Im dłużej myślę o tej książce, tym mocniej ją doceniam...

Może nie jest tak zawiła jak powieści szpiegowskie Johna le Carré, do którego recenzenci nawiązywali, ale dramat i w pewnym sensie osamotnienie bohatera jest równie silnie zaznaczone jak u uznanego brytyjskiego autora. Poza tym informacje na temat jego losów autorka dozuje z godnym podziwu wyczuciem, dzięki czemu uwaga czytelnika utrzymana jest na wysokim poziomie praktycznie do samego końca.

Fragment z indonezyjskiej części Black Water, strona 383:
„Po kilku minutach Kadek wyszedł na werandę i nie odzywając się, postawił porcelanową filiżankę obok łokcia Harpera. Pewnie z jego milczenia wywnioskował, że ta noc nie minęła mu spokojnie. Sącząc czarną kawę, Harper ze znużeniem odtwarzał w pamięci swój sen. Zastanawiał się, czy był on rzeczywiście tak długi, jak mu się zdawało, kiedy go śnił, czy też tylko tak go zapamiętał. Kiedyś w Holandii usłyszał, że sny pojawiają się w sekundzie, w której wynurzamy się z nieświadomości, i trwają ledwie chwilę - i choć wydaje się nam, że śniliśmy godzinami, sen to tylko to, co zapamiętaliśmy w okamgnieniu, skondensowany czas. Ta myśl zawsze go fascynowała. Być może podobnie rzecz się ma ze świadomą pamięcią: wszak całe dekady bywają pamiętane jako pojedyncze chwile”.

Im dłużej myślę o tej książce, tym mocniej ją doceniam...

Może nie jest tak zawiła jak powieści szpiegowskie Johna le Carré, do którego recenzenci nawiązywali, ale dramat i w pewnym sensie osamotnienie bohatera jest równie silnie zaznaczone jak u uznanego brytyjskiego autora. Poza tym informacje na temat jego losów autorka dozuje z godnym podziwu wyczuciem, dzięki czemu...

Gęsta i mroczna lektura z niezbyt śpieszną akcją, za to z doskonale uchwyconym tłem. Autorka uczyniła podstawą tej powieści biografię szpiega, ale nie jest to typowy thriller szpiegowski, taki jak choćby te autorstwa R. Ludluma. Bardzo istotne w utworze Louise Doughty są detale psychologiczne i plastyczne opisy, czyta się to wsiąkając szybko w lokalny klimat(Indonezja) i dramatyczne położenie bohaterów. Czytając tę powieść widzi się prawdziwe życie w egzotycznym kraju. I to z pewnością siła tej książki.

Jednakże nazwanie tej powieści thrillerem nie jest do końca zasadne. Właściwie trochę thrillera pojawia się dopiero w ostatniej trzeciej części. Powiedziałbym raczej, że jest to powieść psychologiczna przedstawiająca wewnętrzne życie szpiega, trochę podobnie jak Berta Isla Xaviera Mariasa, choć to dwie zupełnie inaczej napisane książki. Na pierwszym planie mamy tu dylematy moralne, rozterki dotyczące podejmowanych w działaniu wyborów aż po sny bohatera. Utwór LD należałoby zatem określić jako powieść psychologiczną i ja tak ją postrzegam. Lektura ta miała u mnie jeden skutek uboczny: przeczytanie tej książki wyzwoliło we mnie wielką ochotę zapalenia indonezyjskiego papierosa z goździkami zwanego kretkiem. My palacze tak mamy.

Gęsta i mroczna lektura z niezbyt śpieszną akcją, za to z doskonale uchwyconym tłem. Autorka uczyniła podstawą tej powieści biografię szpiega, ale nie jest to typowy thriller szpiegowski, taki jak choćby te autorstwa R. Ludluma. Bardzo istotne w utworze Louise Doughty są detale psychologiczne i plastyczne opisy, czyta się to wsiąkając szybko w lokalny klimat(Indonezja) i...

Oj, bardzo się zawiodłam. Liczyłam na dobrą akcję szpiegowską, a otrzymałam zaledwie mikron tego co powinna taka powieść zawierać. To jest raczej książka, w której główną postacią jest jakiś agent/szpieg/tajniak, ale absolutnie nie ma w niej nic wciągającego.
Recenzja książki na okładce absolutnie nie oddaje tego co serwuje autorka.
Kompletnie nie moja bajka.

Oj, bardzo się zawiodłam. Liczyłam na dobrą akcję szpiegowską, a otrzymałam zaledwie mikron tego co powinna taka powieść zawierać. To jest raczej książka, w której główną postacią jest jakiś agent/szpieg/tajniak, ale absolutnie nie ma w niej nic wciągającego.
Recenzja książki na okładce absolutnie nie oddaje tego co serwuje autorka.
Kompletnie nie moja bajka.

