten świat się skończy.

Takim właśnie człowiekiem jest Henry White, 80-letni angielski dżentelmen, o dość osobliwym usposobieniu. Na stare lata zostaje całkowicie zależny od swojej szwagierki, młodej karierowiczki, która dla świętego spokoju najchętniej umieściłaby go w ośrodku opieki. Henry jednak pod żadnym pozorem nie daje się wyciągnąć z domu. Po pierwsze: nie ma potrzeby nigdzie wychodzić, bo wszystkie najpotrzebniejsze rzeczy kupuje mu gosposia, pracująca w jego domu już tak długo, że bez zadawania zbędnych pytań wie, czego mu trzeba. Po drugie: Henry panicznie boi się miejsc publicznych i obcowania z ludźmi. Jak widać, bez gosposi ani rusz. Pewnego dnia opiekunka jednak nie przychodzi do pracy, a Henry znajduje w domu jej list pożegnalny zostawiony dzień wcześniej. Wtedy jego świat staje na głowie.

Paweł Poliż jest młodym, wykształconym człowiekiem, który – tak, jak wielu naszych rodaków – wyjechał szukać lepszego życia w na Wyspach Brytyjskich. W Anglii zajmuje się budowlanką, bo w tej dziedzinie Polacy ponoć są najlepsi, przez co i praca jest pewniejsza. Nie sprawdza się jednak dobrze jako budowlaniec i szybko zostaje na lodzie. Wtedy poznaje Ninę - młodą, atrakcyjną i zadbaną (wręcz ekskluzywną) kobietę, która w dodatku wyraźnie ma na niego chęć. Wtem, jak grom z jasnego nieba, spada na Pawła propozycja pracy. Miałby się zajmować 80-letnim znajomym Niny. Z braku laku lepsza taka praca niż żadna. Paweł przyjmuje propozycję. Drogi Polaka i Anglika krzyżują się, a co z tego wyjdzie? To już możecie sprawdzić w książce.

„Jutro będzie koniec świata” to jak najbardziej udany debiut młodej pisarki, Justyny Posłusznej. Czegoś jednak mi zabrakło. Książka ma 260 stron, to trochę za mało, żeby porządnie rozwinąć pomysł relacji dwóch totalnie różnych, a jednak podobnych do siebie mężczyzn, okraszony dodatkowo wątkiem przepowiadanego końca świata. Idea – świetna. Wykonanie – jak dla mnie, trochę tak „po wierzchu”. Niby wszystko opisane, niby dobrze poznajemy postacie, ich przeszłość, ich lęki i wydarzenia, które je wywołały, a jednak jakoś tak zabrakło mi głębi. Dobrze by było poświęcić więcej miejsca na dokładniejsze opisanie rozwoju relacji między Pawłem i Henrym, w końcu to ich historia. Chętnie pogłębiłabym też psychologiczne portrety współlokatorów Pawła, bo zarówno na początku, jak i teraz, gdy skończyłam już tę powieść, są oni dla mnie wyłącznie Burakami-Polakami w Londynie, którzy tylko szukają okazji, żeby wychylić „jednego”. A szkoda, bo aż nie chce mi się wierzyć, że Polacy za granicą rzeczywiście tacy są. No chyba że są... Do postaci Niny nie mam żadnych zastrzeżeń – ona została bardzo dobrze opisana.

Ok, koniec narzekania. Teraz plusy. Powieść czyta się bardzo dobrze. Justyna Posłuszna pisze prostym, ale bardzo ładnym językiem. Każde zdanie jest doskonale dopracowane, aż czasem chce się czytać wybrane fragmenty więcej niż jeden raz. Historia zachęca do dalszego czytania, a gdy ze względu na obowiązki, jest się zmuszonym przerwać lekturę, w głowie kołacze się pytanie „Co będzie dalej?”. Dobrze zarysowana postać Niny wzbudziła we mnie silne emocje. To lubię.

„Jutro będzie koniec świata” to książka idealna na lato, gdy wybieramy się na plażę, lub pijemy zimny soczek, sycąc się promieniami słońca. Czyta się ją z przyjemnością.

Za egzemplarz do recenzji serdecznie dziękuję Autorce. Gratuluję udanego debiutu. To, do czego się przyczepiłam, to szczegóły – ostatnie szlify, których brakuje do ideału. Życzę nieskończonej weny twórczej i dalszych sukcesów pisarskich.

Ile razy za Waszego życia miał się kończyć świat? Ja mam 27 lat i pamiętam dobrze dwa zapowiadane „końce świata”, pierwszy w 2000, drugi w 2012 roku. Pomniejszych końców świata było zapewne więcej, ale nawet nie zwróciłam na nie uwagi. Niektórzy ludzie wierzą w kalendarz Majów, inni w przepowiednie Nostradamusa. Są jeszcze tacy, którzy wykonują własne obliczenia, na bazie...