Sycylijczyk

O Słodki Janosiku. Mężny Robin Hoodzie. Szlachetny Zorro.
Mocarny Prometeuszu. Heroiczny Batmanie. Ryszardzie Petru :)
O Wielki Alibabo !
Drżyjcie. Szeregi Wasze zasilił Nowy Zbawca Ludu.
Ten oto podźwignie z nizin biedotę. A ludzi o krwi najbłękitniejszej, spopieli. Sfajczą się ci, wyzuci z wszelkiej przyzwoitości.
I to nie jakiś w gorącej wodzie kąpany buc. Śniada cera, wysoki, o Adonisa twarzy. Typowe Ciacho. Serc wdowich łamacz. I to taki, którego w dodatku głód wiedzy trawi i do książek słabość dręczy. Może zamilknę ? Nie. Powiem ! Nawet nad wierszami ślęczy ! I ta powierzchowność, cnotę ucieleśniająca i kobiece pragnienia akumulująca. A propos wdów. Modelowych sycylijskich wdów. Kto wie, czy nie bardziej niebezpiecznych niż przyjaciele przyjaciół. Z błyskiem w oku i ogniem w sercu. Strach taką wdowę przytulić. Niby płocha, a za plecami pejcz chowa :) Aromatem kwiecia przesycona, kocim wdziękiem obdarzona. Zostawmy to, bo się zapędzę.
Do chrztu przejdźmy. Na Sycylii, źle on się kojarzy. Nie tylko ojciec, ale i pacholę chrzestne, krótką ma drogę, by zostać tajnym trucicielem. Ewentualnie skrytym dusicielem. Normą chrześniak skrytobójca jest. Trochę temat Puzo nadwyrężył. Ale i zwoje wyprężył. Czasu nie zmitrężył.
Na koniec pozwolę sobie zacytować, czym według Mario jest miłość :
,, Pragnienie, by przyklęknąć przed inną ludzką istotą i dobrowolnie oddać się jej w niewolę,,
Piękne. Prawda ?

Pamiętam że gdy czytałem tę książkę po raz pierwszy lata temu byłem trochę rozczarowany, bo naprawdę wierzyłem że to kontynuacja "Ojca Chrzestnego", teraz po latach wiedząc z czym mam do czynienia czytało mi się to dużo przyjemniej.

Byłem trochę wystraszony na samym początku, bo ten pierwszy rozdział z udziałem Michaela trochę się dłuży(a to niecałe 50 stron) i w sumie niewiele wnosi. Tak naprawdę wszystko zaczyna się od momentu przedstawiania nam Turiego i jego historii i od tego momentu na szczęście jest już z górki. Główny bohater może nie powala na kolana, w sumie to żadna z postaci nie jest specjalnie "pociągająca", wszyscy są dosyć prości, trochę na jedno kopyto, bez większej głębi.

Nie oni jednak są siłą tej książki, tutaj najważniejsza jest historia. A ta bez większych problemów wciąga czytelnika (prawie) od samego początku. Podobnie jak w "Ojcu..." mamy okazję do podejrzenia jak załatwia się sprawy w mafii, jak oddziałują między sobą poszczególne osoby, o co tak naprawdę walczą, etc. etc.

Pomimo pewnego rodzaju fiaska pierwszego rozdziału naprawdę podobało mi się to w jaki sposób autor ułożył całość historii. Z jednej strony historia Turiego sprzed kilku lat, potem powrót do teraźniejszości widzianej oczami Michaela, potem wspomnienia Dona Croce i finalnie znowu powrót do teraźniejszości. Dało się tutaj wyczuć nawiązanie do niechronologicznego porządku z "Ojca..." i wypadło to naprawdę interesująco.

Boli mnie tylko fakt że samo zakończenie było dosyć przewidywalne dla kogoś kto przeczytał "Ojca...". Przez to że wydarzenia o których mówi ta książka dzieją się tak naprawdę w samym środku historii z "Ojca..." ciężko tutaj o zaskoczenie. Tak naprawdę idealnie byłoby sięgnąć po tą książkę zaraz po ostatnim sycylijskim rozdziale Michaela, wtedy miałoby to więcej sensu. Szkoda że autor nie zdecydował się przesunąć tego trochę w czasie.

