Kruczyńskiemu zostało coś z myśliwskiej pasji. Lubi sobie mianowicie dalej postrzelać, tyle, że tym razem w kolano.
Ta książka ma dwie odsłony. Jedna jest dobrze skonstruowana i więcej niż dobrze napisana. Opis dziecięcego i młodzieńczego wsiąkania w łowiectwo i w wędkarstwo chwyta za serce, widzi się krajobrazy, snujące się poranne mgły, czuje zapach lasu, śródleśnych łąk i jeziornej wody, czy dopalającego się ogniska, słyszy klangor żurawi, albo szczekanie kozła. Trzęsie się na tylnym siedzeniu wysłużonej WSK-i i przeciera zaspane oczy, brodząc w porannej rosie. Czuje się uderzenie adrenaliny, gdy sprzymierzona z całym ciałem lufa sztucera wskazuje celownikiem zdobycz.
Fakt, nie do każdego uroda takich chwil dotrze, hipsterzy z Placu Zbawiciela, wakacyjni spacerowicze po sopockim Monciaku, albo weterani działkowych imprez przy grillu raczej jej nie skonsumują. Mnie zdarzyły się leśne i wodne przygody, w pacholęctwie przeżyłem fascynację książkami Edwarda Kopczyńskiego, więc doceniam plastyczność, a też prawdziwość przedstawienia.
A potem czytelnik dostaje między oczy dobrze wymierzony cios w postaci opisu dramatycznych okoliczności rozstania się autora ze swoją pasją, rozrachunku z nią i środowiskiem, wreszcie zajrzenia za kurtynę tego teatrum, w kulisy, kryjące archaiczne fałszerstwo języka, nieposzanowanie natury i ordynarny biznes.
To by wystarczyło. Jest cholernie wymowne. Przemówi na pewno do tych, którzy pierwszą młodość mają już za sobą, spoglądają w horyzont, niosący zapowiedź końca i dlatego nauczyli się cenić życie. Może też do wszystkich, dla których empatia nie jest pustą deklaracją i obietnicą bez pokrycia.
Niestety, zachciało się Kruczyńskiemu psychologii, moralizatorstwa i publicystyki. To jest ta druga odsłona, newage'owa, sacharynowo-landrynkowa, trochę obsesyjna. Z dosłowną krytyką i (a jakże!) właściwymi wzorcami, złapmy się za ręce i zaśpiewajmy Matce Naturze śliczną mantrę, kobiety z nami i dzieci, koniecznie dzieci, takie niewinne, a takie prawe... Błeee!
Z tej drugiej części naprawdę interesujące, trafnie zdiagnozowane i budzące grozę wydają się mechanizmy środowiskowego konformizmu, prowadzące do – nieomal – sekciarstwa, odbijającego się na życiu myśliwych i ich rodzin. Wektorem psychologicznej i socjologicznej patologii bliskie wielkomiejskim zagłębiom beneficjentów i zarazem ofiar programu 500+
Gdyby książka składała się wyłącznie z pierwszej odsłony, nieco tylko poszerzonej o niektóre wątki z drugiej, byłaby absolutnie godna polecenia. Każdemu świadomemu czytelnikowi. Bo jest ważnym głosem w dyskusji o prawach i obowiązkach wobec świata, jaki nam został dany. Jednak jest, jak jest. Niech czyta, kto chce.

Kruczyńskiemu zostało coś z myśliwskiej pasji. Lubi sobie mianowicie dalej postrzelać, tyle, że tym razem w kolano.
Ta książka ma dwie odsłony. Jedna jest dobrze skonstruowana i więcej niż dobrze napisana. Opis dziecięcego i młodzieńczego wsiąkania w łowiectwo i w wędkarstwo chwyta za serce, widzi się krajobrazy, snujące się poranne mgły, czuje zapach lasu, śródleśnych łąk...