Wszystko ma swój początek (to wiadomo już dzięki Arystotelesowi), ale kto zastanawia się nad tym, że kryminologia, wiktymologia i wszystkie inne dziedziny pokrewne, nie od razu osiągnęły poziom spektrometrów masowych. Wie to zapewne ten, kto czytał książki Jurgena Thorwalda: "Triumf detektywów" oraz "Stulecie detektywów". Teraz wystarczy obejrzeć kilka odcinków seriali kryminalnych (np. Kryminalne zagadki Las Vegas lub Dowody zbrodni), żeby dojść do mylnych wniosków, że praca policjanta to niemal przygoda. Dlaczego wniosek ten jest mylny? Dlatego, że wszystko ma swój początek, który jest zwykle trudny, mozolny. O takich właśnie początkach (w zasadzie powijakach), opowiada w wywiadzie-rzece Jerzy Dziewulski. To historia początków polskiej policji kryminalnej oraz oddziału antyterrorystycznego rezydującego na warszawskim Okęciu. Dziewulski opowiada redaktorowi Krzysztofowi Pyzi o rzeczach wręcz nieprawdopodobnych (przykład? milicjanci nosili puste kabury, na wyposażeniu milicji nie było krótkofalówek). Urzeka w narracji Jerzego Dziewulskiego szczerość, bezpośredniość, bezpardonowość. Puryści językowi mogą nie być zachwyceni. Ale przecież od Arystotelesa wiemy, że styl wypowiedzi musi być adekwatny do tematu. Zatem owe nieparlamentaryzmy nie dziwią, a przynajmniej, nie powinny . Są na miejscu. Pokazują ludzką twarz Dziewulskiego, w którym widać niezgodę na zło, bestialstwo i partactwo. To ten człowiek zbudował brygadę antyterrorystyczną na lotnisku Okęcie (miłośnicy serialu "07 zgłoś się" zapewne doskonale pamiętają odcinek z Jerzym Dziewulskim). W książce została również przedstawiona hierarchia panująca w świecie przestępczym. Okazuje się, że bandyta nie był tym samym, kim był złodziej. Na dodatek każdy przyzwoity złodziej był człowiekiem honoru. Świat przestępczy miał również mistrzów i wirtuozów w swoim fachu, tzw. kasiarzy. Tu za egzemplum posłużyła historia Adolfa Ruppa, który miłośnikom filmów Juliusza Machulskiego, z całą pewnością, skojarzy się z Henrykiem Kwinto. Podobnych historii, wręcz nieprawdopodobnych, strasznych, okrutnych, przerażających można w książce Krzysztofa Pyzi znaleźć mnóstwo, ale nie są to opowieści podszyte martyrologicznym kombatanctwem. Są do bólu szczere, bywają bolesne. Dlatego też wywiad-rzeka z Jerzym Dziewulskim powinien znaleźć się na liście obowiązkowej lektur każdego, kto:
a) interesuje się kryminologią,
b) czyta literaturę kryminalną,
c) próbuje rozliczać pracowników policji/milicji służących w niej przed 1989 rokiem i feruje bez zastanowienia wyroki wobec tych ludzi,
d) chce przeczytać dobrą, prawdziwą książkę o dużym walorze edukacyjnym.

Wszystko ma swój początek (to wiadomo już dzięki Arystotelesowi), ale kto zastanawia się nad tym, że kryminologia, wiktymologia i wszystkie inne dziedziny pokrewne, nie od razu osiągnęły poziom spektrometrów masowych. Wie to zapewne ten, kto czytał książki Jurgena Thorwalda: "Triumf detektywów" oraz "Stulecie detektywów". Teraz wystarczy obejrzeć kilka odcinków seriali...