Pomimo wszystko jest to dobra książka, w stylu "Ojca Chrzestnego", aczkolwiek nazywanie jej "kontynuacją" może jej tylko zaszkodzić. Chociaż pewnie wiele osób(w tym ja) sięgnęło po nią właśnie z tego powodu. Warto, aczkolwiek nie należy sobie zbytnio ostrzyć zębów.

„Sycylijczyk” czasowo i treściowo wbija się w akcję „Ojca Chrzestnego”. Akcja „Sycylijczyka” rozpoczyna się w ostatnich dniach pobytu Michaela Corleone na Sycylii. Okazuje się, że ojciec powierzył mu bardzo ważną misję: zabrania z Sycylii „najgroźniejszego bandyty owej krainy”, Salvatore Guiliano.
Puzo napisał „Ojca” w 1969 r., „Sycylijczyka” w 1984 r. I to, niestety, widać. Irytowały mnie drobne rozbieżności treściowe - to skutek sięgnięcia po „Sycylijczyka” bezpośrednio po lekturze „Ojca”.
Hm… W sumie pomysł Puzo, by powrócić do bohaterów „Ojca chrzestnego” i uczynić z nich postaci dalszego planu w „Sycylijczyku”, służył chyba tylko celom marketingowym… Moim zdaniem byłoby lepiej, gdyby to nie był Michael Corleone, a np. Michael Jakiśtam. Wtedy nie byłoby, często błędnych, odniesień do „Ojca chrzestnego”… Gdyby tu występował np. Michał Montelepre a nie Michał Corleone, autor uniknąłby wielu wpadek. Ale może książka sprzedawałaby się gorzej?

Wiem, że opowieść zawarta w książce jest fabularyzowaną historią sycylijskiego bandyty Salvatore Giuliano. Mimo tego, trudniej uwierzyć w jego prawdziwość, niż w któregokolwiek fikcyjnego bohatera „Ojca chrzestnego”. Konstrukcja głównego bohatera, jego przemiana, sytuacja, która miała być pretekstem tej przemiany – to wszystko jest takie trochę infantylne, niedopracowane, poziomem przypomina przygodowe czytadełka. Trudno uwierzyć, że postać tę skonstruowała ta sama osoba, która wykreowała ojca chrzestnego.

Sama opowieść może wciągnąć. Dużo się tu dzieje, są tu smaczki społeczno-kulturowe, których obecność w beletrystyce uwielbiam. Jest tu próba odpowiedzi na pytanie dlaczego Sycylia jest taka, jaka jest: z mafią, omertą, wiarą. Niestety, moim zdaniem, to pozycja dużo słabsza od „Ojca chrzestnego”.

Miał być "Ojciec Chrzestny", ale jako że z niewiadomych przyczyn powyższy nie wrócił do biblioteki jest "Sycylijczyk"

Książka choć w opisach często traktowana jest jako druga część "Ojca Chrzestnego", nie jest jego kontynuacją, pomimo że w pewien sposób te dwie historie zostały połączone przez Michaela Corleone. "Sycylijczyk" jest opowieścią o sławnym uwielbianym przez Sycylijczyków Salvatore Guiliano. Jego działalność przypominała nieco Robin Hooda, który to okradał bogatych, a łupy rozdawał biednym. Choć mafia próbowała go zwerbować, on do końca się jej opierał, tak samo jak opierał się rządowi.

Muszę przyznać, że jestem pod wrażeniem książki. Mario Puzo stworzył piękną, wciągającą opowieść, świetnie ukazał legendę Salvatore Guiliano, pomimo jego bandyckiej działalności, pomimo ludzkich żyć jakie miał na sumieniu, nie sposób darzyć go sympatią i kibicować mu. Książka sprawiła mi ogromną przyjemność, bardzo przypadł mi do gustu styl i język jakim posługuje się Mario Puzo. Ani przez chwilę się nie nudziłam. Sycylijczyk zaostrzył mój apetyt na "Ojca Chrzestnego", na tyle iż pomimo, że z braku miejsca ograniczam książkowe zakupy, nie zawahałam się go zamówić. Z niecierpliwością czekam na "Ojca Chrzestnego" i jestem pewna, że moja przygoda z Mario Puzo na tym się nie zakończy, z chęcią zapoznam się z innymi jego książkami.

Polecam, u mnie książka ląduje w ulubionych, autor też najprawdopodobniej znajdzie się na liście moich ulubionych twórców.

