Od dawna chciałam przeczytać tę praktycznie zachwalaną trylogię i przy okazji debiut wydawnictwa Initium na polskim rynku. O popularności książek świadczą moje trudy polowania na egzemplarz biblioteczny, nie wspomnę o ilości recenzji na blogach. "Trylogia Czarnych Kamieni" powoli stała się pozycją, którą warto przeczytać. Choćby jak w przypadku sagi Meyer, dowiedzieć się o co tyle szumu. Wreszcie przyszła kolej na mnie. Wiedziałam, że początki mogą być ciężkie i nastawiłam się na przyswajanie poplątanych, skomplikowanych, zagęszczonych pułapek koncentracji. Nie spodziewałam się, że z rytmu będzie w stanie mnie wybijać tłumaczenie. Pomijam wpadki edytorskie, które uznałam za urocze - taka pierwsza niedoskonałość dodaje książce swoistego charakteru. Jakub Szacki postanowił się nie przemęczać i zastosował gramatykę angielską przy czasowniku "zniknąć". Kwiatki w stylu "Zniknęła jeden zeszyt i otworzyła drugi" kwitną do ostatniej strony. To nie było urocze, ale pioruńsko wkurzające. Drugi tom, który właśnie czytam, również został zasiany owym kwieciem, ale pocieszam się, że ostatnia część ma innego tłumacza.

Tyle tego jest w świecie Czarnych Kamieni, że nie wiem od czego zacząć. Anne Bishop odwróciła role, które do znudzenia pielęgnowane były w literaturze. Władza została oddana w ręce kobiet, a mężczyźni zobowiązani do bezwarunkowej służby, istnieli w cieniu swych władczyń. Czyżby do głosu doszedł radykalny feminizm w utopijnej formie? Nic bardziej mylnego. Chociaż podczas lektury, jako kobieta, powinnam odczuwać satysfakcję - nie odczuwałam jej. Nie bez powodu na tylnej okładce jest trudno zauważalne zdanie - "Książka dla dorosłych". Po kilku rozdziałach nie miałam co do tego wątpliwości - książka ocieka seksem, erotyką i porusza istotny problem współczesnego świata - wykorzystywanie seksualne dzieci.
Witamy w świecie Krwawych, gdzie o sile czarownik decydują posiadane kamienie. Jeszcze nikt nie otrzymał czarnego (najsilniejszy) z przyrodzenia, ale zapowiadana od stuleci Czarownica właśnie nadeszła. Na imię jej Jaenelle i jej życie jest w niebezpieczeństwie. Nie każda czarownica poda pomocną dłoń, wiele pragnie jej śmierci by zachować władzę. Żądza władzy wypacza ludzki charakter, kiedyś obróci się przeciwko chciwości, ambicji i okrucieństwu. Do tego czasu Saetan SaDiablo, Daemon Sadi, Lucivar Yaslana, Surreal i inni robią co w ich mocy by zapewnić jasnowłosej bezpieczeństwo. Jednak długo nie dane im będzie wiedzieć kim naprawdę jest Jaenelle i dlaczego nie zostawi królestwa otoczonego mgłą.

"Córka Krwawych", pomimo tłumaczenia, jest bardzo dobrą książką. To nie wystarczyło bym zapomniała do świecie i zatopiła się w lekturze po czubek głowy. Jedyną postacią, która mnie najmocniej trzymała przy książce był Daemon Sadi, a raczej jego nieprzewidywalność i nieposkromienie pomimo noszenia pierścienia Posłuszeństwa (zakładany na genitaliach) . Książka jest tak nasycona okrucieństwem, że podświadomie nabrałam dystansu do książki. Nie brakuje scen ciepłych, zabawnych, dodających otuchy - ale nikt mi nie wmówi, że świat rządzony przez kobiety byłby lepszym miejscem. Wiedziałam o tym dawno, ale widzę, że Bishop podziela to stanowisko. Gdzieś przeczytałam, że wojna nie ma nic z kobiety. Pewnie nie, bo nie zaznała kobiecej furii. Jestem jak najbardziej za równouprawnieniem, to nie podlega dyskusji, ale odwrócenia ról nie uważam za lepsze rozwiązanie.
Na początku miałam trochę problemów z ogarnięciem świata "Córki Krwawych". Widać, że Anne Bishop spędziła lata na jego tworzeniu w każdym szczególe. Zabrakło mi jednak mapki, która z pewnością wiele by rozjaśniła na samym początku. Nie zabrakło objaśnienia struktury społecznej oraz rangi kamieni, z początku na niewiele się zdały. Jednak pamiętając przeboje z "To" Stephena Kinga, nie zamierzałam się poddawać. Z czasem poruszałam się coraz pewniej, rozumiałam znacznie więcej - jednak do przyzwoitej znajomości niuansów trochę brakuje.

Pisarka ma wprawne pióro i dużą wyobraźnię. Potrafi budować napięcie, nie boi się kontrowersyjnych zabiegów. Dbałość o szczegóły ułatwia czytelnikowi wbicie się w inną, magiczną rzeczywistość, ale tłumacz zrywał to połączenie z ostrością samurajskiego miecza.
Zastanawiam się czy ewentualne przeniesienie na ekran nie będzie pozbawione trudności. Jako film dla dorosłych oznacza mniejszą publikę i tym samym mniejsze wpływy. Gdyby chcieli przystosować dla młodszej widowni, to esencja książek musiałaby zostać "ogolona". Czas pokaże, nie takie historie filmowano.

Od dawna chciałam przeczytać tę praktycznie zachwalaną trylogię i przy okazji debiut wydawnictwa Initium na polskim rynku. O popularności książek świadczą moje trudy polowania na egzemplarz biblioteczny, nie wspomnę o ilości recenzji na blogach. "Trylogia Czarnych Kamieni" powoli stała się pozycją, którą warto przeczytać. Choćby jak w przypadku sagi Meyer, dowiedzieć się o...