Owszem, można psioczyć na skrajny naturalizm, na babranie się autora w ekskrementach, pocie i chuci. Można zarzucać fabule bluźnierstwo i brak poszanowania dla instytucji Kościoła, można burzyć się, że bohaterowie są irracjonalni, można robić wiele rzeczy, ale... Ale po co?

Wszystkie wymienione wyżej wady bardzo łatwo interpretować w kategoriach zalet - szczególnie wziąwszy pod uwagę, że wpisują się w styl Marqueza. Można tego nie lubić, ale zarzucać mu, że jest złym pisarzem, to jak podejrzewać Kościół o apolityczność a neofaszystów wrzucać do jednego worka z harcerzami. Całkowicie bez sensu i bez oparcia w rzeczywistości.

Wydaje mi się, że ta książka jest jeszcze zbyt łagodna, że wiele rzeczy tylko sugeruje, muska delikatnie, pozostawiając czytelnika w błogim uczuciu niedosytu. A tam gdzie jest do bólu bezpośrednia w zasadzie nie oburza, ale łagodzi napięcie. Zresztą mam wrażenie, że autor decyduje się na groteskowe opisy tylko wtedy, kiedy wie, że przedstawiana sytuacja i postać najzwyczajniej w świecie są groteskowe i opisywanie ich poetyckim językiem byłoby idiotyzmem. Język Marqueza ponownie nie zawodzi. A wespół z warsztatem i ciekawym punktem wyjścia dla opowiadanej historii stanowią wystarczający powód, żeby po ową książkę sięgnąć.

Polecam!

Owszem, można psioczyć na skrajny naturalizm, na babranie się autora w ekskrementach, pocie i chuci. Można zarzucać fabule bluźnierstwo i brak poszanowania dla instytucji Kościoła, można burzyć się, że bohaterowie są irracjonalni, można robić wiele rzeczy, ale... Ale po co?

Wszystkie wymienione wyżej wady bardzo łatwo interpretować w kategoriach zalet - szczególnie...