Po przeczytaniu każdego wywiadu, nie mogłam myśleć o niczym innym tylko o tych kobietach i o ich zbrodniach. Analizowałam, co przeważyło w ich życiu o tym, że dopuściły się takiego czynu. Niektóre z nich usprawiedliwiałam, mimo iż autorka tego nie robi. Niektóre z nich wzbudziły we mnie takie emocje, że nie mogłam długo zapomnieć ich historii. Sprawdzałam potem artykuły w Internecie. Suche fakty. Czytając takie artykuły lub słuchając informacji na ich temat w tv, człowiek wyobraża sobie potwora, nie kobietę. Tam nie ma ich zdjęć, nie ma twarzy. Kiedy słuchamy o nich w wiadomościach nikt nie opowiada nam o ich życiu, dzieciństwie, relacjach z rodziną, przyjaciółmi. Z resztą, kto chce o tym słuchać, przecież to morderczynie. Usprawiedliwianie ich byłoby nie na miejscu i niestety w większości przypadków tak jest, ale czytając tą książkę, człowiek zastanawia się, czy gdyby zmienić w ich życiu choć jedną, małą rzecz, to czy można by uniknąć tych tragedii? Tragedii zarówno ich ofiar jak i ich samych. A jeśli tak, to czy oznacza to, że każdy z nas, gdyby trochę inaczej potoczyło się jego życie, też byłby do tego zdolny? A może nie ma to w ogóle znaczenia? Nie ma znaczenia czy pochodzą z patologicznej rodziny alkoholików, czy z dobrego domu. Może po prostu...po to się urodziły? Sami oceńcie.

Po przeczytaniu każdego wywiadu, nie mogłam myśleć o niczym innym tylko o tych kobietach i o ich zbrodniach. Analizowałam, co przeważyło w ich życiu o tym, że dopuściły się takiego czynu. Niektóre z nich usprawiedliwiałam, mimo iż autorka tego nie robi. Niektóre z nich wzbudziły we mnie takie emocje, że nie mogłam długo zapomnieć ich historii. Sprawdzałam potem artykuły w...