Naprawdę dobra, bardzo sympatyczna książka. Krótkie historyjki, które nie tylko przybliżają czytelnikom realia pracy w jednej z największych amerykańskich instytucji, ale wyjaśnią też wiele tajemnic Kosmosu. Artur Chmielewski z ogromną pasją, ale też optymizmem, opowiada o kształtowaniu swojej przyszłości, radzeniu sobie z trudnościami i pozytywnym nastawieniu do życia. Piękne ilustracje i kody QR z odnośnikami do filmików dopełniają obrazu. Spotkamy tu też Tytusa de Zoo!

Naprawdę dobra, bardzo sympatyczna książka. Krótkie historyjki, które nie tylko przybliżają czytelnikom realia pracy w jednej z największych amerykańskich instytucji, ale wyjaśnią też wiele tajemnic Kosmosu. Artur Chmielewski z ogromną pasją, ale też optymizmem, opowiada o kształtowaniu swojej przyszłości, radzeniu sobie z trudnościami i pozytywnym nastawieniu do życia....

Ksiażka zakupiona na tegorocznym Space Weeku we Wrocławiu, przedstawiająca 42 krótkie opowieści z życia i pracy autora książki. Może już jestem trochę za stary, ale nie rozpalała we mnie marzeń o pracy w NASA. A powinna! Nie wiem jak mam podejść do tej książki, spodziewałem się po samej książce więcej, ale i tak wielki szacunek dla Pana Artura Chmielewskiego za jego osiągnięcia w tak ciekawej pracy. W sumie polecam jako książkę, którą warto mieć na półce.

Ksiażka zakupiona na tegorocznym Space Weeku we Wrocławiu, przedstawiająca 42 krótkie opowieści z życia i pracy autora książki. Może już jestem trochę za stary, ale nie rozpalała we mnie marzeń o pracy w NASA. A powinna! Nie wiem jak mam podejść do tej książki, spodziewałem się po samej książce więcej, ale i tak wielki szacunek dla Pana Artura Chmielewskiego za jego...

Tak, tak, żyjemy na tej wirującej kuleczce zawieszonej w próżni.
Tak, w roku 1969 byliśmy w stanie polecieć na Księżyc, a dziś jakoś nam technologia nie pozwala. Tak, to normalne, żeby na księżycu powiewała amerykańska flaga oraz abyśmy mogli na ujęciach dostrzec cienie pod różnym kątem.
Tak, wierzę NASA, gdy ta twierdzi, że zgubiła oryginalne nagrania lotu na księżyc. Zawieruszyła także dokumentację techniczną łazika.
Jeden z ich czołowych ekspertów powiedział, że udałby się na Księżyc w ciągu nanosekundy, jednak problem polega na tym, że zniszczono tą technologię i jest to problematyczne, aby ją odtworzyć. Brzmi wiarygodnie.
Nie mam także najmniejszych wątpliwości, gdy wstukuję w wyszukiwarce słowo "satelity" i wyskakują mi jedynie obrazki komputerowe. NASA wypuściła kilka "zdjęć" naszej wirującej kulki, gdzie kontynenty mają różne rozmiary. Możemy także zobaczyć pełen obrót ziemi, jednak problem w tym, iż chmurki się nie ruszają, jakby Kropelką lub Poxipolem przyklejone.
Na południu wirującej kulki nie brak ciężkich obiektów, jak budynki, ciężarówki, słowem - dużo ich i ciężkie one niesamowicie. Dość powiedzieć o samych oceanach. Wszystko to trzymane przez grawitację. Jednak skoro z taką siłą przyciąga oceany, budynki czy ciężarówki przy ziemi, dlaczego ptaszki oraz owady mogą latać? Balonik lata sobie spokojnie, człowiek jakoś miażdżony nie jest. Że upuszczasz klucze i spadają? Spadają, bo są cięższe od powietrza. Dlaczego balon z helem się unosi? Bo hel jest lżejszy od powietrza.
Wiadomo, podróżujemy od tak wielu już lat przez kosmos, jednak nad naszymi głowami dostrzegamy te same konstelacje gwiezdne. Bardzo to dziwne. Fotografie o długim czasie ekspozycji ukazują Gwiazdę Polarną dookoła której krążą pozostałe gwiazdy.
Kosmos to próżnia a nasza atmosfera już nie. Gdzie ta solidna bariera, która oddziela jedno środowisko od drugiego?

Dużo tych faktów i głowa może od nich rozboleć. O czym to wszystko świadczy? A o tym, że wcale nie żyjesz na wirującej kulce zawieszonej w próżni. To absurd podobny do stwierdzenia, iż było nic, nic eksplodowało i powstało wszystko, czyli teoria Big Bang. Tak, bo to cały czas teoria, - ich bajeczka. Podobnie jak teorią jest Teoria Ewolucji. Dziwna, bo nie natrafiono na ani jedną formę przejściową. Wiadomo, życie wyszło z wody. Na lądzie co prawda oddychać nie mogło, ale i tak sobie wyszło. Wyjaśnieniem jest stwierdzenie: "i nastąpiło przejście". W jaki jednak sposób to się odbyło i gdzie dowody - tu już żadnych informacji nie ma.

