Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Brać życie, jakim jest' zawsze okazywało się dobrą filozofią tylko do czasu, gdy życie stawało się za ciężkie, żeby je wziąć i unieść.

Nim dotarła do swego pokoju, jak nigdy przedtem zrozumiała, że dom to nie jest miejsce fizyczne, tylko miejsce w sercu. W tym niespokojnym świecie przemija wszystko poza tym, co uniesiemy w sercach i umysłach. Każdy dom wcześniej czy później przestawał być domem, lecz nie następowało to wraz z jego rozbiórką. Trwał po zniszczeniu, dopóki żyła chociaż jedna osoba, która go kochała. Dom to historia zdarzeń, a nie tego, gdzie miały one miejsce.

Czasami cierpliwe oczekiwanie okazywało się mądrzejsze od prowokowania zdarzeń i to między innymi odróżniało dziewczyny z olejem w głowie z mądrych książek od pustogłowych dziewcząt w bezsensownych książkach.

Cisza, jaka zapanowała, była charakterystyczna dla pewnych niepokojących snów: zapada tak, jakby po odpowiedniej przerwie na scenie miała zasunąć się kurtyna, a śpiący miał się zbudzić, choć zawsze okazuje się, że to tylko spokój tuż przed końcowym wstrząsem, po którym śpiący budzi się, z trudem łapiąc oddech.

Psy umieją pocieszać bez słów. Były najlepszymi terapeutami dotykowymi. Znały i przyjmowały twardą rzeczywistość, którą ludzie przyjmowali dopiero wtedy, gdy została wyczerpująco opisana słowami, a nawet wtedy było to raczej gorzkie pogodzenie niźli pokorna akceptacja.

Ludzie ukrywają przed sobą prawdę o samych sobie. To samooszukiwanie się jest mechanizmem umożliwiającym radzenie sobie z życiem, a większość ludzi, w większym czy mniejszym stopniu, zaczyna oszukiwać siebie już w dzieciństwie.

Dzielne dziewczyny rozumiały, że gdyby każdy cofał się przed konfrontacją ze złem, ten świat zmieniłby się w więzienie od bieguna do bieguna, rządzone z okrucieństwem i brutalnością przez najgorsze elementy, i nie zostałoby miejsca na wolność. Każdy odwrót, każda ugoda były krokiem w dół po schodach do piekła ziemi.

Chodziło o pokazanie, że nie można zabić trzystu siedemnastu Amerykanów i przeżyć potem tak długo, by móc się tym chwalić przed wnukami. Musieli znaleźć Al-Ghazaliego, sfotografować jego twarz czy to, co z niej zostało i pobrać próbkę tkanki do badań DNA. W przeciwnym razie jakiś anonimowy palant, który umie korzystać z Internetu, poda się za Al-Ghazaliego i trzydzieści jeden procent Amerykanów mu uwierzy.

Miałaś randkę że Śmiercią i przeżyłaś. Przy następnym spotkaniu pocałuj ją i powiedz, że musi zaczekać. Pocałuj porządnie. Z języczkiem.

(...) Bzdura to ulubiony język naszych czasów.

Wszystko bez przerwy się wymyka. Życie jest lawiną, mała, obydwie wiemy o tym równie dobrze. Czasami jest to ruch powolny i dość przyjemny, kiedy indziej nieokiełznany.