Jak przyjemnie było się spotkać znowu z dynastią Piastów! To moja wielka miłość z czasów licealnych, fascynował mnie zwłaszcza okres rozbicia dzielnicowego i dużo wtedy o tym czytałam. A później jakoś już brakło czasu... Dlatego bardzo się ucieszyłam, kiedy przypadkiem wpadła mi w ręce książka Sławomira Kopra, chociaż jest ona kierowana do zdecydowanie młodszych ode mnie odbiorców.
Mamy tutaj do czynienia z dwiema opowieściami, które się wzajemnie przenikają. Pierwsza, to historia rodu Piastów, podana w formie wykładu-gawędy, oparta na kronikach i innych źródłach historycznych. Druga to opowieść o podróży ojca i syna po zabytkach, których historia sięga czasów piastowskich. Ta druga była dla mnie o tyle bardziej interesująca, że przyniosła mi więcej nowych informacji. Może kiedyś wiedziałam więcej o tym, gdzie został pochowany który władca itp., ale nawet jeśli, to o tym zapomniałam. Nie mówiąc już o tym, że historii niektórych zamków, twierdz czy kościołów w ogóle nie znałam. Z pewnością jednak opowieści o Grzegorzu i jego ojcu (czyli autorze książki) nie należy mylić z relacją. Opiera się na rzeczywistości, ale jest wyraźnie fabularyzowana, zarówno w sferze opisów, jak i dialogów (co wypadało chwilami nieco sztucznie i przez to irytowało).
W warstwie historycznej autor wyraża otwarcie swoje tezy i interpretacje wydarzeń, również tych, o których kroniki mówią bardzo niewiele. Kilkakrotnie podkreśla, że fakty wyglądały inaczej niż podają szkolne podręczniki. Na podstawie własnej wiedzy i rozumu z niektórymi kwestiami mogłam się zgodzić, a niektóre teorie wydały mi się mniej przekonujące, niemniej nie jestem w stanie tego zweryfikować. Jedyny błąd, na jakim przyłapałam autora, ma charakter geograficzny. Podając kontekst dziejów Piastów, Koper opisuje ukorzenie Henryka IV przed Grzegorzem VII i podaje, że miało to miejsce "w alpejskim zamku Canossa" (s. 148). Z mojej wiedzy wynika, że Canossa nie leży w górach, tylko u podnóża (co jest mniej istotne), z tym że nie Alp, tylko Apenin. Chyba, że była kiedyś inna Canossa. Myślę jednak, że wobec tej ciekawej i wciągającej gawędy o wspaniałej polskiej dynastii, można takie drobne potknięcie wybaczyć.

Jak przyjemnie było się spotkać znowu z dynastią Piastów! To moja wielka miłość z czasów licealnych, fascynował mnie zwłaszcza okres rozbicia dzielnicowego i dużo wtedy o tym czytałam. A później jakoś już brakło czasu... Dlatego bardzo się ucieszyłam, kiedy przypadkiem wpadła mi w ręce książka Sławomira Kopra, chociaż jest ona kierowana do zdecydowanie młodszych ode mnie...