To jest książka szpiegowska. Ale raczej w stylu Le Carre, niż Ludluma. Próżno szukać tu wartkiej akcji, technologicznych gadżetów, czy wszechświatowych spisków. Owszem, jest tu wielka historia - przemiany w Indonezji okupione śmiercią tysięcy ludzi. A na jej tle - zwykli ludzie, którzy powoli odsłaniają swoje mroczne strony.
I to w zrozumieniu tego człowieka tkwi siła "Black Water". Jedyny spisek, jedyna tajemnica tej książki, to to, czy Nicolaas Altink jest dobrym człowiekiem. A jeśli nie - to czy nadal zasługuje na szczęście.

To jest książka szpiegowska. Ale raczej w stylu Le Carre, niż Ludluma. Próżno szukać tu wartkiej akcji, technologicznych gadżetów, czy wszechświatowych spisków. Owszem, jest tu wielka historia - przemiany w Indonezji okupione śmiercią tysięcy ludzi. A na jej tle - zwykli ludzie, którzy powoli odsłaniają swoje mroczne strony.
I to w zrozumieniu tego człowieka tkwi siła...

Napisana prostym, raczej dla każdego zrozumiałym językiem, niestety ale pojawia się dużo zbędnych opisów, które jedynie nudzą czytelnika.

Bohaterowie są niby ciekawi, a jednak nijacy. Wątek miłosny był nawet okej, chociaż spodziewałam się czegoś lepszego.

Fabuła zapowiadała się genialnie, sądziłam że trafiłam na naszpikowaną akcją historię szpiegowską. W rzeczywistości jest to jednak biografia głównego bohatera. Do tego tło polityczne Indonezji mnie nie kupiło. Zakończenie mocno średnie, czekałam do tej ostatniej strony spodziewając się czegoś lepszego. Do tego ciągłe wracanie do tego co działo się kiedyś było irytujące.

Nie polecam czytać, bo książka dość nudnawa, ani trochę nie dostałam takiego kryminału jakiego oczekiwałam, a szkoda.

Napisana prostym, raczej dla każdego zrozumiałym językiem, niestety ale pojawia się dużo zbędnych opisów, które jedynie nudzą czytelnika.

Bohaterowie są niby ciekawi, a jednak nijacy. Wątek miłosny był nawet okej, chociaż spodziewałam się czegoś lepszego.

Fabuła zapowiadała się genialnie, sądziłam że trafiłam na naszpikowaną akcją historię szpiegowską. W rzeczywistości...

Męczyłam się przy czytaniu tej książki. Nie mój styl.

Męczyłam się przy czytaniu tej książki. Nie mój styl.

W życiu nie czytałam nic nudniejszego

W życiu nie czytałam nic nudniejszego

Nudna książka .... męczyła mnie okropnie, nie doczytałam, poległam w połowie, nie polecam.

Nudna książka .... męczyła mnie okropnie, nie doczytałam, poległam w połowie, nie polecam.

Jak to mówią: "nie oceniaj książki po okładce". Zazwyczaj działa to w ten sposób, że okładka jest przeciętna/nudna, a jednak w środku jest zapisana bogata treść, akcja jest ciekawa i pełna niespodziewanych zwrotów. W przypadku "Black water" jest zupełnie ODWROTNIE. Często sugeruję się okładką i wiem, że w tym wypadku to był wielki błąd. Zwróciła moją uwagę i zdecydowałam się po nią sięgnąć...
Po pierwszych kilkunastu stronach zaczęłam się męczyć. Ciągłe opisy otoczenia i jego najdrobniejszych szczegółów (wg mnie wcale nieistotnych),co chwilę przytaczanie wydarzeń z przeszłości, co mąciło mi w głowie i wytrącało z wątku. Czytając BW nie mogłam się doczekać ostatniej strony i... nie dotrwałam do końca, po prostu nie dałam rady. Książka jest zbyt monotonna i męcząca.
To jest tylko moja opinia, mnie się może nie podobać ale może innym przypadnie do gustu ;)

Jak to mówią: "nie oceniaj książki po okładce". Zazwyczaj działa to w ten sposób, że okładka jest przeciętna/nudna, a jednak w środku jest zapisana bogata treść, akcja jest ciekawa i pełna niespodziewanych zwrotów. W przypadku "Black water" jest zupełnie ODWROTNIE. Często sugeruję się okładką i wiem, że w tym wypadku to był wielki błąd. Zwróciła moją uwagę i zdecydowałam...

Całkiem nieźle opisana historia w politycznym tle Indonezji.

Całkiem nieźle opisana historia w politycznym tle Indonezji.