Po raz kolejny stwierdzam, że powieści Danuty Noszczyńskiej są niebanalne, mądre, dojrzałe, dają do myślenia, a przy tym świetnie się je czyta. Jednak zdecydowanie nie jest to literatura odprężająca, najczęściej czujemy żal albo gniew... W tej książce również nie ma lekkości, natomiast dużo tu wszelkich ludzkich wad, podłości, kłamstwa i wyrachowania. Można się spodziewać, że ich efektem będzie czyjaś krzywda. Autorka nie przedstawia nam optymistycznej wizji świata. Nie zrobi nam się miło i lżej na duszy...

Nie brak tu na szczęście też pozytywnych bohaterów, jak choćby Sandra i Aleks. Ona, altruistka, kompletnie nieasertywna, pomagająca innym własnym kosztem, nie odróżnia prawdy od kłamstwa, daje się więc oszukać i wykorzystać. Jej mąż to z kolei łagodny i ciepły człowiek, subtelny i delikatny, który wspiera żonę na każdym kroku. Aż szkoda, że im tak ciężko...

Natomiast wuj Roger to wstrętna, podła, odrażająca postać, i z czasem dowiadujemy się, jaki jest naprawdę. Prawdę odkrywamy również o jego żonie Edycie i ich małżeństwie, i jest to dosyć zaskakujące.

A ja coraz bardziej zaczynam doceniać twórczość polskich autorek i to, że nie piszą wyłącznie o miłości. I mimo, że ja właśnie o miłości lubię czytać najbardziej, czasem mam ochotę na inne tematy. Nawet jeśli to nie jest miła i wesoła lektura.

Po raz kolejny stwierdzam, że powieści Danuty Noszczyńskiej są niebanalne, mądre, dojrzałe, dają do myślenia, a przy tym świetnie się je czyta. Jednak zdecydowanie nie jest to literatura odprężająca, najczęściej czujemy żal albo gniew... W tej książce również nie ma lekkości, natomiast dużo tu wszelkich ludzkich wad, podłości, kłamstwa i wyrachowania. Można się spodziewać,...