Karol jest jednym z najwybitniejszych alchemików na świecie. Rozmaite receptury i przecudowne sztuczki umiejące ułatwić i umilić życie ludziom, ma w małym palcu. Potrafi zamienić ołów w złoto, stworzyć bardzo wytrzymały metal i tak dalej. Pewnego dnia jego król niespodziewanie budzi się z zimowego snu i przydziela mu bardzo odpowiedzialne, ale przy tym niezwykle trudne zadanie. Karol ma wyruszyć na poszukiwanie kamienia filozoficznego. Nikt nie wie, czy nie jest on tylko legendą. A jeżeli istnieje, to gdzie go szukać? Alchemik będzie próbował dotrzeć do starożytnego artefaktu, znajdując przy tym coś o wiele cenniejszego.

Kiedyś sądziłam, że zagraniczne książki są lepsze od polskich. Być może wydawało mi się, że skoro przetłumaczono je na kilka języków, to muszą (!) okazać się dobre. Kilka miesięcy temu na szczęście zmieniłam nastawienie i zaczęłam sięgać po coraz więcej dzieł autorów z Polski. Szczerze mówiąc, żałuję, że tak późno się na to zdecydowałam, ponieważ w bardzo krótkim przedziale czasu odkryłam, ilu cudownych pisarzy mamy w naszej ojczyźnie. Mimo drobnych mankamentów znalezionych przez mnie w "Alchemiku z gwiazdy" Sonię Wiśniewską również z przyjemnością zaliczam do tego grona. Poniżej możecie dowiedzieć się, dlaczego polubiłam jej twórczość.

Zaczynając, zagłębiać się w lekturę myślałam, że czeka mnie dużo wątków fantastycznych, wiele przygód z głównym bohaterem, a także nowy świat stworzony w wyobraźni autorki. Dostałam to, ale jedynie w kilkunastu procentach. "Alchemik z gwiazdy" nie jest bowiem typową książką młodzieżową. Przede wszystkim skłania ona czytelnika do chwili refleksji. Pod warstwą błahych wydarzeń skrywa głębsze przesłanie i to bardzo przypadło mi do gustu.

W bardzo krótkiej powieści pisarka zawarła wiele prawdziwych i zapadających w serce sentencji. Pokazała, jak ważna jest przyjaźń, miłość, ale również zrozumienie samego siebie i swoich pragnień. Dzięki niej przypomniałam sobie, że cudownie jest żyć w pełnej rodzinie, móc porozmawiać z przyjaciółmi, mieć możliwość dążenia do spełnienia swoich najskrytszych marzeń. Zrozumiałam również w pewnym stopniu potęgę nauki i to, jakie możliwości za sobą niesie. W momencie czytania wydawało mi się nawet, że byłabym w stanie polubić znienawidzoną przeze mnie chemię.

Do plusów tej powieści muszę zaliczyć również styl pisania autorki. Okazał się bardzo prosty, ale mimo tego spodobał mi się, ponieważ utrzymywał bajkową atmosferę. Co mam na myśli, pisząc powyższe określenie? Zapoznając się z kolejnymi słowami, zdaniami, stronami, nieprzerwanie miałam wrażenie, że śnię. Nie wiem, czym to zostało wywołane, ale nie ulega wątpliwości, że ten stan to ciekawe uczucie.

Z przykrością muszę stwierdzić, że moje odczucia, co do książki Soni Wiśniewskiej nie składają się z samych zachwytów. Myślę, że autorka mogłaby wprowadzić na karty swojej powieści więcej postaci. Sądzę, że to pomogłoby rozwinąć akcję, a tym samym jeszcze bardziej umiliłoby chwile spędzone przy jej lekturze. Co jeszcze? Incognito stał się moim mistrzem, ulubieńcem, gwiazdką z nieba. Niestety główny bohater, Karol był według mnie zbyt sztuczny. Nie potrafiłam sobie wyobrazić podobnej osoby w rzeczywistości, a jego dusza zbyt łatwo stałą przede mną otworem. Trudno to wyjaśnić, ale pokusiłabym się o nazwanie go papierowym i jednowymiarowym. Mimo tych wad wróżę jednak autorce prawdziwy sukces z kolejnymi książkami.

"Alchemik z gwiazdy" to powieść nietypowa. Skłania do zatrzymania się, chociaż na chwilę i przemyślenia prawdziwego sensu istnienia. Pomaga dostrzec wartość rodziny i przyjaciół w naszym życiu. Książka o dążeniu do poznania samego siebie, która ma szansę wywołać drobne zmiany w Twoim życiu.

Karol jest jednym z najwybitniejszych alchemików na świecie. Rozmaite receptury i przecudowne sztuczki umiejące ułatwić i umilić życie ludziom, ma w małym palcu. Potrafi zamienić ołów w złoto, stworzyć bardzo wytrzymały metal i tak dalej. Pewnego dnia jego król niespodziewanie budzi się z zimowego snu i przydziela mu bardzo odpowiedzialne, ale przy tym niezwykle trudne...