Bardzo lubię przygody tego zwariowanego starca, ale "Homo bimbrownikus" jakoś nie przypadł mi do gustu - a w każdym razie tytułowe opowiadanie. Być może siłą tych historyjek jest ich skondensowanie w formie nie nazbyt długich opowiadań. Natomiast w tym tomiku tytułowe opowiadanie zdecydowanie zdeklasowało trzy króciutkie opowieści, zajmując prawie 300 stron. To zdecydowanie za dużo, jak na taką opowieść.

Dlaczego? W końcu jeśli ktoś lubi Wędrowycza, powinien być zadowolony z tak dużej dawki jego przygód. Ja jednak miałam wrażenie, że cała historia pościgu za potomkiem neandertalskiego szamana za mocno się rozmywa i jest przekombinowana. Ciągłe coś się działo: pościgi, wybuchy, wpadanie z jednej perypetii w drugą, spotykanie coraz to bardziej niesamowitych stworów, skakanie w przeszłość, magiczne sztuczki - w którymś momencie zgubiłam już wątek i musiałam trochę się pogłowić, ku czemu zmierza cała opowieść, jaki był początek całej intrygi. I to właśnie zasupłanie opowieści, a równocześnie wyciąganie bohaterów z perypetii na coraz to bardziej niesamowite sposoby - popsuło mi całą przyjemność z czytania. Bo opowieść jakby zupełnie zatraciła swój charakter (momentami nie mogłam starego dobrego Jakuba poznać w jego zachowaniu i elokwencji), za mocno przypominała pierwszą lepszą historyjkę fantastyczną.

Szkoda, bo trzy pierwsze opowiadania były dość ciekawe i, że tak powiem, oldskulowe. Cóż, mam nadzieję, że nie jest to oznaka przejedzenia pana Pilipiuka swoim najlepszym bohaterem...

Bardzo lubię przygody tego zwariowanego starca, ale "Homo bimbrownikus" jakoś nie przypadł mi do gustu - a w każdym razie tytułowe opowiadanie. Być może siłą tych historyjek jest ich skondensowanie w formie nie nazbyt długich opowiadań. Natomiast w tym tomiku tytułowe opowiadanie zdecydowanie zdeklasowało trzy króciutkie opowieści, zajmując prawie 300 stron. To zdecydowanie...