Żyjesz w świecie iluzji i kłamstw. Bo aby rządzić masami, aby odebrać im wolność, należy karmić ich kłamstwami, wówczas sami sobie zbudują więzienie. Takim kłamstwem, jakie zniewalało miliony, był np. komunizm. Ostatnio odebrali wolność miliardom na skutek srovidu. Za pomocą fałszywej pandemii. Cóż, i tu jest kłamstwo, bowiem twój organizm sam produkuje to, co oni nazywają "wirusami". To Pleomorfizm. Jakie podłoże, takie drobnoustroje. Im bardzie tkanki zakwaszone, tym bardzie drobnoustroje przechodzą od bakterii, poprzez grzyby a skończywszy na wirusach. Tak, infekcje są faktem, gdyby nie one umarłbyś od nadmiaru toksyn, bo to nimi właśnie żywią się wirusy. Przechodzisz obok kubła z bio odpadami. Dużo tam much i innego robactwa. Jednak co było pierwsze? Muchy czy ten cały syf w kuble?

A teraz szykują nam następną fałszywą pandemię. Obecnie umierają ci, co wstrzyknęli sobie szpryce na srovid. Umierają nagle. I stąd pojawił się nowy termin: nagła śmierć. Tak, umierają nagle, jednak dlaczego? Cóż, ludzie nie wiedzą, że trwa światowe ludobójstwo, bo media im o tym nie powiedziały. Generalnie masy wiedzą tyle, ile telewizor i gazeta im powiedzą. Czyli dużo kłamstw i zero prawdy.

Tak, tak, żyjemy na tej wirującej kuleczce zawieszonej w próżni.
Tak, w roku 1969 byliśmy w stanie polecieć na Księżyc, a dziś jakoś nam technologia nie pozwala. Tak, to normalne, żeby na księżycu powiewała amerykańska flaga oraz abyśmy mogli na ujęciach dostrzec cienie pod różnym kątem.
Tak, wierzę NASA, gdy ta twierdzi, że zgubiła oryginalne nagrania lotu na księżyc....

W zasadzie wszyscy Ci, którzy czytali "Kosmiczne wyzwania" - wiedzą czego się spodziewać i ich do lektury zachęcać nie trzeba. Pozostali, niezaznajomieni z tematem, powinni po tę pozycję i tak sięgnąć. Dlaczego? 42 historie o perypetiach związanych z poszczególnymi wyzwaniami pracy w Nasa, opowiedziane w bardzo przystępny sposób. Bez specjalistycznego żargonu, bez tzw. spiny, zdefiniowane lekko i z humorem. Oczywiście nie trzeba być przygotowanym w specjalistyczne słownictwo, aby obeznać się z pozycją. Jak człowiek wsiąknie - to można ją przeczytać na raz. To jest plus, ale też i minus, bo szybko się kończy. Do minusów na upartego można zaliczyć jakość niektórych zdjęć, natomiast nie jest to mocno uciążliwe. Natomiast kolejne plusy to wydanie książki - pozycja szyta oraz fakt, iż w książce są umieszczone kody kreskowe do dodatkowych materiałów – to ciekawy i bardzo fajny zabieg. Nie trzeba pisać w zasadzie nic więcej, bo nie warto skupiać się na czytaniu rozdmuchanej recenzji, a na książce, bo to bez wątpienia fajna lektura dla każdego.

W zasadzie wszyscy Ci, którzy czytali "Kosmiczne wyzwania" - wiedzą czego się spodziewać i ich do lektury zachęcać nie trzeba. Pozostali, niezaznajomieni z tematem, powinni po tę pozycję i tak sięgnąć. Dlaczego? 42 historie o perypetiach związanych z poszczególnymi wyzwaniami pracy w Nasa, opowiedziane w bardzo przystępny sposób. Bez specjalistycznego żargonu, bez tzw....

Bardzo pozytywna książka, napawająca optymizmem i skłaniająca do przemyśleń, ale takich z nadzieją i pogodnym spojrzeniem w przyszłość. Wartościowa pozycja przede wszystkim dla dzieci, młodzieży, ale nie tylko... Każdy potrzebuje czasem zachęty i przypomnienia, że ścieżka naszego życia zależy tylko i wyłącznie od nas ;)
Przyjemna, lekka lektura, do połknięcia w jakieś 3-4 godziny

Bardzo pozytywna książka, napawająca optymizmem i skłaniająca do przemyśleń, ale takich z nadzieją i pogodnym spojrzeniem w przyszłość. Wartościowa pozycja przede wszystkim dla dzieci, młodzieży, ale nie tylko... Każdy potrzebuje czasem zachęty i przypomnienia, że ścieżka naszego życia zależy tylko i wyłącznie od nas ;)
Przyjemna, lekka lektura, do połknięcia w jakieś 3-4...

