Wydarzenia w księdze drugiej są bezpośrednią kontynuacją swej 'poprzedniczki'. Arlen toczy pojedynek z Jednorękim i kontynuuje swoje życie w Krasji. Zamieszkują ją ludzie, których jedyną wartością w życiu jest walka z demonami. Nie uznają czegoś takiego jak strach, tchórzostwo. Jedyną dopuszczalną formą śmierci jest ulec wyższości otchłańca, a pojedynki z nimi mają najwyższą wartość. Wplątuje się w to Arlen. Pokonuje swoje słabości, nie dostrzega żadnych negatywnych form. Jego poglądy wychodzą na światło dzienne, realizuje je. Wszystko ma swoje słabe strony. Czy się w tym nie zatraci?

Leesha dalej przebywa w swoim nowym domu. Ukończyła szkolenie, dalej niesie pomoc chorym. Wszystko powinno być w porządku. lecz targają nią wszelakie wyrzuty sumienia. Jakby było tego mało, jej matka jest strasznie upierdliwa. Czasami wyśle list do córki. Nie po to by przeprosić, nie dostrzegła swoich błędów. Pragnie tylko i wyłącznie połączenia Gareda z Leeshą. Nic innego ją nie obchodzi.

I został nasz Rojer. Chłopiec kontynuuje swoją naukę jako Minstrel. Wraz ze swym mentorem postanawiają odbyć małą podróż po okolicznych wioskach. W mieście niczego więcej nie osiągną. Tam mają wrogów i mieszkańcy są bardziej wymagający. Wszystko wygląda inaczej w malutkich osadach. Tam ludzie dostrzegają piękno występów, a po udanym pokazie zawsze z chęcią pomogą.

Niczego więcej nie chcę wyjawić. Zniszczę tylko przyjemność. Mogę zdradzić, że nasza trójka bohaterów się spotka. W jakich okolicznościach? Sprawdźcie sami.
Księga druga jest równie udana co poprzedniczka, ba, jest lepsza. Głupio o tym mówić, bo powinna ona stanowić jedną całość, ale mamy co mamy.
Jeśli narzekaliśmy na niewystarczającą ilość akcji w pierwszej księdze, myślę, ze teraz będziecie usatysfakcjonowani. Wydarzenia gonią same siebie. Ciągle towarzyszy nam dreszczyk emocji, który nas nie opuści aż do skończenia książki. Bohaterowie wydają mi się bardziej dojrzali, tak jakby byli ciekawiej przedstawieni. Nie brakowało w nich minusów, czasami przemawiała przez nie infantylność... Nie przejmujmy się tym. Malowany człowiek jest debiutem autora. Nie ma ideałów i takich nie znajdziemy, każda książka ma swoje minusy, a każdy czytelnik swoje kryteria.
Mnie dzieło Brett'a bardzo się spodobało. Oby kolejne części były równie udane co ta, a bohaterowie ulegli ulepszeniu.

Wydarzenia w księdze drugiej są bezpośrednią kontynuacją swej 'poprzedniczki'. Arlen toczy pojedynek z Jednorękim i kontynuuje swoje życie w Krasji. Zamieszkują ją ludzie, których jedyną wartością w życiu jest walka z demonami. Nie uznają czegoś takiego jak strach, tchórzostwo. Jedyną dopuszczalną formą śmierci jest ulec wyższości otchłańca, a pojedynki z nimi mają...