Mario Puzo -,, Sycylijczyk ‘’

Przyznam się szczerze, że na początku byłem sceptycznie nastawiony do tej książki. Obawiałem się nawet ogromnej przepaści pomiędzy pierwszą częścią o sycylijskiej mafii ,, Ojciec Chrzestny ‘’ , a drugą ,, Sycylijczyk ‘’ i…….
Owszem druga część jest inna. Jest niczym piękna opowieść, legenda. Piękne słoneczne lato. Upał. W powietrzu czuć żar, zapach kwiatów. Czuć pył w płucach. Przysiadam na kamieniu i odpoczywam. Podchodzi do mnie starszy pan. Pozdrawia mnie. Odpowiadam tym samym. Siada obok mnie. Częstuje mnie papierosem. Ja w podzięce wyciągam flaszeczkę dobrego, słodkiego i zarazem mocnego, bardzo aromatycznego czerwonego wina. Wina tak czerwonego , szkarłatnego niczym usta ponętnej dziewczyny…….Starszy pan zaczyna opowieść……opowieść o człowieku, który tu kiedyś żył. Pot leje mi się po całym ciele, przemoczona koszula . Słucham jednak pilnie z uwagą każdego wypowiadanego słowa. Słowo następne i następne całe zdania tworzą legendę o Salvatore Guilliano. Sycylijskim Robin Hoodzie, który zabierał bogatym i oddawał z uśmiechem na ustach biednym . Dręczył , męczył i mordował władze. Mścił się na karabinierach i na każdym jednym , który zawinił wobec najbardziej biednych, wobec najbardziej uciśnionych. Pomagał i pamiętał o tych wszystkich, o których nikt już nie chciał pamiętać.

Przyjaźń od dzieciństwa. Dwóch ich było na samym początku. Salvatore Guilliano i Aspanu Pisciotta. Potem było ich dziesiątki, a nawet setki. Na samym końcu po tych siedmiu latach wojen, walk i bitew miało się to wszystko rozlecić, ale powrócić. Na samym końcu miały zostać wskrzeszone marzenia. Na samym końcu. Na końcu końców miało ich być znowu tylko dwóch. Tylko dwóch jak dawniej. Los jednak zadecydował inaczej.

Mario Puzo czaruje jak zwykle. Książka wciąga niezwykle szybko i trwale. Rewelacyjnie mi się czytało. Piękna opowieść o równie pięknych marzeniach, ideach i zderzeniu ich z prawdziwym, brutalnym światem. Zderzenie marzeń i idei z realnością.
Ciekawa opowieść, która wciąga od pierwszej do ostatniej strony. Na uwagę zasługują także niezwykle barwni, nietuzinkowi ,nieszablonowi bohaterowie. Jacy realni swoim zachowaniu. Takie jest życie, taki jest też świat. Piękny i brutalny zarazem. Czerń i biel. Jest też tam miejsce na szarość i na smugi kolorowej tęczy. Piękne chwile szczęścia i chwile trwogi, strachu. Piękne działania i te mrożące krew w żyłach. Piękno człowieka i jego brzydota . Wewnętrzna. Najbardziej wzniosłe czyny i najbardziej hańbiące. Jest przyjaźń i jest dla przeciwwagi zdrada. Jest wolność i niewola. Jest bogactwo i nędza. Jest wiara w idee i marzenia i wiara i służenie pieniądzom i władzy. Jest zbawienie i potępienie. Jest wina i musi być także kara.

Mario Puzo w niezwykle wyraźny sposób osadził swoją kolejna opowieść na przeciwwadze. Są dwie szale. Jest dobro i zło. I co najważniejsze tak jak w prawdziwym życiu, nic tu nie jest takie proste jakby się mogło wydawać na pierwszy rzut oka. Trzeba się przyjrzeć bliżej. Nie zawsze dobro jest dobrem , i nie zawsze zło jest złem. Czasem dobro prowadzi do zła i przeciwnie, zło prowadzi do dobra. Pogmatwane ? E nie……przecież tak jest w życiu. Wolny wybór. Wybór pod przymusem. Walka o naród. Walka o pieniądze i o władzę. Walka o swoje ,, ja ‘’ i próby zaistnienia na zawsze w społeczeństwie, w mentalności, w umysłach ludzi. Zaistnienie w legendach i opowiadaniach. Nieśmiertelność. Nieśmiertelność za życia. Nieśmiertelność po śmierci. A może Salvatore Guilliano nigdy nie umarł i jest wiecznie żywy nie tylko w umysłach sycylijczyków, obecny nie tylko jako duch, ale także jako marzenie na przyszłość. Przyszłość, która ponownie wzniesie wysoko ten umęczony, biedny, a jednocześnie bardzo uparty i twardy lud.

Całe mrowie niezwykłych bohaterów. Piękne i makabryczne zdarzenia. Akcja nabiera tempa i nie zwalnia ani na moment przez całą książkę. Ciekawy i finezyjny opis przyrody, zachowań międzyludzkich, zwyczajów kulturowych, opis potraw, zapach jedzenia, przypraw i tych drzew pomarańczowych przy blasku zachodzącego słońca czuć w nozdrzach ……czuć ciepło, skwar i żar sycylijskiego południa, spiekota i kurz , który wdziera się w zakamarki tak samo i w nasze zakamarki naszego umysłu wkrada się małymi krokami cudowna opowieść o takim jednym, było ich dwóch, potem więcej, a na końcu…….na samym końcu wszystko się skończyło. Zostały tylko wspomnienia. Nie nie zostały tylko wspomnienia. Zostały marzeni i wiara w te marzenia, wiara, że przyjdzie znowu na świat taki ktoś jak Guilliano i ponownie zacznie zbawiać Sycylię. Zacznie znowu na nowo podnosić z ruin marzenia. Zacznie na nowo wskrzeszać niczym Jezus Chrystus. Przyjdzie dzień w którym Sycylia znowu odżyje. Przyjdzie w końcu dzień w którym ktoś znowu się upomni o najbiedniejszych. Upomni się u krzyknie głośno o najbardziej zapomnianych. Przyjdzie w końcu taki dzień …..i zarazem będzie to dzień Sądu Ostatecznego dla wszystkich tych którzy dziś opływają w dostatkach, męczą i gnębią tą biedotę. Przyjdzie dzień sądzenia. Przyjdzie dzień sprawiedliwości. Przyjdzie Guilliano. I będzie jednych karał innych nagradzał.


Reasumując. Co ja więcej mogę powiedzieć. Jak dla mnie to majstersztyk. Nie mam do czego się przyczepić nawet jakbym chciał. No nie mam powodów do narzekania. Jak dla mnie – Mario Puzo ,, Sycylijczyk ‘’ klasa sama w sobie. Piękna i wyrazista kontynuacja Ojca Chrzestnego. Polecam ! I nie omieszkam sięgnąć po następny tom.

Mario Puzo -,, Sycylijczyk ‘’

Przyznam się szczerze, że na początku byłem sceptycznie nastawiony do tej książki. Obawiałem się nawet ogromnej przepaści pomiędzy pierwszą częścią o sycylijskiej mafii ,, Ojciec Chrzestny ‘’ , a drugą ,, Sycylijczyk ‘’ i…….
Owszem druga część jest inna. Jest niczym piękna opowieść, legenda. Piękne słoneczne lato. Upał. W powietrzu czuć żar,...