"Doktor Jekyll i pan Hyde" zalicza się do klasyki literatury, a więc w pewnym momencie musiał trafić prosto w moje łapki. Nowelka na dobre zapewne zagościła w kulturze popularnej, choć, jak to zwykle bywa, niewielu ludzi zdaje sobie sprawę skąd to wszystko się wzięło. Wypadałoby sprawdzić, nie sądzicie?

Warta wspomnienia jest geneza utworu: pan Stevenson, pochłonięty rozmyślaniami nad ludzką naturą, po prostu wyśnił fabułę. Na szczęście (a może nieszczęście, kto wie?) Autor w oniryzm się nie bawił i napisał w miarę przyziemną opowieść. Książka opowiada o doktorze Jekyllu i jego niezwykłych badaniach nad ludzką psychiką. Udaje mu się (daruję sobie unikanie spoilerów, w klasyce fabułą rzadko bywa dla czytelnika tajemnicą) wyprodukować środek pozwalający na dowolne lawirowanie między dobrą a złą stroną swojej osobowości. Motyw fantastycznonaukowy z końca XIX wieku może nieco dziwić. Jest tak bardzo niedzisiejszy, zupełnie nie wpasowujący się w nasze trendy... Skłania do zastanowienia nad światem tamtych lat, nie tylko ze strony kulturowej, ale również naukowej. Książkę czyta się szybko i przyjemnie, jest napisana bardzo przystępnym językiem (a może tylko dobrze przetłumaczona?) i ładnie wydana.

Polecam.

"Doktor Jekyll i pan Hyde" zalicza się do klasyki literatury, a więc w pewnym momencie musiał trafić prosto w moje łapki. Nowelka na dobre zapewne zagościła w kulturze popularnej, choć, jak to zwykle bywa, niewielu ludzi zdaje sobie sprawę skąd to wszystko się wzięło. Wypadałoby sprawdzić, nie sądzicie?

Warta wspomnienia jest geneza utworu: pan Stevenson, pochłonięty...