Książka, która nigdy nie powinna być wydana, ewentualnie można byłoby przeznaczyć ją tylko dla dorosłych czytelników. Ale lansowanie tej powieści jako hitu dla nastolatków to igranie z ogniem, bo skoro u 25-latki z poukładanymi priorytetami była w stanie zrobić trochę zamieszania, to nie wiadomo, jakich szkód może narobić w nieukształtowanym jeszcze umyśle nastolatka, narażonym na wszystkie aspekty funkcjonowania w społeczności szkolnej.

Główna bohaterka powieści, Hannah, nie żyje, czego możemy się dowiedzieć już z okładki książki. Popełniła samobójstwo i w 13 nagraniach zarejestrowanych na kasetach magnetofonowych wyjaśnia, co ją do tego skłoniło. Wszyscy spodziewamy się, że była ofiarą długotrwałej przemocy psychicznej, a może i fizycznej, że sprzysięgli się przeciw niej wszyscy uczniowie i nauczyciele, była ośmieszana na forum i poniżana. Znamy to ze swojego podwórka, prawda? Tymczasem wśród powodów, które Hannah podaje, znajdują się tak traumatyczne zdarzenia jak to, że nikt nie skomplementował jej nowej fryzury albo że koleżanka nie poświęcała jej czasu na imprezie, na którą wspólnie pojechały. I jeszcze to, że jej nazwisko znalazło się na liście najbardziej atrakcyjnych pierwszoklasistek w szkole. Trochę poważniej robi się pod koniec książki i jestem w stanie w pewnym stopniu zrozumieć poczucie winy Hannah. Nie sądzę jednak, żeby miały one być dobrym usprawiedliwieniem targnięcia się na swoje życie.

Należy tu też wyjaśnić jedną kwestię - to, czego Hannah doświadczyła na swojej imprezie, to nie był gwałt. O gwałcie można mówić tylko wtedy, kiedy jedna ze stron w jakikolwiek sposób wyraża swój sprzeciw, tymczasem ona sama znalazła się w towarzystwie tego chłopaka, rozebrała się i nie pisnęła ani słowem, że nie ma na to ochoty. Od takich nadinterpretacji autor powinien się powstrzymać, bo przesada w każdą stronę prowadzi do nadużyć. Nadużyciem są z resztą już same kasety, ponieważ stanowią ewidentnie dowód na to, że nastolatka szuka pretekstu, by odebrać sobie życie, przy okazji nie zważa na to, że może je zrujnować innym. Przyjrzyjcie się tej dziewczynie - jest nowa w szkole, trudno jej się odnaleźć, ma żal do kolegów, że po jej odejściu będą prawdopodobnie żyć normalnie, że nie nawiązały się między nimi głębsze więzi. Ale czy ona coś ze swojej strony zaproponowała? Z powieści wyłania mi się postać nudnej dziewczyny, która nie ma zainteresowań, nie udziela się w żadnych zajęciach pozalekcyjnych i wyraża tylko swoje oczekiwania. Trudno się dziwić, że miała problemy z nawiązaniem przyjaźni. Tylko czy to powód, żeby obwiniać innych o swoje niepowodzenia?

Jaki był cel napisania tej książki? Można się spierać i szukać głębszego sensu. Przeciwdziałanie przemocy w szkole. Empatia. Zwrócenie uwagi na to, czy nie ranimy kogoś naszym postępowaniem. Ograniczenie liczby samobójstw wśród nieletnich. Ale prawda jest taka, że większości przedstawionych sytuacji nie można nawet w naciągany sposób zaliczyć do przemocy, a kreowanie w ludziach sztucznego poczucia winy za czyjeś nieudane życie, może prowadzić do fali depresji i innych samobójstw. Lata szkolne bywają okrutne, ale na liceum życie się nie kończy. My to wiemy, ale czy po premierze tej książki dowiedzą się wszyscy licealiści?

Książka, która nigdy nie powinna być wydana, ewentualnie można byłoby przeznaczyć ją tylko dla dorosłych czytelników. Ale lansowanie tej powieści jako hitu dla nastolatków to igranie z ogniem, bo skoro u 25-latki z poukładanymi priorytetami była w stanie zrobić trochę zamieszania, to nie wiadomo, jakich szkód może narobić w nieukształtowanym jeszcze umyśle nastolatka,...