Przez wiele osób Sycylijczyk jest uznawany za kontynuację Ojca Chrzestnego. Wiele w tym prawdy, ale wiele także kłamstwa. Powieść "Sycylijczyk" bierze na tapetę autentyczną postać Salvatore Giuliano. Rzecz jasna Michael Corleone także pojawia się w książce, lecz jest bardziej postacią epizodyczną.

Corleone, o którym wspomniałem przed chwilą, kończy swój pobyt na Sycylii i może wracać do kraju. Jednak zanim wróci musi wykonać bardzo ważne i niełatwe zadanie. Otóż ma on za zadanie przemycić Giulianiego do USA.

Dzięki tej książce możemy poznać legendarnego bandytę Tiuriego, który napsuł krwi mafiosom z Sycylii i tym samym znalazł kilku zatwardziałych wrogów. Jednakże dla mieszkańców Sycylii był prawdziwym bohaterem, który okradał bogatych i dawał biednym.

Puzo ponownie zbudował niezwykle klimatyczną powieść, w której ciągle się coś dzieje i nie sposób się od niej oderwać. Można by rzecz, że nie jest kontynuacją Ojca Chrzestnego, lecz osobną powieścią umieszczoną w tamtych realiach.

Fani "Ojca Chrzestnego" oraz Mario Puzo znajdą tutaj dla siebie wszystko to, co kochali w pierwszej części. Mnie także bardzo urzekła, jednak nie podobało mi się zakończenie, ale widocznie nie mogło być inne. Ja ze swej strony polecam.

Ocena: 8/10

Recenzja opublikowana na moim blogu:
http://danwaybooks.blogspot.com/2013/04/kontynuacja-osobna-powiescia.html

„Sycylijczyk” to druga część trylogii mafijnej autorstwa Mario Puzo. Warto zauważyć, że wszystkie łączy ten sam świat i niektórzy bohaterowie. Nie ma jakiekolwiek ciągłości fabularnej. Powieść ta opowiada o Guiliano Turim, który na skutek serii nieszczęśliwych zdarzeń jest zmuszony wieść życie banity w górach w pobliżu wioski Montelepre. Choć tylna część okładki sugeruje, że głównym bohaterem jest Michael Corleone nie jest to prawda. Syn mafijnego Dona z Nowego Jorku pojawia się dosyć często, jak na postać drugoplanową, ale na pewno nie jest tutaj na pierwszym planie. Trzeba jednak przyznać, że jego postać jest istotna dla fabuły.

Mamy tu do czynienia z typową powieścią mafijną, w której jest pełno zdrad, honoru i przywiązania do tradycji rodzinnych, charakterystycznych dla sycylijskiego klimatu książki. Postaci są bardzo interesujące. Każda jest dokładnie opisana, więc znamy jej motywy działania i wiemy, czego się po niej spodziewać. Ciekawostką jest pojawienie się kilku postaci z „Ojca Chrzestnego”, ponieważ całość wpisuje się w fabułę wyżej wymienionej powieści i skutecznie wypełnia lukę w historii, która mogła dziwić w tamtym utworze. Warto zauważyć nawiązania do historii krainy, jaką jest Sycylia. Dzięki tej książce możemy w sposób, bez wątpienia, interesujący, czym jest mafia oraz, co ważniejsze, czym była na początku. Całość napisana jest przystępnym językiem i nikt nie będzie miał problemu z przyswojeniem sobie tej historii. Autor wymieszał przeszłość z teraźniejszością i zastosował narracje retrospektywną. Wygląda to tak, że raz mamy wydarzenia z 1950 roku, a innym razem opowieść o wcześniejszych poczynaniach Guiliano w górskich pasmach Sycylii. Przeszkadzać mogą jedynie nadęte i przesadzone opisy uniesień miłosnych. To nie jest erotyk i można sobie było to odpuścić. Na szczęście jest tego bardzo malutko(dwa króciutkie momenty). Na uwagę zaskakuje fabuła, która jest zdecydowanie mocną stroną powieści. Trzyma w napięciu, porusza i daje nam się utożsamić z bohaterami.

„Sycylijczyk” to bardzo dobra powieść. Jest to bez wątpienia jedno z największych dzieł Mario Puzo. Jest to jednocześnie książka prawie doskonała, ponieważ posiada dobrą historię, interesujące postaci oraz rozwinięte tło historyczne. Warto przeczytać i nie należy się bać jej długości (prawie 500 stron), ponieważ całość mija bardzo szybko i łatwo się czyta.