Bardzo dobra książka, kupiłam dla mojej 10-latki, a sama przeczytałam z ogromną przyjemnością. Zainteresowała również mojego tatę, który jest fanem kosmicznej literatury. Mnóstwo ciekawostek, ogromna wiedza i poczucie humoru autorów. Polecam!

Bardzo dobra książka, kupiłam dla mojej 10-latki, a sama przeczytałam z ogromną przyjemnością. Zainteresowała również mojego tatę, który jest fanem kosmicznej literatury. Mnóstwo ciekawostek, ogromna wiedza i poczucie humoru autorów. Polecam!

Genialnie się czytało, fantastyczna książka, pełna ciekawostek i anegdot pokazujących (tak choć trochę),jak funkcjonuje instytucja, która bada przestrzeń kosmiczną i każdego dnia mierzy się z największymi wyzwaniami, jakie potrafimy sobie wyobrazić. W autorze ujęło mnie to, że jest człowiekiem niezwykle dbającym o stosunki między swoimi pracownikami, bo “większość problemów z misjami nie bierze się z niesprawnych urządzeń czy kłopotów technicznych. Problemy tworzą ludzie niepotrafiący dogadać się z innymi”. Najważniejszy jest człowiek, “każda wielka misja zaczyna się tu – na Ziemi. I budują ją ludzie”.
Odczuwam ogromne emocje z tą książką, związane z tym, że czasami zupełnie inaczej podchodzę do książek, których autorów miałam przyjemność poznać. I tu, czytając po prostu słyszałam rewelacyjny głos ABC, który pokazał, że ma talent do wielu rzeczy, m.in. do wystąpień publicznych, potrafi zjednać sobie ludzi wokół, wiele rzeczy stara się obracać w żart, ale też potrafi słuchać i jest ciekawy wszystkiego. Fascynująca osobowość.

Genialnie się czytało, fantastyczna książka, pełna ciekawostek i anegdot pokazujących (tak choć trochę),jak funkcjonuje instytucja, która bada przestrzeń kosmiczną i każdego dnia mierzy się z największymi wyzwaniami, jakie potrafimy sobie wyobrazić. W autorze ujęło mnie to, że jest człowiekiem niezwykle dbającym o stosunki między swoimi pracownikami, bo “większość...

Nigdy w życiu nie sięgnęłabym po tę książkę, gdyby nie mąż, który zafascynowany kosmosem, kupił, przeczytał i zawracał głowę, więc w odruchu obronnym przeczytałam i ja, żeby wiedzieć o czym on mówi.
To jest rewelacyjna lektura w rodzaju czasoumilaczy. Dowcipna, błyskotliwa, a jednocześnie przynosząca odrobinę wiedzy, tak że nie mamy wrażenia straty czasu. Artur B. Chmielewski to autor, który potrafi zarazić pasją, przekazać informacje o swojej pracy w sposób zabawny, zajmujący i budzący ciekawość do dalszego zgłębiania tematyki misji kosmicznych, a Ewelina Zambrzycka-Kościelnicka potrafiła jego wiedzę przekazać w sposób zrozumiały nawet dla laika. Jeżeli dodam, że autor jest synem Papcia Chmiela - tego od Tytusa, Romka i A`tomka - a poczucie humoru odziedziczył chyba po tacie, to można sobie wyobrazić jakiego rodzaju to lektura. Bo można oczywiście przedstawić pracę w NASA z pozycji ważnego inżyniera, który wznosi ludzkość do gwiazd, tylko kto by to przeczytał. Artur Chmielewski opisuje pracę przy najważniejszych misjach kosmicznych od strony bardzo ludzkiej, anegdotycznej, zwracając uwagę na liczne wpadki i trudności z jakimi trzeba było się zmierzyć, przed osiągnięciem orbity. Wszystko to jest bogato zilustrowane fotografiami z archiwum NASA ale także z prywatnego archiwum autora. Co ciekawe, wśród 42 historii z pracy dla jednej z największych agencji rządowych USA, ogromną uwagę przykłada się do stosunków międzyludzkich. Dla NASA fundamentalne znaczenie mają równouprawnienie i poszanowanie różnic kulturowych. Polecam każdemu, nawet temu, kogo kosmos nie za bardzo interesuje, bo też ta książka jest bardziej o ludziach pracujących w tym przemyśle.

Nigdy w życiu nie sięgnęłabym po tę książkę, gdyby nie mąż, który zafascynowany kosmosem, kupił, przeczytał i zawracał głowę, więc w odruchu obronnym przeczytałam i ja, żeby wiedzieć o czym on mówi.
To jest rewelacyjna lektura w rodzaju czasoumilaczy. Dowcipna, błyskotliwa, a jednocześnie przynosząca odrobinę wiedzy, tak że nie mamy wrażenia straty czasu. Artur B....