Zwracacie uwagę na pypcie na języku? Swoim lub cudzym? ;-)

Żeby było jasne, nie chodzi tu o dermatologiczne wykwity, ale pewne zjawiska językowe, które w swojej książce opisał Michał Rusinek. W zbiorze felietonów pod tytułem „Pypcie na języku” znajdziecie cztery, luźno zgrupowane kategorie „pypciów” - „z życia (autora) wzięte”, „kulturalne”, „historyczne i nostalgiczne” oraz „współczesne”. Sama nie wiem, które lepsze, o ile można w ten sposób powiedzieć o błędach językowych, które autor tropi z pasją niemalże detektywistyczną. Rusinek jest wytrawnym obserwatorem rzeczywistości lingwistycznej. Przygląda się jej, notuje i opowiada – lekko, ze swadą wytrawnego gawędziarza i ogromnym poczuciem humoru o tym, co „wykwita” na języku (polskim ).

Znajdziecie więc w jego książce opowieści o zapożyczeniach i Marioli, która frontuje na nabiale, o regionalizmach i o tym, że nie należy się wzbraniać, gdy obca i nobliwa dama, zaproponuje prezentacje cipki (zwłaszcza na Kaszubach), o dwuznaczności i wieloznaczności językowej razem z informacja, dlaczego wiadomość „Znaleziono psa. Wiadomość w smażalni” niekoniecznie brzmi optymistycznie. Rusinek z gracją i finezją (choć dyskretnie) jak przystało na doświadczonego tłumacza literatury angielskiej, podśmiewa się kłopotów z przekładem tekstów tak trywialnych jak ulotki domów publicznych, ale i książek Marka Hłaski. „Francuski bez” czy „puścić pawia” to tylko dwie z fraz, na których przysłowiowego orla wywinęli tłumacze nieświadomi wieloznaczności języka polskiego.

Rusinek bawi się doskonale, a przy okazji i czytelnika, płynnie przechodząc od anegdoty od anegdoty:

„To historia dość znana, ale muszę ją przypomnieć. Zadzwoniła kiedyś do mnie pani z banku i zapytała, czy rozmawia z „panem Michałem Rusinek”. Odpowiedziałem uprzejmie, że tak, ale ja się deklinuję. Na co ona „ A to przeprasza. Zadzwonię później”.

I tak razem z autorem wędrujemy od przypadków do profesjolektów, od metafor do skrótów ( czasem niefortunnych), od kolorów farb do ubojni drobiu o nazwie „Exodus”, od ładowarek dedykowanych do określonego modelu telefonu do zdrobnień. Towarzystwo to przednie, przeczytajcie, będziecie się doskonale bawić się razem z Rusinkiem, który tu zażartuje, tam przypomni stary dowcip:

„Przychodzi facet do lekarza i mówi: „Panie doktorze, mam maleńki interesik”. Lekarz: „Niestety nic na to nie poradzę”.

„Pypcie na języku” to lektura lekka, zabawna, przyjemna, ale i skłaniająca do uważnej obserwacji języka, którym mówimy i który słyszymy na co dzień. Osobiście bardzo lubię czytać pomiędzy wierszami, przyglądać się temu, co dzieje się między słowami. Wstyd się przyznać, ale uwielbiam podsłuchiwać ludzi. Język , jakim mówią, potrafi powiedzieć o nich więcej, niż sami by chcieli. Zawsze uparcie twierdziłam, że to, co mówimy, świadczy o nas. Także to, jak mówimy. Przyjrzyjcie się więc uważnie językowi, nie tylko w lusterku. Bardzo szybko traficie na wykwity jeszcze ciekawsze, niż te opisane przez Rusinka. Ja swego czasu trafiłam w menu pewnej restauracji na „babkę ziemniaczaną” przetłumaczoną jako „potatoes grandmother”. Pyszne, prawda?

Zwracacie uwagę na pypcie na języku? Swoim lub cudzym? ;-)

Żeby było jasne, nie chodzi tu o dermatologiczne wykwity, ale pewne zjawiska językowe, które w swojej książce opisał Michał Rusinek. W zbiorze felietonów pod tytułem „Pypcie na języku” znajdziecie cztery, luźno zgrupowane kategorie „pypciów” - „z życia (autora) wzięte”, „kulturalne”, „historyczne i nostalgiczne”...