Warszawskie metro, popołudniowy szczyt komunikacyjny. Ludzie stoją lub siedzą zamyśleni, niektórzy rozmawiają przez telefon albo przeglądają portale społecznościowe. Mamy tego metra niewiele, zaledwie dwie linie, z czego druga na razie przypomina kikut, więc łatwo wpaść na kogoś znajomego. Atmosfera jest raczej spokojna i senna. A gdyby tak nad głowami podróżnych nagle doszło do ataku biologicznego na ogromną skalę? Taką ponurą wizję roztacza Artur Chmielewski w swojej powieści "Achromatopsja", utrzymanej w konwencji uniwersum Metro 2033.

Potem już oczywiście prosta sprawa - na powierzchni ginie i ulega rozkładowi wszystko, co organiczne, a ludzie w podziemiach próbują zorganizować sobie życie, radząc sobie z niedoborami jedzenia i energii, niedoborami mutantów. Dzielą się na stacje i frakcje, a ich przebieg w ciekawy sposób pokazuje charakterystykę warszawskiej społeczności. Są więc narodowcy i ultrakatolicy w Nowym Watykanie, są Wietnamczycy, jak zawsze operatywni, więc wzięli we władanie Świętokrzyską, gdzie linie się krzyżują. Jest niezbyt stabilny sojusz stacji na południowym końcu i naukowcy na Politechnice, a wszystkim rządzi oczywiście Ratusz-Arsenał.

Tę skomplikowaną strukturę poznajemy, kiedy przedstawiciele wszystkich stacji otrzymują wezwanie na walne zgromadzenie w Ratuszu. Okazuje się, że w nieznacznej odległości od Warszawy mogą znajdować się inni ocaleni, gdyż naukowcy odebrali sygnał radiowy pochodzący z okolic Józefowa. I choć potwierdza się stara zasada, że gdzie dwóch Polaków, tam trzy zdania, udaje się wysłać ratunkową ekspedycję. Powieść w przeważającej części opisuje losy tej wyprawy, która przedziera się przez meandry upiornej Warszawy, ze szczególnym naciskiem na miejsca tak dobrze znane jak Warszawa Wschodnia czy Szpital MSW. W miarę postępów w podróży, okazuje się jednak, że nic nie jest takim, jakie wydawało się jeszcze w bezpiecznych tunelach, a sami ocaleni też nie są tym, za kogo ich miano...

Powieść czyta się dość szybko, bo czytelnik jest przede wszystkim ciekawy, co będzie dalej. Mam jednak wrażenie, że brakuje tu codzienności metra, za mało jest warszawskiego klimatu. Ta historia mogła wydarzyć się gdziekolwiek, Pałac Kultury mógł zastąpić chociażby Luwr. Główny bohater, człowiek w zasadzie bez imienia i bez twarzy, również nie zaintrygował mnie tak jak powinien. Być może to kwestia porównań, ale Artem z "Metra 2033" zdecydowanie bardziej zapadł mi w pamięć.

Poza tym, autor, choć pisze całkiem nieźle, chyba sam zaplątał się pewnym momencie w sieć intryg, bo chwilami robiło się nudnawo albo niezrozumiale. Nie jest to zła książka, ale nie utrzymuje poziomu oryginalnej historii Głuchowskiego, gdzie po plecach chodziły ciarki, a pod koniec płakałam ze wzruszenia. Tu wzruszeń nie było, a pod koniec zaczęłam się wręcz nudzić. Podsumowując, wszystko w tej powieści jest troszeczkę na siłę, także tytuł. Można ją przeczytać z sentymentu dla Warszawy, ale nie należy się spodziewać emocji wbijających w fotel.

Warszawskie metro, popołudniowy szczyt komunikacyjny. Ludzie stoją lub siedzą zamyśleni, niektórzy rozmawiają przez telefon albo przeglądają portale społecznościowe. Mamy tego metra niewiele, zaledwie dwie linie, z czego druga na razie przypomina kikut, więc łatwo wpaść na kogoś znajomego. Atmosfera jest raczej spokojna i senna. A gdyby tak nad głowami podróżnych nagle...