Gdy byłam mała, spędzałam dużo czasu z psem moich rodziców. Był to rottweiler, a więc zwierz potężny jak niedźwiedź, ale też obdarzony temperamentem pluszowego misia. Rzecz jasna okazał się najlepszym przyjacielem, najsympatyczniejszym towarzyszem zabaw i bez wątpienia najmądrzejszym psem na świecie. Gdy mamy siedem lat, nie szukamy rozsądnych, logicznych odpowiedzi na pytania. Zamiast tego z radością dokonujemy generalizacji, przypisujemy wszystkiemu atrybuty, które dla dorosłych nie mają oparcia w rzeczywistości: nasz ukochany zwierzak rozumie każde nasze słowo, starszy człowiek, z którym rozmawiamy, zna każdą opowieść na świecie (i każda jest prawdziwa), a każdy ciemny kąt pokoju skrywa potwora.

Gdy poznajemy Bibi Blair, główną bohaterkę najnowszej powieści Deana Koontza, ma ona dziesięć lat i przywołuje do siebie ubłoconego golden retrivera, który pojawił się znikąd w strugach deszczu tuż obok jej domu. Nie jest to jednak początek historii ani też jej główna linia czasu – akcja zaraz przenosi się o dwanaście lat w przyszłość, gdy Bibi stoi u progu kariery pisarskiej, a jej życie wydaje się prowadzić drogą ku szczęściu i satysfakcji. Zamiast tego jednak bohaterka, zanim jeszcze czytelnik zdąży się zorientować, zderza się z okrutną rzeczywistością: zostaje u niej zdiagnozowana śmiertelna choroba. Lekarze dają Bibi nie więcej niż rok życia. Tymczasem następnego dnia okazuje się, że cokolwiek skazało bohaterkę na śmierć, teraz zmieniło zdanie. Bibi, zamiast kwestionować niewytłumaczalne prawami medycyny wyleczenie, uświadamia sobie, że nie nastąpiło to bez powodu: jej życie zostało ocalone, by ona sama mogła ocalić kogoś innego…

Zgodnie z tym, do czego niejedną swoją powieścią przyzwyczaił swoich czytelników Koontz, historia „Poszukiwanej” to energiczny taniec realistycznych detali z atmosferą niesamowitości i mistycyzmu, okraszony nieoczywistymi elementami horroru. Te pierwsze budują fasadę opowieści i dostarczają satysfakcji składania ich w wiarygodny obraz. To drugie rzuca na ową fasadę cień o kształcie i barwie, które z początku odbiorcę niepokoją, by z czasem zacząć intrygować, a wreszcie – wciągnąć bez reszty. Tempo akcji jest wystarczająco szybkie, by szczegóły te, choć tak różne, przenikały się, a wrażenie to potęgują niechronologiczne retrospekcje: wspomnienia małej Bibi z czasów, gdy zamiast pewności siebie miała do dyspozycji dziecięcą wiarę i wyobraźnię.

Pewnego rodzaju dwupłaszczyznowość opowiadanej historii sprawia, że mamy okazję poznać motywacje i cechy bohaterów, które inaczej pozostałyby ukryte, pozornie nieistotne. Dorosła Bibi Blair fascynuje swoją determinacją, napędzaną jeszcze dodatkowo optymizmem, dzięki któremu trudno bohaterki nie polubić. Z kolei mała Bibi Blair intryguje miksem niezwykłej, jak na wiek, dojrzałości, i kreatywności, która sprawia, że świat wokół niej nabiera ostrych barw, nasycenia detalami i, nade wszystko, emocjami. Nie raz, nie dwa czytelnik złapie się na wrażeniu, że czytając o wspomnieniach siedmio-ośmioletniej Bibi przypomni sobie zamglone, choć wciąż poruszające obrazy z własnego dzieciństwa – te, które wydają się odległe, zepchnięte na margines pamięci, a jednak w pewnym momencie musimy sami przed sobą przyznać, że wciąż i wciąż ukradkiem wpływają na nasze dorosłe życie.

Jednak nie samymi sentymentami thriller żyje. Jak przystało na powieść autorstwa weterana dreszczowców i horrorów, atmosfera tajemniczości i nieuchwytnego zagrożenia towarzyszy nam niemal nieustannie. Bez względu na to, po której płaszczyźnie czasu aktualnie żegluje akcja, trzyma ona w napięciu i zaskakuje. Koontz raz jeszcze wykorzystuje zabieg, który w pewnym uproszczeniu można nazwać „efektem motyla”: czytelnik może być pewien, że wydarzenie sprzed dwunastu lat, scena na pozór sprawiające wrażenie zwykłego detalu i zwolnienia akcji, w którymś momencie historii może wrócić, by okazać się kluczową. Zabieg ten sprawia, że trudno książkę odłożyć na bok, jeszcze trudniej zaś przestać zastanawiać się w trakcie lektury nad ukrytymi powiązaniami, błyskotliwie i zręcznie wplecionymi w tok narracji. Wszystko to razem zapewnia solidną rozrywkę, niepozbawioną zarówno dreszczu emocji, jak i momentu refleksji, gdy kaprysy losu i detale z przeszłości zderzą się w zupełnie niespodziewany sposób.

Marta Godzisz